Բնագիրը կցուած է։ “War or peace, time to get serious" - "Պատերազմ թէ՞ խաղաղութիւն՝ լրջանալու պահը" - is president Levon Ter Petrosyan’s (LTP) position paper for the resolution of the Karabagh conflict, he published on November 1, 1997, where he advocated concessions for resolving the lingering Karabagh conflict. This is the second segment of my translation of the document. For introduction read the note. Vahe H Աpelian
“The path I have chosen will ensure that perspective and maintain opportunities to reach our longed-for goal. The path of adventurers will lead to inevitable defeat. We already lost Western Armenia once by "turning Istanbul into a sea of blood", and another time, demanding the territories delineated by the Treaty of Sevres, we lost half of Eastern Armenia.
Apart from the essence of compromise, the moment of compromise is also important. It is obvious that in the case of compromise, the stronger side has the opportunity to obtain the maximum available. Today, Armenia and Karabakh are stronger than ever, but if the conflict is not settled, they will become much weaker in a year or two. What we reject today, we will ask for in the future, but we will not receive, as has happened many times in our history.
It is necessary to be realistic and understand that the international community will not tolerate the situation created around Nagorno Karabakh for a long time, because it threatens regional cooperation and security, as well as the oil interests of the West. Sooner or later, a compromise program of settlement will be imposed on the parties, which will not be a legal, but a political solution to the issue, although the world's strong will force it as an exemplary manifestation of international law. Neither Azerbaijan nor Karabakh and Armenia will be able to avoid compromise, as the parties to the Bosnian and Arab-Israeli conflicts could not avoid.
Compromise, however, should not be seen only as coercion. On the contrary, the conflicting parties themselves still have to make huge efforts for its early establishmen, because the alternative, as it was said, is war and new sufferings of the peoples.
Compromise is not a choice between good and bad, but between bad and worst. That is to say that compromise is just a way to avoid the worst, which the conflicting parties forcibly resort to when they realize the alternative is worst and are able to show political will and necessary courage.
When applying for a compromise, the parties are usually guided by several considerations, namely: to get rid of the conflict that inhibits their normal life activity and development and is fraught with serious dangers; to freeze the problem, postpone it in order to gain time, accumulate strength and solve it in their favor under more favorable circumstances; to avoid unforeseen complications hoping that in the future, as a result of the rooting of new thinking in the relations of peoples and the reevaluation of values, the problem may lose its acuteness, for example, borders may not have the significance they have now. That thinking and revaluation of values are dominant in Europe today, and tomorrow they may become dominant in the Middle East as well, the Arab-Israeli peace process may be a testimony of that.
To some extent, compromise will satisfy all parties to the conflict, but at the same time it will not completely satisfy any one party. President Aliyev will present it as Azerbaijan's victory. I will try to present it as Armenia's victory. The Azerbaijani opposition will consider that Aliyev betrayed and sold Karabakh. The Armenian opposition will consider that I betrayed and sold Karabakh.
In such cases, the influence of the Rabin-Peres syndrome should not be excluded, of course. But one cannot ignore also the Netanyahu syndrome, who, coming to power from an uncompromising position, after a short time, albeit reluctantly, had to continue the peace process started by Rabin and Peres.
Some misunderstandings:
After my press conference, the opposition has put into circulating some innuendoes (misunderstandings), some of which I consider necessary to address briefly.
The first misunderstanding, a dangerous fallacy if you will, is that Azerbaijan is the opponent of Karabakh, which can be easily brought to its knees. In reality, however, Karabakh's opponent is the international community, to which we have, in fact, thrown down the gauntlet. Not understanding this simple reality will mean subjecting our people to cruel trials.
The second misunderstanding is the groundless claim that Karabakh won the war, therefore it does not need to make any concessions. Unfortunately, Karabakh won not the war, but the battle. The war is won only when the enemy capitulates. The confusion of war and battle has brought many people into trouble.
