Կարպիսը` Կարպիս Աբէլեանի յիշատակին

Ստեփան Ճ. Աբէլեան

Garbis Apelian - Կարպիս Աբէլեան

Կարպիս Աբէլեանը ինծի երկու տարեկան պզտիկ էր բայց ինծի հասակակից էր, իչպէս եղած էր պարագան Ստեփան-ին գրութիւնէն դատելով, թէեւ այդ պարագային, Կարպիսը՝ Ստեփանէն երեք տարի աւելի մեծ էր։ Թէեւ հասակակից էինք, բայց խաղընկերներ չեղանք քանի որ Կարպիսը կանուխ տարիքին սկսաւ աջակցիլ հօրը հոգալու Տիւզաղաճի իրենց խնձորի մրգաստանը եւ ապա նետուեցաւ գործի, իսկ ես դպրոցական աշակերտ եւ ուսանող մնացի։

Ստեփանը կը նկարագրէ արջի մը պատահարին մասին։ Իսկ իմ ալ յիշողութեանս մէջ մնացած է մեծ կրեայի մը պատմութիւնը։ Տիւզաղաճ գացած էի հօրեղբօրս հետ եւ բնականաբար գացի Կարպիսին տեսնելու։ Պարտիզի հոգատարութեամբ զբաղ էր։ Իսկ իրենց շունը անընդհատ կը հաջէր։ Ինծմէ խնդրեց որ երթան նային ինչու համար շուտը այդքան կը հաջէ։ Ի յայտ եկաւ որ խանտակը մեծ կրեայ մը եկած էր, հաւանաբար ջուր խմելու, իսկ իրենց շունը այդ կրեային շուրջն էր որ կը դառնար։ Ես ազատ բնութեան մէչ այդպիսի մեծ կրեայ չեմ հանդիպած։ 

Կարպիսին անունը նմանապէս մտապատկերիս մէջ մնացած է Քէօրքիւնայի երբեմնի Մուխթար Նշանին եւ իր կնոջր Աննային հետ։ Իրենց ծերութեան մէջ երկու ալեւորները ամառը հիւղակ մը կը շինէին, որուն Քեսապցիներ շուք անունը կուտան, եւ ամառը հոն կ՚անցնէին հոգալու իրենց պարտէցը, եւ կը մնային կարպիսի ծնողքին ուշադրութեան եւ խնամքին առարկայ։ Մտապատկերիս մէջ դրօշմուած մնացած է այդ պարզ հիւղակը, քանի մը բարձեըով, ծալուած անկողինով մը, եւ քանի մը խօհանոցի առարկաներով, բայց այդ պարզութեան մէջ անման յարազատութիւն մը որ չեմ վայելած, անմիջակan ընտանեկան պարագաներէս դուրս, ուրիշի մը տան մէջ։  

Վահէ Յ Աբէլեան 

***

Some of the youth in  Keurkune, LtoR
Annie Apelian, Garbis Apelian, Arpy konyalian, Lydia Apelian, Vahe (Apelian) Bedirian,
Garo Konyalian , Dzeron and Albert Apelian, Varouj Konyalian.

Կարպիսը՝ Կարպիս Աբէլեանի յիշատակին

Ստեփան Ճ.  Աբէլեան 

Աշնան կարճ օրերուն երբ կանուխ էր Մթնշաղը և Թաղը Ելեկտրական հոսանք չիկար, Չուզեցի մութի մէջ առանձին անցնել երկար գիշեր մը, Ամերիկայէն նոր հասած էի Քէօրքիւնէ և Կարպիսին փոխանցելիք ունէի, որոշեցի երթալ և գիշերը միասին անցնել։

   Պզտիկ մոմ մը վառած`կէս մութ սենեակին մէջ առանձին գտայ Կարպիսը։ Փոքր գաւաթ մը օղի և քանի մը հատ պիստակ, մոխրաման մը և մէկ "փաքէթ" սիկարէթ քովը հրահանը։ "Օհհհ բարի եկեր ես Սթիւ" ըսաւ գրկնդխառն Ողջագուրեցինք զիրար և նստայ կողքին։

