Ես իմ անուշ Լիբանանի ` գրեց թուրիկ

 I post this blog for my friend Krikor Kradjian who returned to Lebanon after spending some time in Switzerland with his son's family and wondered, why would someone want to return to Lebanon after living in the orderly country Switzerland is. Maybe because it is home. 

 I  don't think any other Armenian community has integrated itself with the host country’s political makeup and its social fabric and humors it, while retaining its own, as Lebanese Armenians have done and do. We should bear in mind that the Armenians in Lebanon assumed citizenship of the country with all the rest.

The attached humorous poem or limerick was penned by Mihran Tourikian, who wrote and was socially known as Tourig, an endearing nickname. He noted that he structured this humorous poem along Yeghishe Charents, famous poem “Yes Em Anoush Hayastani”. As expected, the object of his humorous love, was Lebanon. The humor was published in “Aztag” Daily, in 1946. The accompanying caricature is by Diran Ajemian.

Beirut sea post in 1954, courtesy Robert Zebib Facebook

 

Ես իմ անուշ Լիբանանի

Չարենցի ոտքով, Թուրիկի խելքով

 

Ես իմ անուշ Լիբանանի, նեղ ու նուազ հողն եմ սիրում,

Իր լեռների, ծմակների, կարճ ու գաճաճ ծառն եմ սիրում,

Մալարեայի իր դաշտերուն, անհոտ վարդի գոյնն եմ սիրում, 

Հազարամեայ իր գիւղերին, չոր ակերուն ջուրն եմ սիրում։

 

Սիրում եմ ես, առանց բառի, եալել երգող ճանճարը իր,

Պարտեզներում հազար տեսակ, կանաչավառ բանճարը իր,

Փողեցներում, տավուլ զուրնայ, զառնող հեզաճկուն պարողը իր,

Սոխ, պատընճան, էշին բեռցած, դռնէ  ի դուռ, ծախողը իր։

 

Ուր որ երթանք պիտի յիշենք ճերմակ սոխը, սխտորը իր,

Հիւրամեծար ֆուլ, համուսը, պանատուրան, բողկը կարմիր,

Ինչպէս նաեւ, տաք ու գաղցր, ճակընդեղը արիւնախում,

Աղ պղպեղով հում ճիկէրը, զահթէր հացը, ձէթով խխում։

 

Որքան անցնի, չեմ մոռանայ հազար տեսակ գանձերը իր,

Մէյրուպայի կէս օխանոզ, արեւահամ տանձերը իր,

Կէս արշննոց գլխարկ կրող, ազնուական կիները իր,

Կարճ գաւազան մը թեւին տակին, երկար եղունք տղաքը իր։

 

Իմ կարօտցած սրտի համար, խմելէն մեծ հաճոյք չկայ,

Սեղանին շուրջ, փոքերին պէս, հրապուրիչ ժամանց չկայ,

Դահլիճների կէս լոյսին տակ, պարելուն պէս վայելք չը կայ,

Այս գնացքով Լիբանանցուն, էս աշխարհում անկում չը կայ։

 

Աշխարն անցնի այս տեղի պէս, պոլ ու առատ քաղաք չը կայ,

Հազար, հազար, կին ու աղջիկ, չը ներկուած շրթունք չկայ,

Պախալին քով , ոսպ ու լուբիա, աժան գնով, բան մը չը կայ,

Որքան ուզէ, սուղ կը ծախէ, ձեռքը բռնող մէկը չը կայ։

 

Որքան անցնի, սիրում եմ ես, արաբագիր օրէնքը իր,

Աչքը գոցող, ձեռքը բացող, օրէնսգէտ անձերը իր,

Մէկով գնող, հարիւր ծախող, սուտով վսէմ, մարդերը իր,

Պաշտօններու ետեւ վազող, մեծահարուստ տեղացին իր։

 

«Ազդակ» Օրաթերթ

1946