The Armenian Picnic

In Memory of Lucille Miller

Vahe H. Apelian

Google-ի թարգմանութիւնը կցուած է ներքեւը

 It is the Armenian picnic season. 

This year, on June 19, Marie and I attended the Fathers’ Day picnic held on the St. Gregory Armenian Apostolic church grounds, in Indian Orchard, MA. I had always wanted to be at the church. The priest graciously took us on a tour and showed us the church. This church, much like the other Armenian churches built in the greater New England in the first half of the last century, is a treasure trove of history. Each of them is a living museum if you will. We particularly enjoyed the picnic, where I heard a one-time  popular song I had not for many and many years. (https://www.youtube.com/watch?v=sX49jI3lmbY)

On August 7, the Holy Trinity Armenian Apostolic Church in Worcester, MA, will hold its annual picnic. A tradition that surly dates back since the church was built there in 1947.

Each church thus carries on the tradition. But the picnic of the Cincinnati, OH Armenians I attended, when we move there in 1995, stands apart from the rest and remains etched in my memory as the true Armenian picnic I ever attended.

The company I was going to work for moved me to Cincinnati in March 1995 and had the rest of the family move after the school was over. Serendipitous turn of events let us find out about the Armenian picnic in Cincinnati. Marie and her mother, of all places, had gone to a local hardware store when a handsome, blue-eyed man had approached and asked them quizzically in what language were they talking. It turned out it was Gilbert Badeer who had pulled their legs, so to speak. Born and raised in Lebanon to an Armenian evangelical family, Gilbert knew and spoke fluent Armenian and had married an Armenian lady. I knew of Gilbert because his father Dr. Henry Badeer was the chairman of the physiology department of the American University of Beirut, where my maternal uncle worked. It was Gilbert who let us know about the picnic the Armenians in Cincinnati organized around Fathers’ Day and had me contact Mrs. Lucille Miller, who turned out to be the doyenne of the Cincinnati Armenians. 

Mrs. Lucille Miller, ne'e Anahid Dinglilian, ran their oriental rug business in downtown Cincinnati. Her parents Edward and Angella Dingilian had purchased the business from Hartenians in 1939. For the next six decades, the family continued the business but closed it sometime late 1990's. She was a lovely character and exuded the Armenian hospitality. It was she who let us know about  the date and the place of the Armenian picnic to be held and urged us to attend.

It turned out to be a unique event. No other Armenian picnic I had attended was quiet like that. The picnic was not denominational or partisan in any way. All that had transpired in Armenian life during the past decades seemed to have left them in a blissful ignorance. They had come together that day simply because they were Armenians as they understood Armenian. Each had brought a favorite recipe handed to them from their parents or grandparents. They had stories to tell of bygone days. They spoke of Carole Black, a TV executive, about whom "People Magazine" had written: "Cincinnati native, was raised by her Armenian grandparents after her parents split when she was a baby. Her grandmother, she says "made me feel I could do anything in life". They also remembered Helen Pierce, Haig Boghossian's sister, who had run the picnic and had the community going for many and many years.

The Fathers’ Day picnic was the only Armenian event for the Armenian community in greater Cincinnati. In its hey days they had met more than once a year.  Those were the days when along with Dingilian; Markarian had his famous, “mark of excellence” carpet store. Markarians had passed away childless leaving their business to their loyal long-time employee and had made a sizeable donation to AGBU. The Amirkhanians had their carpet business as well. They had sold the business, but the new owners retained the name. The candy store Boghosian ran in downtown was closed long ago. 

In a matter of a few more years the Cincinnati Armenian picnic ceased to be held.  Nature continued to take its course and excise its toll. Some passed away, some moved away, and some were too caught up with their daily routine to make room for the Armenian picnic.

Whenever I read the announcement for picnic by an Armenian church, I remain reminded of the truly Armenian picnic I attended, of all places in Cincinnati, OH. We met just because we wanted to meet another fellow Armenian whom we would not meet, maybe not even hear of, for the remainder of the year, until the following year’s Fathers’ Day picnic.

