Krikor Kradjian
Translated by Vahe H. Apelian
Բնագիրը կցուած է ներքեւը
Elias is a favorite name for the Lebanese Christians. Not only persons but also institutions,such as church, mall, shelter, and what not, have been christened Elias.
Elias, about whom I will write, is a modest man of very modest means. When asked what he does for a living, he rubs his thumb and index fingers together to show that he is engaged in handling money or is in cash business. He has no other way to express himself. Elias is deaf and mute but he can read lips and responds with hand movements and words that are sounds that emanate from the depths of his throat.
Every morning, with an admirable punctuality, he is in his “office” at the Credit Libanaise bank in the Antelias Square. He places his chair and adjusts the umbrella he uses against the sun and gets to work. If you wonder, why he needs an umbrella. That is because Elias's "office" is in the open-air, next to the entrance of the bank. From there, he directs the bank customers where to park their cars and looks after their cars, at times moving them here and there, until the owner is done with his banking.
But Elias’ specialty is not valet parking. It is the Automated Teller Machine, the ATM, at the entrance of the bank. Not only he knows if there is money in the device or not, but also can tell if the day’s money in the machine is in U.S. dollars or in local currency, Lebanese Liras.
Some of the bank’s customers are not that experienced using the ATM and get frustrated using it, or are too impatient to navigate through the machine. Elias assists them to correctly respond to the smart machine requests. And after helping the customer successfully respond to the machine, he puts his fingers on his mouth and gestures the customer to hold on to his or her breath, as the machine starts counting the bank notes in mechanical notes; lelelelelele...
Elias is not an official of the bank. But it has-happened that he has been the person to alert the bank officials inside about the machine’s irregular processing that needed to be corrected. It also happens, more frequently than not, that a bank-official comes out from the inside of the bank building and submits a request to Elias. In otherwords, Elias is an unofficial official of the bank.
In return for his attentiveness and help to the customers of the bank, most of whom have come to know him well, Elias receives heartfelt gifts that make up Elias's income as the unofficial employee of the bank.
Elias is married to a deaf-mute woman like him. They have two young sons who are in college. And where do you think they are studying? They study in France. Both are healthy, intelligent boys who did not inherit their parent’s disabilities.
But how can someone like Elias, without having a clear source of income but relies on the generosity of people, support two college students studying abroad in in Paris, you may rightfully wonder?
Should you ask Elias, he will put his fingers on his mouth and gnaw his teeth to gesture explaining the difficulties and hardships he endures to pay for his two children’s college expenses. When time came, in a difficult and a decisive moment, Elias didn't hesitate to sell his car to purchase plane tickets for his boys to travel abroad to study. Nowadays, Elias crosses with a gratifying gesture to the Almighty in the sky and with a wide smile expresses that in two months time his elder son will graduate from university and will start working. He hopes and expects that with the first salary his son gets, he will send plane tickets to have his father and mother fly to Paris to visit the boys.
Every time I approach the ATM, Elias welcomes me with a military style salute and rushes to assist me do my ATM transaction. In return, I continue on gifting him knowing full that husband and wife will continue on depriving themselves of essentials for their subsistence while continuing to convert those insignificant amounts to foreign hard currency at exorbitant rates to send to the boys overseas.
Elias is my hero.