Third misunderstanding. We have succeeded in everything so far, so we will succeed from now on as well. In other words, until now we have been able to defeat Azerbaijan, from now on we will win again; until now we have withstood external pressures, from now on we will also endure and so on. This is perhaps the most dangerous of the misunderstandings, because the guarantee of future success is not looking at the future balance of forces, but past successes. Those who think like this have a serious problem with the elementary laws of logic. If future victories were determined by past successes, then once the winner would never lose again, that is, the Roman Empire would have never been destroyed.
The other misunderstanding, or rather the nonsense, is that the President of Armenia is selling Karabakh to keep his power. It is hard to believe that even in the wildest minds, anyone could hold power in Armenia by selling Karabakh. By the way, about the purpose of keeping the power. what would force me to preserve the power at any cost? Is it the good, the glory or the heroism? During the presidency, I did not receive any good or property (you can check) and I do not want to receive any.
In the case of striving for personal glory or heroism, I simply would not have participated in the 1996 elections, thus remaining in the eyes of generations as the President who won independence, won the Karabakh war, expanded the Armenian territories, regardless of how fair it is to attribute all of that to me. I wonder what would happen after that and who would be responsible for the deterioration of the situation. All the same, my rating would not suffer from it, but on the contrary, maybe it would benefit more. I repeat, from a personal point of view, perhaps that was the best solution for me, but it would be nothing but a small-minded desertion, which, unfortunately or fortunately, I am not used to. I was re-elected with the unmistakable awareness of the difficulties facing me and the responsibility to overcome them, for which I do not regret at all.
Don't I know the cheap tricks of pretending to be a hero, pretending to be the fulfiller of all national dreams, and pleasing the people at any cost? Couldn't I curse the Turks day and night, raise the issue of recognizing the Armenian Genocide before the United Nations, cancel the Kars Treaty, demand from Turkey the borders drawn by the Treaty of Sevres, present an ultimatum to Azerbaijan, recognize the independence of Nagorno Karabakh, declare that not an inch of land we will not give in and so on? All those tricks I could use masterfully, at least no worse than any of the people gathered in the movie theater. What was it that prevented me doing all these? Was it my inability? I could easily have gained the reputation of a brave and great patriot, become the idol of the nation, the symbol of the unity of Armenia and the Diaspora.
What, then, prevented me doing all that? Was it lack of courage, global cosmopolitan thinking of anti-national nature, or wrong upbringing? It was only the simple political calculation and the consciousness of keeping our people away from troubles, that hindered me. In case of doing otherwise, disasters and calamities would have been inevitable, and today we would not only have lost Karabakh, but the existence of Armenia would have been threatened. Without going far for explanations, let's remember the luck of our neighbors. Before our eyes, Gamsakhurdia and Elchibey adopted the policy of becoming heroes, became national idols, but brought countless disasters upon their peoples.”
