“YOU LIE”

Vahe H. Apelian

Google-ի Հայերէն թարգմանութիւնը կցուած է։

 

On September 9, 2009, during President Obama’s (Democrat) STATE OF THE UNION address, Joe Wilson (Republican) shouted "You lie!". Millions of viewers naturally heard him.

I quote the following from CNN.

“The outburst came when Obama denied that proposed health care legislation would provide free health coverage for illegal immigrants. Immediately, Wilson shouted, "You lie!". “The outburst caused Obama to stop and look toward the heckler. "That's not true," the president responded - House Speaker Nancy Pelosi appeared shocked and turned toward the outburst as Vice President Joe Biden looked down and shook his head. Loud boos echoed through the chamber immediately after the outburst.”

What did the South Carolina Rep. Joe Wilson do afterwards? I quote:

“After the speech, South Carolina Rep. Joe Wilson issued a statement apologizing for his outburst. This evening, I let my emotions get the best of me when listening to the president's remarks regarding the coverage of illegal immigrants in the health care bill," the statement said. "While I disagree with the president's statement, my comments were inappropriate and regrettable. I extend sincere apologies to the president for this lack of civility. - Wilson also called the White House to apologize and spoke with Obama's Chief of Staff Rahm Emanuel, who accepted the apology on the president's behalf, according to a senior administration official. We can disagree without being disagreeable," Emanuel said to Wilson, according to the official.” 

Why do I bring to the reader’s attention this episode?

It is true that the minority in the governance has understandable constraints. It does not have the leverage the majority has in having its say for governing the country. But the minority, often addressed as the opposition, has one leverage that the majority or the government does not have, nor can it have. Simply said, the minority or the opposition, more than the majority or the government, sets the tone for public discourse and upholds the democratic institution by its conduct. Against all arguments for the conduct of the majority or the government, it is the opposition that, either way, sets the mood and the nature of public discourse and not the government.

Regrettably the opposition is failing the republic of Armenia by the manner of its conducts and consequently undermining the position of the government as it faces inordinate pressure. The opposition is undermining the negotiating position of the government not by its opposition but, along its manner, by its absence in the country’s hall of power, the National Assembly hall, when deliberations are undergoing, especially at this existential crossroad for Armenia. Do not get me wrong. I am not implying that the opposition should embrace the government’s position, but it should not undermine the democratic process in its quest for opposition.

The image that comes across from Armenia does not portray a country divided politically over the nature and the principles of the negotiations the government is currently conducting with Turkey and Azerbaijan. The image portrays Armenia as a socially deeply divided country, a hallmark of a failing society.

Republican Representative Joe Wilson’s conduct during the Democrat President Obama’s State of the Union address was inappropriate. Imagine the members of the Congress were to act that way. A veritable chaos would ensue. But his conduct after the incident is a vivid example for an opposition member coming to terms in upholding the democratic process and its institutions.

                                                    *****

2009 թվականի սեպտեմբերի 9-ին նախագահ Օբամայի (դեմոկրատական) ՄԻՈՒԹՅԱՆ ՎԻՃԱԿԸ ելույթի ժամանակ Ջո Ուիլսոնը (հանրապետական) բղավեց «Դու ստում ես»: Միլիոնավոր հեռուստադիտողներ, բնականաբար, լսել են նրան:

CNN-ից մեջբերում եմ հետեւյալը.

«Պոռթկումը տեղի ունեցավ այն ժամանակ, երբ Օբաման հերքեց, որ առաջարկվող առողջապահական օրենսդրությունը անվճար առողջապահական ծածկույթ կապահովի անօրինական ներգաղթյալների համար: Անմիջապես Վիլսոնը բղավեց. «Դու ստում ես»: «Պոռթկումը ստիպեց Օբամային կանգ առնել և հայացքը հառաչողին: «Դա ճիշտ չէ», - պատասխանեց նախագահը. Ներկայացուցիչների պալատի խոսնակ Նենսի Փելոսին ցնցված երևաց և շրջվեց դեպի պոռթկումը, երբ փոխնախագահ Ջո Բայդենը նայեց ներքև և օրորեց գլուխը: Պոռթկումից անմիջապես հետո սենյակի միջով բարձր ձայներ հնչեցին»։

Ի՞նչ արեց Հարավային Կարոլինայի պատգամավոր Ջո Ուիլսոնը հետո: մեջբերում եմ.