Իլիասը
Լիբանանի քրիստոնեաներու նախասիրած անուններէն է Իլիաս։ Եկեղեցի, առեւտրական կեդրոն, պատսպարան եւ ինչե՜ր է, որ Իլիաս անունով մկրտուած չեն։
Իլիասը, որու մասին կ՛ուզեմ պատմել, նիւթական եւ այլ միջոցներէ զուրկ, համեստ մէկն է։
Եթէ հարցուի իր աշխատանքին մասին, մատները իրար շփելով կը փորձէ յայտնել, որ դրամի, կամ դրամատնային գործով կը զբաղի։
Այլ ձեւ չունի ինքզինքը ներկայացնելու կամ միտքը արտայայտելու։ Իլիաս ի ծնէ խուլ եւ համր է։ Դիմացինին շրթունքի շարժումներէն «կը կարդայ» ըսուածը եւ ձեռքի շարժումներով ու կոկորդի խորքէն ելած բառերով կը պատասխանէ։
Ամէն առաւօտ, ճշդապահօրէն, Անթիլիասի հրապարակը գտնուող Credit Libanaise-ի իր «գրասենեակը» կ՛ըլլայ, պաշտօնեաներէն առաջ։ Աթոռը եւ անոր վերեւ գտնուող արեւանոցը կը շտկրկէ եւ կ՛անցնի աշխատանքի։
Ինչո՞ւ արեւանոց, որովհետեւ Իլիասին «գրասենեակը» բացօդեայ է, դրամատան մուտքին։
Ան դրամատան յաճախորդներուն ինքնաշարժներուն տեղ եւ ուղղութիւն կ՛ուտայ, նոյնիսկ անոնց ինքնաշարժը քանի մը քայլ ետ եւ առաջ կը տանի, մինչեւ որ դրամատան իրենց գործը աւարտեն։
իլիասի « մասնագիտութիւն» դրամատան մուտքին հաստատուած ATM սարքն է։ Ան գիտէ թէ սարքին մէջ դրամ կա՞յ, կամ ոչ. տոլլար կա՞յ, թէ լիբանանեան թղթոսկի է միայն։ Սարքը գործածել չգիտցողներուն ցուցմունք կու տայ, թէ ինչպէ՞ս պէտք է « պատասխանել» դրամ բաշխող խելացի գործիքին հարցումներուն։ Իսկ երբ տրուած հրահանգները աւարտած, քարտին տէրը կը սպասէ գումարը ստանալու, Էլիաս, մատները բերնին մօտեցնելով, գոհունակ ժպիտը դէմքին, սարգին մէջէն թղթադրամները հաշուող ձայները կը կապկէ՝ լը,լը,լը,լը,լը,լը,լը։
Էլիաս դրամատան պաշտօնեան չէ։ Պատահած է յաճախ, որ ինք ներկայանայ պաշտօնեայի մը եւ տեղեկացնէ սարգին անկանոն ընթացքը։ Ինչպէս նաեւ կը պատահի, որ ներսէն պատասխանատուն կամ պաշտօնեաներ դուրս գան եւ խնդրանք մը ներկայացնեն Իլիասին։ Մէկ խօսքով՝ Իլիաս դրամատան անպաշտօ պաշտօնեան է։
Եւ ի՞նչ կը ստանայ Էլին ( այլեւս ծանօթներ դարձած յաճախորդներուն համար) իր ծառայութիւններուն համար. սրտափուխ նուէրներ։ Այդ է Էլիասին եկամուտը։
Էլիաս ամուսնացած է իրեն նման խուլ-համրի մը հետ։ Ոնի երկու երիտասարդ տղաներ, որոնք կ՛ուսանին։ Եւ ո՞ւր կը կարծէ՛ք։ Ֆրանսա։ Երկուքն ալ առողջ են եւ իրենց ծնողներուն ֆիզիքական դերութիւնը չունին։
Բայց ինչպէ՜ս կրնայ Էլիասի նման մէկը, առանց յստակ եկամուտի, օրապահիկը սրտափուխ նուէրներով համալսարանական զաւակ պահել, այդ ալ երկրէն դուրս՝ Փարիզի մէջ։
Էլիաս մատները կը տանի բերան, ակռաներով կը խածնէ, բացատրելու համար, որ ի՜նչ դժուարութիւններով, ինքզինք ի՜նչ զրկանքներու մատնելով կրցած է երկու զաւակներուն ուսման ծախսերը հոգալ։ Անոնցմէ վերջինը՝ ինքնաշարժը ծախու կը հանէ, որպէսզի զաւակներուն օդանաւային տոմսի արժքը վճարէ։
Էլիաս, կը խաչակնգէ դէպի երկինք յարելով եւ ժպտուն կը յայտնէ, որ երկու ամիս ետք մեծ որդին համալսարանը պիտի աւարտէ եւ սկսի աշխատանքի։ Յոյս ունի, որ կինն ու ինքը, զաւկին առաջին ստացած ամսականով օդանաւի տոմս մը ստանան եւ թռչին Փարիզ։ ( եռանկիւնաձեւ ձեռքերու շարժումը այդ կը խորհրդանշէ)։
Ամէն անգամ, որ դրամատան ATM սարգին մօտենամ, Էլիաս «զինուորականի» բարեւ մը կը նուիրէ, իսկ ես ալ աւելիով կը վարձատրեմ զինք, գիտակցելով, որ իր ստացած լումաները օտար դրամանիշի վերածած, սննդեղենէն ինքզինք զրկելով գումարը պիտի ղրկէ իր աչքի լոյս՝ երկու զաւակներուն։
Էլիաս իմ հերոսս է։
No comments:
Post a Comment