NOTE:
War or peace, time to get serious”: A historical document introduction:
http://vhapelian.blogspot.com/2024/10/a-document-for-history-war-or-peace_20.html
TO BE CONTINUED
Բնագիրը՝
Իմ ընտրած ուղին ապահովելու է այդ հեռանկարը եւ հնարավորություններ պահպանելու հասնել մեր բաղձալի նպատակին։ Արկածախնդիրների ուղին տանելու է դեպի անխուսափելի պարտություն։ Մենք մի անգամ արդեն, «Ստամբուլը արյան ծով դարձնելով», կորցրել ենք Արեւմտահայաստանը, իսկ մի այլ անգամ՝ պահանջելով Սեւրի դաշնագրով գծված տարածքները, կորցրել ենք Արեւելահայաստանի կեսը։
Փոխզիջման էությունից բացի կարեւոր է նաեւ փոխզիջման պահը։ Ակնհայտ է, որ փոխզիջման դեպքում հասանելի առավելագույնը ձեռքբերելու հնարավորություն ունի ուժեղ կողմը։ Հայաստանն ու Ղարաբաղն այսօր ուժեղ են քան երբեւէ, բայց հակամարտության չկարգավորման դեպքում մեկ-երկու տարի հետո անհամեմատ թուլանալու են։ Այն, ինչ մերժում ենք այսօր, ապագայում խնդրելու, բայց չենք ստանալու, ինչպես բազմիցս եղել է մեր պատմության մեջ։
Պետք է իրատես լինել եւ հասկանալ, որ միջազգային հանրությունը երկար չի հանդուրժելու Լեռնային Ղարաբաղի շուրջ ստեղծված իրադրությունը, քանի որ այն սպառնում է տարածաշրջանային համագործակցությանն ու անվտանգությանը, ինչպես նաեւ Արեւմուտքի նավթային շահերին։ Վաղ թե ուշ կողմերին պարտադրվելու է կարգավորման մի փոխզիջումային ծրագիր, որը լինելու է ոչ թե հարցի իրավական, այլ քաղաքական լուծում, թեեւ աշխարհի ուժեղները դա հրամցնելու են որպես միջազգային իրավունքի օրինակելի դրսեւորում։ Ո՛չ Ադրբեջանը, ո՛չ էլ Ղարաբաղն ու Հայաստանը փոխզիջումից խուսափել չեն
կարողանալու, ինչպես չկարողացան խուսափել բոսնիական եւ արաբա-իսրայելյան հակամարտության կողմերը։
Փոխզիջումը, սակայն, միայն պարտադրանք չպետք է դիտել. Ընդհակառակը, հակամարտող կողմերն իրենք դեռ պետք է հսկայական ջանքեր գործադրեն նրա շուտափույթ կայացման համար, որովհետեւ այլընտրանքն, ինչպես ասվեց, պատերազմն է ու ժողովուրդների նորանոր տառապանքները։
Փոխզիջումն ընտրություն չէ լավի ու վատի միջեւ, այլ վատի ու վատթարի միջեւ, այսինքն՝ փոխզիջումն ընդամենը վատթարից խուսափելու միջոց է, որից հակամարտող կողմերը հարկադրաբար օգտվում են, երբ հասել են վատթարի գիտակցմանը եւ ի վիճակի են դրսեւորել քաղաքական կամք ու անհրաժեշտ խիզախություն։
Փոխզիջման դիմելիս կողմերը սովորաբար առաջնորդվում են մի քանի նկատառումներով, այն է. ազատվել իրենց բնականոն կենսագործունեությունն ու զարգացումն արգելակող եւ լուրջ վտանգներով հղի հակամարտությունից. սառեցնել խնդիրը, հետաձգել այն՝ ժամանակ շահելու, ուժեր կուտակելու եւ ավելի բարենպաստ հանգամանքներում հօգուտ իրենց լուծելու նպատակով. խուսափել անկանխատեսելի բարդություններից՝ հույս փայփայելով, որ հետագայում ժողովուրդների հարաբերություններում նոր մտածողության արմատավորման եւ արժեքների վերագնահատման հետեւանքով խնդիրը կարող է կորցնել իր սրությունը, եւ սահմաններն, օրինակ, չունենան այն նշանակությունը, որ ունեն ներկայումս։ Այդ մտածողությունն ու արժեքների վերագնահատումն այսօր տիրապետող են Եւրոպայում, վաղը կարող են տիրապետող դառնալ նաեւ Մերձավոր Արեւելքում, որի մասնավոր վկայությունն է, թերեւս, արաբա-իսրայելյան խաղաղության գործընթացը։