 _ ի՞նչ  կընես այսպէս առանձին, հարցուցի։ "Տեսածդ` իմ ամէնօրեայ վիճակս է" ըսաւ։

  _Ել , քալէ հետս միասին տունս երթանք հոն կը Շարունակենք, ըսի և այդպէս ալ ըրինք։ 

  Կարպիսին հետ խօսելու նիւթ բնաւ չէի փնտռեր, մեր անցեալի յուշերը անսպառ էին, և կենաց մը խմելէ ետք հանգոյցները սկսան քակուիլ։

  Նոյն թաղի մէջ, նոյն մանկութիւն և պատանեկութիւն, մտերիմներ էինք վաղուց։

" կը յիշես" ըսաւ  ու ծայր տուաւ մեր քաղցր յուշերու շարքը, թէ ինչպէս միասին յաճախ որսորդութեան եղած ենք, Տպըխ լարած, լեռներ թափառած և թէ ինչպէս օր մը Հրացանի խաղի պատճառով ` զիս մտիկ չըրաւ և կրակեց իր վէրջին Փամփուշտը Դէպի քրոջ ուղղութեամբ ի՞նչ որ վնասեց Քրոջ աչքը։

  Յիշեցինք Տիւզաղաճի օրերը ամռան ճիճիներուն ձայնը, Մեր հայրերը երբ կէսօրուան դադարին միասին իրար ձայն տալով կը նստէին ծառի մը շուքին տակ, ծրարները կը բացուէին և ամէնքը`  մէկ ընտանիքի նման կը բաժնեկցէին իրենց շատ պարզ ուտելիքները։

 Հրանդ Ամմին,(Կարպիսին հայրը) անպայման կրակ մը կը վառէր որ Հացը տաքցնէ կայծերուն վրայ, յիշեցնելով` թէ տաք Հացը "Գաթըք" Ալ կ'ըլլայ, յետոյ սրճեփը  մէջը մխրճէ և սուրճ եփէ։

 Ձայն տալու էր անպայման` Ձէնով Օհանի  պէս, Ժիրայր... Ժօզէֆ( Հմայակը) և Շէխը անպայման։ Սուրճի և ճաշի դադարը շատ երկար չէր կրնար ըլլալ Գործ կար ընելիք։ 

 Կարպիսը իր թեթև մազերը և յետոյ ճակատ գլուխը բնաւ բաց չէր պահեր Արևի ճարագայթներուն տակ, իր գլխարկները տեսակաւոր էին, երբ Խաթունը (Աստուած ողորմի հոգւոյն) զիս Սուրճի կը հրաւիրէր Կարպիսը պարտէզէն կը կանչուէր և երբ Յոգնած հասնէր սուրճի` գլխարկը կը շպրտէր և ուֆֆ մը քաշելով "Այս ինչ տաք է"  կ'ըսէր ու կը նստէր։ Երկար կը խօսակցէինք։

  Յետոյ անշուշտ յիշեցինք այն դէպքը երբ Ինք և ես Լաթաքիայէն ուշ ատեն Քէսապ կ'ելլէինք, 1976ին, Գասդալի զարիվերին արջ մը զարկաւ իր Լիբանանեան Կռեայ օթոյով `երբ յանկարծ դիմացնիս ելաւ յոխորտ, դանդաղ աննախընթաց երևոյթ մը Քէսապի շրջանին մէջ, բնաւ լսած իսկ չէինք որ այդ շրջաններուն մէջ արջ կ'ապրի կամ գտնուի։ Այդ փոքր Ինքնաշարժով 4 անգամ զարկաւ մեր վրայ յարձակող արջը և գլորեցաւ անտատին մէջ։ Յաջորդ օրը լսեցինք որ Գասդալի Թիւրքմէնները գտեր են սատկած արջը և ցուցադրութեան  դրել Հաճ Ալիին Խանութի առջևի հրապարակը։ Անցնողներ տեսեր էին և պատմեցին։

Այդ տարին, Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմի պատճառով ՊԷյրութը ձգած էր, գործ, հօրաքրոջ զաւակներուն հետ Ելեկտրական սարքերու և Հեռախօսներու շինարարական մատակարարում կ'ընէին, նոյնպէս ես` Համալսարանի դասաւանդութիւնները առկախուած ըլլալով Քէսապ վերադարձած էինք։ Կարպիսը շուտով` իր Լիբանանի մէջ սորված արհեստով  կրցած էր գործ գտնել Լաթաքիա պետական ագարակի մը մէջ ելեկտրական սարքաւորումի գործ, և զիս քաջալերեց  որ ամէն օր իրեն հետ երթամ ագարակ և իմ մասնագիտութեանս, որպէս տնտեսագիտութեան ճիւղի ուսանող ,հետևիմ ընթացիկ առօրեային։ Այդպէս ալ ամէն օր Կարպիսին հետ միասին Լաթաքիա գացինք և մտերմիկ պահերը անպակաս էին։

