Վահէ Յ Աբէլեան
 |
| Արմենակին թափուր մնացած առօրեայ գործածութեան իր տան բազմոցը |
1962 թուականը անջնչելի մնաց մտապատկերիս մէջ։ Սուրբ Նշան Ազգային վարժարանին շրջանաւարութեանս տարին էր։ Հոն իր որ դպրոց սկսած էի յաճախել մանկութիւնէս ի վեր։ Այդ տարին ունեցանք նոր ուսուցիչներ որոնց մասին գրած եմ (տես ներքեւը)։ Անոնցմէ էր Արմենակ Եղիայեանը։
Տարիներ ետք, երբ ալ դադրած էինք կեանքի «մուկերու արշաւէն» - the rat race – ինչպէս կ՚ըսէ Ամերիկեան առօրեայ ասոյթը, դարձանք բարեկամներ։ Արմենակին հետ բարեկամութիւնս տառացիօրէն Ֆէյսպուքեան չէր։ Արմենակը չունէր ֆէյսպուքի էջ մը։ Եւ այդ բարեկամութեանս խթանը եւ միջոցը եղաւ վաղեմի բարեկամներէս Գրիգոր Գրաճեանը որուն հետ շրջան մը ՀՅԴ Զաւարեան Ուսանողական միւթեան վարչութեան մաս կազմած էինք միասնբար։ Իմ առօրեայ կապս իրենց երկուքին էր, email-ով, եւ հեռաձայնով։
Բնականաբար հետեւեցայ Արմենակին մահոան յուղարկաւորութեանը, ընդհանրապէս շնորհիւ Գրիգոր Գրաճեանէն ստացած տեղադրութիւններէս։ Հայկական առօրեայ ասոյթը կ՚ըսէ՝ «գնայ մեռիր, եկուր սիրեմ»։ Այդպէս չեղաւ Արմենակին համեստ յուղարկաւորութիւնը։ Արմենակը կաղապարուելիք մարդ մը չէր։
Որպէս իր աշակերտներէն, արդէն այդպէս ճանցնայ զինք՝ խելացի եւ խիզախ։ Շուրջ կէս դար ետք, հայկական դպրոցներու մէջ դասաւանդած մայրս, աշակերտին մասին կը գրէ հետեւալը՝ «շուտ կը ճանչնայ, արագ կը վճռէ»։ Ինչպէս եղաւ մեր վճիռը։ Իսկ ես, տասնեան մը տարիներ ետք, մեր բարեկամութեան շնորհիւ, վաւերցուցի, փոխանակ հարցականի դնելու աշակերտի իմ տպաւորութիւնս որ Արմենակ Եղիայեանը՝ խելացի, եւ խիզախ անձն մըն էր, որուն համար ոչ մէկ տեսակի յուղարկաւորթիւն արժէք պիտի ունենար։ Ինքնուրոյն մարդ մըն էր, իր համոզումներուն վրայ անսասան մնացած, գիտնականի ուղեղ ունեցող մարդ մըն էր Արմենակը։ Իսկ իր բարեկամներուն համար ալ, ոչ մէկ տեսակի յուղարկաւորութիւն պիտի լեցնէր իրենց թափուր մնացած սիրտերը, ինչպէս Գրիգոր Գրաճեանինը եւ իր տան բազմոցը ուր նստած կըլլար Արմենակը։
Կը կցեմ հետեւալ մէջբերումս որ ընդօրինակած եմ Գրիգորին ինծի ղրկած email-ներէն՝
«Այլեւս՝ անուշ ժպիտը դէմքին, հիասքանչ արտաայայտութիւնը պիտի չլսենք։
- Ամա՜ան, տե՛ս ծառը ի՞նչ հիանալի ծաղկեր է։
- Ծովուն եւ երկնքի կապոյտը, որքա՜ն համահունչ են։
- Այդ ի՜նչ աղուոր գրութիւն է։
Միեւնոյն «ամա՜ան»-ը պիտի օգտագործեր իր ընվզումը յայտնելու, երբ ընթերցէր Հայաստանի Պետութիւն եւ Պետականութիւն թիրախաւորող կամ հայութեան վնաս պատճառող գրութիւն մը՝ «ամա՜ան, այդ ի՜նչ զազրելի եւ ստոր գրութիւն է այդ ի՜նչ գծուծ հեղինակ։
Մինչեւ վերջին սրտին զարկը - անտեսելով իր անձն ու առողջութիւնըւ-սիրտը բաբախեց Հայաստանի, Հայութեան, Հայոց լեզուի, մշակոյթի, պատմութեան ի սպաս։ Եւ հանկարծ, կայծակնային արագութեամբ, կարծէս տիրեց լռութիւն։
Բոլորին սիրելի, յարգելի, անզուգական եւ իսկական ՄԱՐԴԸ՝ Արմենակը չկայ։»
Արմենակ Եղիայեանին այս նկարները որոնք կցած եմ նեքեւը՝ կը պարտիմ Գրիգոր Գրաճեանին։
 |
| Գրիգոր Գրաճիամ եւ Արմենակ Եղիայեան |
 |
| Արմենակ Եղիայեան (ձախին)՝ անմիջական անցեալէն ընկերներ՝ Գրիգոր Գրաճեան, Արա Յակոբեան |
Link: They were teachers of mine: Armenag Yeghiayan:
No comments:
Post a Comment