Փոխզիջումն ինչ-որ չափով բավարարելու է հակամարտության բոլոր կողմերին, բայց միաժամանակ ամբողջովին չի գոհացնելու ոչ մեկին։ Նախագահ Ալիեւը դա ներկայացնելու է որպես Ադրբեջանի հաղթանակը, ես փորձելու եմ ներկայացնել որպես Հայաստանի հաղթանակը։ Ադրբեջանական ընդդիմությունը համարելու է, որ Ալիեւը դավաճանեց ու ծախեց Ղարաբաղը։ Հայաստանի ընդդիմությունը համարելու է, որ ես դավաճանեցի ու ծախեցի Ղարաբաղը։
Նման դեպքերում չպետք է բացառել, իհարկե, Ռաբին – Պերեսի սինդրոմի ազդեցությունը։ Բայց չի կարելի անտեսել նաեւ Նաթանյահուի սինդրոմը, որը անզիջող դիրքերից գալով իշխանության գլուխ, կարճ ժամանակ անց, թեեւ դժկամությամբ, ստիպված եղավ շարունակել Ռաբինի ու Պերեսի սկսած խաղաղության գործընթացը։
Որոշ թյուրիմացություններ
Ընդդիմության հետասուլիսյան քարոզարշավում շրջանառության մեջ են դրվել որոշ թյուրիմացություններ, որոնցից մի քանիսին հարկ եմ համարում թռուցիկ կերպով անդրադառնալ։
Առաջին թյուրիմացությունը, եթե կուզեք՝ վտանգավոր մոլորությունն այն է, թե Ղարաբաղի հակառակորդը Ադրբեջանն է, որին կարելի է հեշտությամբ ծնկի բերել։ Իրականում, սակայն, Ղարաբաղի հակառակորդը միջազգային հանրությունն է, որին մենք, փաստորեն, ձեռնոց ենք նետել։ Չհասկանալ այս պարզ իրողությունը, կնշանակի մեր ժողովրդին մատնել դաժան փորձությունների։
Երկրորդ թյուրիմացությունը այն անհիմն պնդումն է, թե Ղարաբաղը շահել է պատերազմը, հետեւաբար կարիք չունի որեւէ զիջման գնալու։ Դժբախտաբար, Ղարաբաղը շահել է ոչ թե պատերազմը, այլ ճակատամարտը։ Պատերազմը շահում են միայն այն ժամանակ, երբ հակառակորդը կապիտուլյացիայի է ենթարկվում։ Պատերազմի ու ճակատամարտի շփոթությունը շատ շատերին է փորձանքի բերել։
Երրորդ թյուրիմացություն. մինչեւ հիմա մեզ ամեն ինչ հաջողվել է, ուստի այսուհետեւ եւս կհաջողվի։ Այսինքն՝ մինչեւ հիմա մենք կարողացել ենք հաղթել Ադրբեջանին, այսուհետեւ էլ կհաղթենք, մինչեւ հիմա մենք դիմացել ենք արտաքին ճնշումներին, այսուհետեւ էլ կդիմանանք եւ այլն։ Սա թերեւս թյուրիմացություններից ամենավտանգավորն է, որովհետեւ ապագա հաջողությունների գրավականը դիտում է ոչ թե ուժերի ապագա հարաբերակցությունը, այլ անցյալի հաջողությունները։ Այսպես մտածողները լուրջ պրոբլեմ ունեն տրամաբանության տարրական օրենքների հետ։ Եթե ապագա հաղթանակները պայմանավորված լինեին անցյալի հաջողություններով, ապա մեկ անգամ հաղթողն այլեւս երբեք չէր պարտվի, այսինքն Հռոմեական կայսրությունը երբեւէ չէր կործանվի։
Հաջորդ թյուրիմացությունը կամ ավելի ճիշտ՝ անհեթեթությունն այն է, թե Հայաստանի Նախագահը ծախում է Ղարաբաղը իր իշխանությունը պահելու համար։ Դժվար է հավատալ, որ անգամ խելակորույսի մտքով կանցներ, թե Ղարաբաղը ծախելով, որեւէ մեկը Հայաստանում կարող է իշխանություն պահել։
