Levon Sharoyan
Attached is my translation of Levon Sharoyan’s posting on his Facebook page today. The original is attached. I have also linked my translation of his depiction of Aleppo when it was "in its hey days" (June 2014). Vahe H. Apelian
“ Since February 6, (2023), the life of the Armenians of Aleppo has fundamentally changed. "Life" had already lost a lot of its tastes and pleasures for us due to loss of life, mental upheavals, severe economic declines, and the loss of our dreams for the future because of the six years long civil war,
And now, the terrifying beast called EARTHQUAKE has been clinging to our collars for the past twenty days. It continues to remain clinging on our shoulders and spins its deadly wings above our heads, day and night...
We experienced 3 very powerful earthquakes, two on February 6 and one on February 20. Among them, the most terrifying and indescribably horrific was the first one that had a long duration. It happened before dawn, and was almost globally unprecedented in its magnitude and intensity. Many cities of Cilicia were erased from the map, and Aleppo absorbed all the bitterness of the deep mental shock caused by the shake.
Until today, almost every day, we also feel the aftershocks on our skin (which, we are told, will continue...). Consequently, we get neither sleep nor rest. HOME, which is the safest nest for human beings, the most reliable shelter, has now turned into a DANGEROUS TRAP, an unwanted place that causes nightmares. What a contradiction with reality! I remember Moushgh Ishkhan’s book "The Song of the Homes" where "It is sweet to have a roof ", the poet sang...
Almost all of us have become “homeless”.
My family and I, like hundreds of others, have found shelter in the hall of the A.G.B.U. kindergarten. Others have found shelters elsewhere such as in the inner hall of the Mother of God Church, Mkhitarian College, in the hall of Bethel School, in the Aghajanian Hall, and in the HMEM family garden, and also in non-Armenian institutions.
These institutions, in these difficult days of ours, have really become a LIFE RAFT for us. They not only opened their doors to us, but also take care of us, so that we can get rid of our nightmare as much as possible, at least put a smile on our children's faces.
We are grateful to our officials for their services. We are grateful for the friendly and humanitarian and moral support they render to us.
We are grateful to our spiritual leaders who visited the gathering places and the halls and expressed solidarity with us. A few days ago, Prelate Magar Srpazan's uplifted us with his surprise visit to the A.G.B.U. hall during the evening. His words of encouragement and solidarity were soothing for all us, be it the grown-ups and the youngsters.
It is true that we have not yet saved our collars from the beast’s paw. We know that it will show us its scary face again and again. Will we be able to confront it? Will we be able to strengthen our nerves and withstand its blows?