«Ելույթից հետո Հարավային Կարոլինայի պատգամավոր Ջո Ուիլսոնը հայտարարություն է տարածել՝ ներողություն խնդրելով իր պոռթկումի համար: Այսօր երեկոյան ես թույլ տվեցի, որ իմ զգացմունքներն առավելագույնս տիրեն՝ լսելով նախագահի խոսքերը առողջապահության օրինագծում անօրինական ներգաղթյալների լուսաբանման վերաբերյալ»,- ասվում է հայտարարության մեջ։ . Ես անկեղծորեն ներողություն եմ խնդրում նախագահից այս քաղաքավարության պակասի համար: - Վիլսոնը նաև զանգահարել է Սպիտակ տուն՝ ներողություն խնդրելու և զրուցել Օբամայի աշխատակազմի ղեկավար Ռահմ Էմանուելի հետ, ով ընդունել է ներողությունը նախագահի անունից, ըստ վարչակազմի բարձրաստիճան պաշտոնյայի: Մենք կարող ենք չհամաձայնվել՝ չհամաձայնվելով»,- ըստ պաշտոնյայի՝ Վիլսոնին ասել է Էմանուելը։ 

Ինչո՞ւ եմ ընթերցողի ուշադրությանը ներկայացնում այս դրվագը:

Ճիշտ է, կառավարման փոքրամասնությունը հասկանալի սահմանափակումներ ունի։ Այն չունի այն լծակները, որոնք ունի մեծամասնությունը երկրի կառավարման հարցում իր խոսքն ասելու համար: Բայց փոքրամասնությունը, որին հաճախ դիմում են ընդդիմություն, ունի մեկ լծակ, որը չունի մեծամասնությունը կամ իշխանությունը, ոչ էլ կարող է ունենալ։ Պարզ ասած, փոքրամասնությունը կամ ընդդիմությունը, ավելի շատ, քան մեծամասնությունը կամ իշխանությունը, ստեղծում է հանրային դիսկուրսի տոնայնությունը և իր վարքագծով պաշտպանում է ժողովրդավարական ինստիտուտը: Ի հեճուկս մեծամասնության կամ իշխանության վարքագծի բոլոր փաստարկների՝ ընդդիմությունն է, որ ցանկացած դեպքում որոշում է հանրային դիսկուրսի տրամադրությունն ու բնույթը, և ոչ թե իշխանությունը:

Ցավոք, ընդդիմությունն իր վարքագծով տապալում է Հայաստանի Հանրապետությունը և, հետևաբար, խարխլում է իշխանության դիրքերը, քանի որ նա ենթարկվում է չափազանց մեծ ճնշման։ Ընդդիմությունը խարխլում է իշխանության բանակցային դիրքը ոչ թե իր ընդդիմության, այլ իր ձևով երկրի իշխանության դահլիճում՝ Ազգային ժողովի դահլիճում նրա բացակայությամբ, երբ քննարկումներ են ընթանում, հատկապես Հայաստանի համար այս էքզիստենցիալ խաչմերուկում։ Ինձ սխալ մի հասկացիր. Ես նկատի չունեմ, որ ընդդիմությունը պետք է ընդունի իշխանության դիրքորոշումը, բայց այն չպետք է խաթարի դեմոկրատական ​​գործընթացը՝ ընդդիմություն փնտրելու հարցում:

Հայաստանի պատկերը չի ներկայացնում մի երկիր, որը քաղաքականապես բաժանված է Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ բանակցությունների բնույթի և սկզբունքների շուրջ: Պատկերը ներկայացնում է Հայաստանը որպես սոցիալապես խորապես պառակտված երկիր, ձախողված հասարակության բնորոշ նշան:

Հանրապետական ​​ներկայացուցիչ Ջո Ուիլսոնի վարքագիծը դեմոկրատ նախագահ Օբամայի «Երկրի վիճակի մասին» ելույթի ժամանակ տեղին չէր: Պատկերացրեք, որ Կոնգրեսի անդամներն այդպես վարվեին։ Իրական քաոս է առաջանալու։ Սակայն միջադեպից հետո նրա վարքագիծը վառ օրինակ է ընդդիմադիր գործչի համար, որը համակերպվում է ժողովրդավարական գործընթացի և դրա ինստիտուտների պահպանման հարցում:

 

 

 

 

 

.