Ի դեպ, իշխանությունը պահելու մարմաջի մասին. ի՞նչը պիտի ինձ ստիպեր ամեն գնով պահպանել իշխանությունը. բարի՞քը, փա՞ռքը, թե հերոսականացումը։
Նախագահության օրոք ոչ մի բարիք կամ սեփականություն չեմ ստացել (կարող եք ստուգել) եւ չեմ էլ ուզում ստանալ։
Անձնական փառքի կամ հերոսականացման ձգտելու պարագայում ես պարզապես չէի մասնակցի 1996թ. ընտրություններին, սերունդների աչքում մնալով որպես անկախություն նվաճած, ղարաբաղյան հերոսամարտը շահած, հայկական տարածքներն ընդարձակած Նախագահ, անկախ այն բանից, թե որքան արդարացի է այդ ամենի ինձ վերագրումը։ Ինչ փույթ, թե դրանից հետո ինչ կպատահեր եւ ում վրա կընկներ վիճակի վատթարացման պատասխանատվությունը։ Միեւնույն է, իմ վարկանիշը դրանից չէր տուժի, այլեւ ընդհակառակը, թերեւս ավելի շահեր։ Կրկնում եմ, անձնական տեսակետից ինձ համար ամենալավ լուծումը թերեւս այդ էր, բայց դա կլիներ ոչ այլ ինչ, եթե ոչ փոքրոգի դասալքություն, որին, դժբախտաբար թե բարեբախտաբար, սովոր չեմ։ Ես վերընտրվել եմ իմ առջեւ կանգնած դժվարությունների եւ դրանց հաղթահարման գործում կրելիք պատասխանատվության սառը գիտակցությամբ, որի համար ամենեւին չեմ զղջում։
Մի՞թե ես չգիտեմ հերոս ձեւանալու, ազգային բոլոր իղձերի իրականացնողը ներկայանալու, ժողովրդին ամեն գնով դուր գալու էժան հնարքները։ Մի՞թե ես չէի կարող գիշեր-ցերեկ հայհոյել թուրքերին, ՄԱԿ-ի առջեւ բարձրացնել Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցը, չեղյալ հայտարարել Կարսի պայմանագիրը, Թուրքիայից պահանջել Սեւրի դաշնագրով գծված սահմանները, վերջնագիր ներկայացնել Ադրբեջանին, ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղի անկախությունը, հայտարարել, որ ոչ մի թիզ հող չենք զիջի եւ այլն։
Այդ բոլոր հնարքները ես վարպետորեն կարող էի օգտագործել, համենայն դեպս ոչ ավելի վատ, քան Կինոյի տանը հավաքվածներից որեւէ մեկը. ինչ է, կրթությո՞ւնս չի ներում, խե՞լքս չի կտրում։ Ես հեշտությամբ կարող էի քաջի ու մեծ հայրենասերի համբավ ձեռք բերել, դառնալ ազգի կուռքը, Հայաստանի ու Սփյուռքի միասնության խորհրդանիշը։
Ի՞նչն է, ուրեմն, խանգարում անել այդ ամենը՝ քաջության պակա՞սը, աշխարհաքաղաքացիական (կոսմոպոլիտ) մտածողությո՞ւնը, ապազգային էությո՞ւնը, թե սխալ դաստիարակությո՞ւնը։ Խանգարում է ընդամենը պարզ քաղաքական հաշվարկը եւ մեր ժողովրդին փորձանքներից հեռու պահելու գիտակցությունը։ Այլ կերպ վարվելու դեպքում աղետներն ու արհավիրքներն անխուսափելի կլինեին, եւ այսօր ոչ միայն կորցրած կլինեինք Ղարաբաղը, այլեւ վտանգված կլիներ Հայաստանի գոյությունը։ Լուսաբանությունների համար հեռու չգնալով, հիշենք մեր հարեւանների բախտը. Մեր աչքի առջեւ Գամսախուրդիան եւ Էլչիբեյը որդեգրեցին հերոսանալու քաղաքականությունը, դարձան ազգային կուռքեր, բայց անհամար աղետներ բերին իրենց ժողովուրդների գլխին։
No comments:
Post a Comment