Վահէ Յ Աբէլեան
Բարեկամս է որ կը գրէ Երեւանէն՝
«Աշխարհի տարածքին հազարաւոր հայկական եկեղեցիներէն՝ Հայաստանի, արեմտեան հայաստանի, Պոլսոյ, միջին արեւելեան երկիրներու, Եւրոպայի տարածքի, Ամերիկեան աշխարհամասի ... ամենէն խորհրդաւոր, այս օրերուն տխուր եւ ճնշիչ եկեղեցին Երեւանի Գրիգոր Լուսաւորիչ մայր տաճարն է։
«Տէր ողորմիայ»-ի մեղմ երաժշտութեան ներքեւ մարդիկ երկիւղածութեամբ, երբեմն ժամեր նստած կամ ծունկի եկած, արցունքոտ աչքերով կ՚աղօթեն։ Ոմանք սեւերած խորանին, աչքերը բաց կը դիտեն, ուրիշներ լաւ մը լալէ ետք հոգեպէս հանգչած, ետ-ետ քայլերով դուրս կու գան։
Հիմա ըսէ՚ք, ինչպէ՞ս չհուզուիլ
Չկան բառեր բացատրելու մեր վիճակը։
Վէրքը այն խորն է որ կը կարծեմ մի միայն ժամանակը կրնայ բուժել կամ ...
Մեր սերունդը կարելի է կոչել «կորստեալ սերունդ»։ Մինչեւ Սեպտեմբեր 27-ն կը կարծէի ըլլայ մեր երազներու իրականացման սերունդէն։
Ինքզինքս բախտաւոր նկատած էի Հայաստանի անկախութեան ականատես եղած ըլլալուս։ շատեր անցած-գացած են առանց տեսած ըլլալու եռագոյնը ՄԱԿ-ի շէնքի վերեւ, հզոր հայկական բանակ, պետականութիւն, դրամանիշ, լսած ըլլալու «մեր հայրենիք ազատ անկախ...»։
Յուսամ յաջորդ սերունդները աւելի լաւը կ՚ապրին եւ կը տեսնեն։»
Իսկ ես կը պատկերացնեմ որ ժամանակն է որ մենք ալ մեր կարգին մեր օրհնութիւնները փոխանցենք մեր յաջորդ սերունդներուն այնպէս ինչպէս ըրին Յովհաննէս Թումանենաին նախնիկներ՝ «ապրե՛ք երեխեք, բայց մեզ պէս չապրե՛ք»։
ՀԻՆ ՕՐՀՆՈՒԹՅՈՒՆ
Կանաչ, վիթխարի ընկուզենու տակ,
Իրենց հասակի կարգով, ծալպատակ,
Միասին բազմած,
Մի շըրջան կազմած,
Քեֆ էին անում
Եվ ուրախանում
Մեր հըսկա պապերն ու մեր հայրերը՝
Գյուղի տերերը։
Մենք, առույգ ու ժիր գեղջուկ մանուկներ,
Երեք դասընկեր,
Նըրանց առաջին գըլխաբաց կանգնած,
Ձեռքներըս խոնարհ սըրտներիս դըրած,
Զի՜լ, ուժեղ ձայնով նըրանց ըսպասում―
Տաղ էինք ասում։
Երբ զըվարթաձայն մեր երգը լըռեց,
Մըռայլ թամադեն բեխերն ոլորեց,
Նըրա հետ վերցրին լիք բաժակները
Բոլոր մեծերը
Ու մեզ օրհնեցին. ― «Ապրե՛ք, երեխե՛ք,
Բայց մեզ պես չապրեք...»
Ժամանակ անցավ, նրանք էլ անցան,
Զըվարթ երգերըս վըշտալի դարձան.
Ու ես հիշեցի մեր օրը լալիս,
Թե մեզ օրհնելիս
Ինչու ասացին. — «Ապրե՛ք, երեխե՛ք,
Բայց մեզ պես չապրեք...»
Խաղաղությո՜ւն ձեզ, մեր անբա՛խտ պապեր,
Ձեզ տանջող ցավը մե՛զ էլ է պատել։
Այժըմ, տըխրության թե քեֆի ժամին,
Մենք էլ՝ օրհնելիս մեր զավակներին՝
Ձեր խոսքն ենք ասում. ― «Ապրե՛ք, երեխե՛ք,
Բայց մեզ պես չապրեք...»
No comments:
Post a Comment