Pat Postalian, in the picture below, organized the Cincinnati Armenian picnics after Helen Pierce had passed her the mantle.  

ԼtoR: Mike Bedrossian, Armand Yosmali,...

 

*****

 Հայկական պիկնիկի սեզոնն է։ 

Այս տարի, հունիսի 19-ին, ես և Մարին ներկա եղանք Հայրերի օրվա խնջույքին, որը տեղի ունեցավ Սուրբ Գրիգոր Հայ Առաքելական եկեղեցու տարածքում, Ինդիան Օրչարդում, ԱՄՆ: Ես միշտ ցանկացել եմ լինել եկեղեցում: Քահանան ողորմությամբ մեզ տարավ շրջագայության և ցույց տվեց եկեղեցին։ Այս եկեղեցին, ինչպես նախորդ դարի առաջին կեսին մեծ Նոր Անգլիայում կառուցված մյուս հայկական եկեղեցիները, պատմության գանձարան է: Նրանցից յուրաքանչյուրը կենդանի թանգարան է, եթե ցանկանում եք: Հատկապես մեզ դուր եկավ խնջույքը, որտեղ ես լսեցի մի հայտնի երգ, որը չէի ունեցել շատ ու երկար տարիներ: ( https://www.youtube.com/watch?v=sX49jI3lmbY )

Օգոստոսի 7-ին ԱՄՆ Վուսթեր քաղաքի Սուրբ Երրորդություն Հայ Առաքելական եկեղեցին կանցկացնի իր ամենամյա պիկնիկը։ Ավանդույթ, որը անմխիթարորեն սկիզբ է առնում այն ​​ժամանակից, երբ եկեղեցին կառուցվել է այնտեղ 1947 թվականին:

Յուրաքանչյուր եկեղեցի այսպիսով շարունակում է ավանդույթը: Բայց Ցինցինատիի խնջույքը, OH հայեր, որոնց ես ներկա էի, երբ մենք տեղափոխվեցինք այնտեղ 1995-ին, առանձնանում է մնացածից և մնում է իմ հիշողության մեջ որպես իսկական հայկական խնջույք, որին ես երբևէ մասնակցել եմ:

Ընկերությունը, որտեղ ես պատրաստվում էի աշխատել, ինձ տեղափոխեց Ցինցինատի 1995-ի մարտին և ընտանիքի մնացած անդամները տեղափոխվեցին դպրոցի ավարտից հետո: Իրադարձությունների անսպասելի շրջադարձը թույլ է տալիս պարզել հայկական պիկնիկի մասին: Մարին և նրա մայրը, բոլոր վայրերից, գնացել էին տեղական շինանյութի խանութ, երբ մի գեղեցիկ, կապուտաչյա տղամարդ հարցրեց նրանց, թե ինչ լեզվով են նրանք խոսում: Պարզվեց, որ Գիլբերտ Բադերն է, այսպես ասած, քաշել նրանց ոտքերը։ Ծնվել և մեծացել է Լիբանանում, հայ ավետարանական ընտանիքում, Ժիլբերտը լավ գիտեր և խոսում էր հայերեն և ամուսնացել էր հայ տիկնոջ հետ: Ես գիտեի Գիլբերտի մասին, քանի որ նրա հայրը՝ դոկտոր Հենրի Բադերը, Բեյրութի Ամերիկյան համալսարանի ֆիզիոլոգիայի ամբիոնի նախագահն էր, որտեղ աշխատում էր մորեղբայրս: 

Տիկին Լյուսիլ Միլլերը՝ Անահիդ Դինգիլյանը, իրենց արևելյան գորգերի բիզնեսն էր ղեկավարում Ցինցինատիի կենտրոնում: Նրա ծնողները Էդվարդ և Անժելա Դինգիլյանները բիզնեսը գնել էին Հարթենյաններից 1939 թվականին: Հաջորդ վեց տասնամյակների ընթացքում ընտանիքը շարունակեց բիզնեսը, բայց փակեց այն 1990-ականների վերջին: Նա սիրուն կերպար էր և շփում էր հայկական հյուրընկալությունը: Հենց նա էլ մեզ տեղեկացրեց կայանալիք հայկական խնջույքի օրվա և վայրի մասին և հորդորեց մասնակցել։

