Lebanon: what it’s like living with uncertainty as tensions escalate?

Today, Anthony Hoglind from Australia, shared with me as well the news that on August 7, 2024, TheGuardian.com reported that: «Lebanon is now teetering on the edge of a full-scale war and many countries – including Australia - are urging their citizens to leave. But, for some, leaving this land of both beauty and pain is not a thought they will entertain. Nour Haydar speaks to two  reporters in Beirut – Ali Hashem, a correspondent and columnist, and Cherine Yazbeck, a journalist and photographer – about what it’s like living with uncertainty as tensions escalate.»Those interested may look for thequardian.com link and hear the podcasts.  

But, it so happened that, two days earlier, Hagop Havatian from Lebanon, had penned on his Facebook page, how it is “like living with uncertainty as tensions escalate.” His reflection was sobering and insightful of the human spirit in adversity. He had titled his comment, “Only in Lebanon”. Yesterday, on August 6, “Aztag” Daily reproduced Hagop Havatian’s reflection. Attached is my liberal translation of Hagop Havatian’s text in Armenian. I have posted the original text below.  Vahe H Apelian

Courtesy Theguardian.com (August 7, 2024)

 Hagop Havatian wrote: 

         “This morning, as I was driving through an inner district, suddenly, the shopkeepers run out and everyone's eyes turned towards the sky. Someone shouted, “They began". I stopped my car and got out to find out what happened. Two explosions were heard. It turned out that Israeli military aircrafts had broken the sound barrier. At that very moment, I read a text on my phone alerting me about an explosion. But that had nothing to do with what happened.

This is how we live nowadays in Lebanon, in an atmosphere of war, destruction, death, general threat and uncertainty when a person waits, but does not know what he is waiting for. It is truly deceptive and depressing. Everyone has become a soothsayer or a follower of soothsayers' predictions. The sound of each explosion that shatters that state of mind portrays a horrible picture in the mind of the person. 

          The whole world is engulfed in this war. The appeals and the demands of the ambassadors to their citizens to leave Lebanon immediately, are pointedly repeated. However, in this uncertainty and depressing state, an unnatural and incomprehensible phenomenon is also being revealed. We are witnessing the determination to continue conducting a normal life with all its daily routine. That, has become a new style of struggle of willfully ignoring the possibility of war. The planned events for concerts, summer festivals in different parts of the country are not being postponed in any significant way but continue as planned. The people in turn are waging a new kind of war, one of steadfastness, as steadfastness goes, “the quality of being resolutely or dutifully firm and unwavering.”

          Such is the present make-up of the Lebanese social mosaic. The conviction that this too shall certainly pass fills the Lebanese citizen with enthusiasm for recovery and restoration of their daily life.

          Until then, let us pray that the bitter sorrow of human loss will not haunt us. 

          Patience, in this new kind of war of hopeful awaiting

ՄԻԱՅՆ ԼԻԲԱՆԱՆԻ ՄԷՋ

Այս առաւօտ ինքնաշարժով կ՛անցնիմ ներքին թաղամասէ մը։ Յանկարծ խանութպանները դուրս կը վազեն եւ բոլորին հայեացքները կ՛ուղղուին դէպի երկինք։ «Սկսան» կը բացագանչէ մէկը։ Կանգ կ՛առնեմ, կ՛իջնեմ ինքնաշարժէն իմանալու համար եղելութիւնը։ Երկու պայթումի ձայն լսուած է։ Ի յայտ կու գայ, որ իսրայէլեան օդուժը խզած է ձայնի պատը։ Թէեւ հեռաձայնիս վրայ նոյն վայրկեանին կը կարդամ իրականութեան հետ աղերս չունեցող գրութիւն մը, ուր կ՛ըսուի թէ շրջանի մը մէջ պայթում եղած է։ Այսպէս կ՛ապրինք այսօր Լիբանանի մէջ:

Պատերազմի, աւերի, մահուան եւ անորոշութեան ընդհանուր սպառնալիքի ու արհաւիրքի մթնոլորտին մէջ, երբ մարդ կը սպասէ, սակայն չի գիտեր, թէ ինչի՞ կը սպասէ, իսկապէս մոլորեցնող ու ճնշող ապրում է։ Բոլորը դարձած են պարզապէս գուշակ կամ գուշակներու կանխատեսումներուն հետեւորդ:

Սպասողական իրավիճակի լռութեան պատը քանդող իւրաքանչիւր պայթումի ձայն, զարհուրելի ու քստմնելի պաստառ մը կը պարզէ իւրաքանչիւր անհատի մտապատկերին մէջ։ 

Ամբողջ աշխարհը կլանուած է այս պատերազմով: Դեսպանատուներու՝ իրենց քաղաքացիներուն ուղղուած Լիբանանէն անմիջապէս հեռանալու կոչերը եւ պահանջքները կը կրկնուին սուր կերպով:

Սպասողական ճմլիչ այս հոգեվիճակին մէջ սակայն, անբնական ու անհասկնալի երեւոյթ մը կը պարզուի։ Կը տեսնենք թէ կեանքը բնականոն ու ընթացիկ կերպով շարունակելու վճռակամութիւնը դարձած է պայքարի նոր ոճ եւ ընկալում ու պատերազմի հաւանականութիւնը չտեսնելու եւ անտեսելու տրամադրութիւն: Ծրագրուած ձեռնարկները, երգահանդէսներն ու ամառնային փառատօները տարբեր շրջաններու մէջ, նկատառելի թիւերով  չեն յետաձգուիր ու կը շարունակուին:

Նոր տեսակի պատերազմ եւ ժողովուրդի կողմէ նոր տեսակի հակադարձութիւն։ Այս է այսօրուան լիբանանեան խճանկարը։

Այս ալ պիտի պիտի անցնի վստահաբար ու դարձեալ վերապրումի եւ վերականգնումի խանդավառութիւնը լեցնէ լիբանանցի քաղաքացիին առօրեան։

Մինչ այդ մաղթենք, որ մարդկային կորուստի դառն կսկիծը հեռու մնայ եւ զոհասեղանը դարձեալ չթարմացուի։

Համբերութիւն՝ սպասման այս նոր տեսակի պատերազմին մէջ։