Providence has always protected our beloved Aleppo and the Armenians of Aleppo. It probably will not want to take its eyes off of us. It will not want us to change our age-old "policy", which is our peaceful and goodwill existence on these lands.
Բնագիրը
ԵՐԿՐԱՇԱՐԺԻՆ ԱՌԹԱԾ ՄՂՁԱՒԱՆՋԸ...
6 Փետրուարէն իվեր հիմնովին փոխուեցաւ մեր՝ հալէպահայերուս կեանքը: Այդ «կեանք»-ըարդէն իսկ շատո՜նց կորսնցուցած էր իր համն ու հաճոյքը՝ վեց տարի տեւած ներքին պատերազմինու անոր յաջորդած մարդկային կորուստներուն, հոգեկան ցնցումներուն, տնտեսական թաւագլորանկումներուն եւ ապագայի երազներու չքացումին հետեւանքով:
Ու հիմա՝ ԵՐԿՐԱՇԱՐԺ կոչուած սարսափազդու ճիւաղը, որ ահա՛ շուրջ քսան օրէ իվերկպչած է մեր օձիքին, կառչած է մեր փէշերուն եւ իր մահաշունչ ստուերը կը պտտցնէ մեր գլխունվերեւ՝ գիշեր-ցերեկ...:
Ապրեցանք 3 շատ զօրաւոր երկրաշարժի փորձութիւններ. երկու հատը՝ Փետրուար 6-ին, հատ մըն ալ՝ Փետրուար 20-ին: Ասոնցմէ ամէնէն վախազդուն եւ աննկարագրելիօրէն ահարկունառաջին երկարատեւ շարժն էր, լուսածագէն առաջ պատահածը, որ համաշխարհայինտարողութեամբ ալ գրեթէ աննախընթաց էր: Կիլիկեան բազմաթիւ քաղաքներ քարտէսէ ջնջուեցան, իսկ Հալէպ ըմպեց ատոր առթած հոգեկան խորունկ ցնցումին ամբողջ դառնութիւնը...:
Քանի որ առ այսօր, գրեթէ օրընդմէջ, մեր մորթին վրայ կը զգանք նաեւ հետընթաց շարժերը(որոնք դեռ պիտի շարունակուին եղեր...), ուրեմն՝ ոչ քուն ունինք, ոչ հանգիստ: ՏՈՒՆԸ, որ մարդարարածին ամէնէն ապահով բոյնն է, ամէնէն վստահելի ապաստանարանը, այլեւս վերածուած էՎՏԱՆԳԱՒՈՐ ԹԱԿԱՐԴԻ մը, մղձաւանջ պատճառող անցանկալի վայրի մը...: Ի՜նչ հակասութիւն՝իրականութեան հետ: Յիշեցէ՛ք բանաստեղծ Մուշեղ Իշխանի «Տուներու երգը» հատորը. «Քա՜ղցր էերդիք մ՛ունենալ», երգած էր բանաստեղծը...:
Հիմա «անտուն» դարձեր ենք գրեթէ բոլորս:
Ես ու ընտանիքս, հարիւրաւորներու նման, երեք օրէ իվեր ապաստանած ենք Հ. Բ. Ը. Միութեան մանկապարտէզի սրահին մէջ: Ուրիշներ՝ այլ վայրեր, ինչպէս՝ Ս. Աստուածածինեկեղեցւոյ ներքնասրահը, Մխիթարեան վարժարան, Բեթէլ վարժարանի սրահ, Աղաճանեան սրահ, Հ.Մ. Ը.Մ.-ի ընտանեկան պարտէզ, բայց նաեւ՝ ոչ-հայկական հաստատութիւններ:
Այս հաստատութիւնները, մեր այս դժուար օրերուն, իսկապէս մեզի համար դարձանՓՐԿՈՒԹԵԱՆ ԼԱՍՏ ՄԸ: Անոնք ոչ միայն բացած են իրենց դռները մեր առջեւ, այլեւ հոգածու ենմեզի, որպէսզի գէթ կարելի չափով թօթափենք մեր մղձաւանջը, գոնէ որոշ ժպիտ մը ուրուագծուիմեր երեխաներուն դէմքերուն վրայ...:
Շնորհակալ ենք մեր միութենական պատասխանատուներուն՝ իրենց ցուցաբերածծառայասիրութեան համար: Շնորհակալ ենք՝ մեզի ընծայուած ընկերային-մարդասիրականօժանդակութեանց ու բարոյական նեցուկին համար:
Շնորհակալ ենք մեր հոգեւոր պետերուն, որոնք քանիցս այցելեցին համախմբումի վայրերնու սրահները ու զօրակցութիւն յայտնեցին մեզի: Առաջնորդ Մակար Սրբազանին անակնկալ այցը՝Հ.Բ.Ը.Մ.-ի սրահ, առջի իրիկուն, ու իր գօտեպնդիչ խօսքերը ապաստանեալներուս, բալասանի դերխաղացին բոլորիս համար՝ մեծով-պզտիկով...:
Ճիշդ է, որ դեռ չենք փրկած մեր օձիքը ճիւաղին թաթէն...: Գիտենք, որ անիկա տակաւինատեն-ատեն իր վախազդու դէմքը ցոյց պիտի տայ մեզի: Պիտի կարենա՞նք դիմադրել անոր, պիտիկարենա՞նք մեր ջիղերը ամրացնել ու տոկալ այս աշխարհացունց հարուածներուն...:
Նախախնամութիւնը, որ միշտ ալ պահած-պահպանած է մեր սիրելի Հալէպն ուհալէպահայութիւնը, հաւանաբար իր աչքը պիտի չուզէ հեռացնել մեր վրայէն, պիտի չուզէ փոխել իրդարաւոր «քաղաքականութիւն»-ը, որ է՝ մեր խաղաղ ու անդորրաւէտ գոյութիւնը այս հողերուն վրայ:
No comments:
Post a Comment