  Կարպիսը իր Ինքնաշարժով ինծի լաւ վարել սորվեցուց մինչև կրցայ այդ Լիբանանեան կռեայ օթօյով քնութիւն տալ և յաջողիլ վարելու արտօնագիրս առնել։

  Շատ բարեացակամ, ազնիւ առատաձեռն անձ մը որ դժբախտաբար դիմագրաւեց կեանքի դժուարագոյն և յուզիչ պահերը։

 Իր պատանի մէկ հատիկ տղան անհանգիստ զգալով Խաթունը և Կարպիսը խորհուրդս հայցեցին թէ ինչն է լաւագոյն ախտաճանաչման ճամբան; երբ ի յայտ եկաւ որ անհանգստութիւնը (Հրայրին) անցողական և պարզ հարց մը չէր։ Քաղցկեղէ վարակուած էր Հրայրը։ Որոշեցինք յաջորդ օրն իսկ միասին Պէյրութ երթալ և լաւագոյնը փնտռել մատղաշ Հրայրին առողջութեան համար։

Միասին սկսանք այդ երկար և դժուար բուժումի ճամբան, գացինք Պէյրութ միասին մէկէ աւելի անգամներ որքան որ հարկ էր ընել։ Հրայրը շատ կապուեցաւ ինծի և բնաւ չէր ուզէր որ բացակայիմ մանաւանդ երբ Հիւանդանոց մտնելու հարկաւորութիւն ըլլար։

 Դժբախտաբար վէրջին օրը իր հետն էի մինչև ուշ գիշեր երբ որոշեցի Լաթաքիալէն քէսապ ելլալ պիտոյքներ հայթայթելու և առաւօտուն վերադառնալ։

 Այդ գիշեր Հրայրը իր մահկանացուն կնքեց, և Խաթունը ըսաւ թէ վէրջին հարցումն էր " Սթիւ Ամմոն ու՞ր գնաց. ինչո՞ւ  գնաց" ըսաւ քեզ կը փնտռեր։

 Աստուած ողորմի հոգւոյն։

 Նմանապէս երբ Կարպիսը կորսնցուց իր նորապսակ եղբայրը Խաչոն. Պատուելիին հետ միասին եկեղեցւոյ գաւիթին մէջ ընդունեցինք։ Պետական բժիշկը և դատաւորը ժամանեցին. անողոք Փամփուշտը որակեցին որպէս մահացու Հարուած։

 Ամանորի  գիշերը այս ինչ ծանր և չար ժամ էր։ 

Կարպիսը ամբողջովին լռած էր և պապանձած։ Ցաւը մեծ էր և անբուժելի։ Մենք ալ լռեցինք։

  Տեսաւ հօրը մահը , մօրը մահը, Քրոջ զաւկին մահը, Իր կրտսերագոյն քրոջ մահը։

 Այս բոլորը արգելք չեղան իր նուիրեալ կեանքին, ծառայեց եկեղեցւոյ ժողովներուն մէջ երկար տարիներ, "Համազգային"ի վարչության մէջ անձնուրաց , գիշեր ու ցերեկ` երբ որ պէտք էր տրամադրեց ինքնսշարժ և իր ունեցած ու չունեցածն ալ պատրաստ էր տալ ձեռնարկներ յաջողցնելու սիրոյն։

 Այս բոլորէն ետք ցաւս էր որ չի կրցայ ներկայ ըլլալ իր անհանգստութեան և հիւանդութեան օրերուն քիչ մը քովը ըլլալու և խրախուսական ծառայութիւն մը ընելու Սիրելի բարեկամիս։

 Անողոք Հիւանդութիւնը կարճ ժամանակի մէջ խլեց այս խոնարհ, ազնիւ և ծառայասէր հոգին։

 Աստուած ողորմի հոգւոյն մեր սիրելի Կարպիսին։

Յիշատակդ կը մնայ մեր սրտերուն մէջ։

Ստեփան Ճ. Աբէլեան

Mr. and Mrs. Garbis & Mardin Apelian