Եզակի իրադարձություն ստացվեց. Ոչ մի այլ հայկական խնջույք, որին մասնակցել էի, այդքան հանգիստ չէր: Պիկնիկը ոչ մի կերպ դավանաբանական կամ կուսակցական չէր։ Այն ամենը, ինչ տեղի է ունեցել հայ կյանքում վերջին տասնամյակների ընթացքում, թվում էր, թե նրանց թողել է երանելի անգիտության մեջ։ Նրանք հավաքվել էին այդ օրը միայն այն պատճառով, որ հայ էին այնպես, ինչպես հասկանում էին հայերեն։ Յուրաքանչյուրն իր հետ բերել էր իր սիրելի բաղադրատոմսը, որը փոխանցվել էր իրենց ծնողներից կամ պապիկներից: Նրանք պատմելու պատմություններ ունեին անցած օրերի մասին: Նրանք խոսեցին հեռուստատեսության ղեկավար Քերոլ Բլեքի մասին, ում մասին People's Magazine-ը գրել էր. «Ցինցինատիի բնիկ, մեծացել է իր հայ տատիկի և պապիկի կողմից այն բանից հետո, երբ ծնողները բաժանվեցին, երբ նա երեխա էր: Նրա տատիկն ասում է. «Ինձ ստիպեց զգալ, որ կարող եմ ամեն ինչ անել: կյանքում»։ Հիշեցին նաև Հելեն Փիրսին, Հայկ Պողոսյանի քրոջը.

Հայրերի օրվա պիկնիկը մեծ Ցինցինատիի հայ համայնքի համար միակ հայկական միջոցառումն էր: Իր ծաղկման օրերին նրանք հանդիպում էին տարին մեկ անգամից ավելի: Այն օրերն էին, երբ Դինգիլյանի հետ միասին. Մարգարյանն ուներ իր հայտնի, «գերազանցության նշանի» գորգերի խանութը։ Մարգարյանները անզավակ կյանքից հեռացել էին իրենց բիզնեսը թողնելով իրենց հավատարիմ երկարամյա աշխատակցին և մեծ նվիրատվություն էին կատարել ՀԲԸՄ-ին։ Ամիրխանյաններն էլ իրենց գորգի գործն ունեին։ Նրանք վաճառել էին բիզնեսը, բայց նոր սեփականատերերը պահպանեցին անունը։ Քաղաքի կենտրոնում գործող «Պողոսյան» կոնֆետի խանութը վաղուց փակվել է։ 

Եվս մի քանի տարուց Ցինցինատիի հայկական պիկնիկը դադարեցվել է։ Բնությունը շարունակեց իր ընթացքը. Ոմանք մահացան, ոմանք հեռացան, իսկ ոմանք այնքան էին տարված իրենց առօրյայով, որպեսզի տեղ բացեն հայկական պիկնիկի համար:

Ամեն անգամ, երբ կարդում եմ հայկական եկեղեցու կողմից խնջույքի մասին հայտարարությունը, ինձ հիշեցնում է իսկապես հայկական խնջույքը, որին ես մասնակցել եմ, Ցինցինատիի բոլոր վայրերում, Օհ: Մենք հանդիպեցինք միայն այն պատճառով, որ ցանկանում էինք հանդիպել մեկ այլ հայի հետ, ում մասին մենք չէինք հանդիպի, գուցե նույնիսկ չենք լսի տարվա մնացած մասը՝ մինչև հաջորդ տարվա Հայրերի օրվա պիկնիկը:

Փեթ Փոստալյանը, ստորև նկարում, կազմակերպել է Ցինցինատիի հայկական պիկնիկներն այն բանից հետո, երբ Հելեն Փիրսը նրան փոխանցել էր թիկնոցը: