Բնագիրը կցուած է։ “War or peace, time to get serious" - "Պատերազմ թէ՞ խաղաղութիւն՝ լրջանալու պահը" - is president Levon Ter Petrosyan’s (LTP) position paper for the resolution of the Karabagh conflict, he published on November 1, 1997, where he advocated concessions for resolving the lingering Karabagh conflict. This is the third segment of my translation of the document. For introduction read the note. Vahe H Աpelian
Myths and riddles
In the recesses of political thought and public opinion of Armenia, there are also some established claims, which pertain to myths and riddles.
First myth. Armenia is allegedly putting pressure on the authorities of Nagorno Karabakh. Regarding this claim, I assume all responsibility in declaring that Armenia put pressure on Karabakh only once, persuading it to participate in the Minsk Group negotiations in 1993, and that participation fully justified itself. Neither today nor tomorrow, Armenia does not intend to put pressure on Nagorno Karabakh. Only its leadership takes decisions on behalf of Karabakh, naturally bearing its responsibility not only to the population of Karabakh, but also to the entire Armenian people. It does not mean, of course, that Armenia refuses to consult with the authorities of Karabakh and convince them on the issues that it considers correct and expedient. But all the same, the final decision rests with the authorities of Karabakh.
Myth two. If Armenia takes a strict attitude towards Turkey, puts before it the issues of recognizing the Genocide, cancels the Kars Treaty, and demands returning the Armenian lands, then Turkey and Azerbaijan become more accommodating in the Karabakh issue.
In my deep conviction, which I can also prove with concrete political calculations, such an attitude will not only, not bring any benefit to the solution of the Nagorno Karabakh problem, but will also cause new complications in the relations between Armenia and Turkey, which will further complicate the situation of Armenia and Karabakh. With an unaided eye, one can notice the contrary. For Azerbaijan and Turkey, it would be an additional avenue to prove Armenia's expansionist ambitions and to turn against it the already unfavorable opinion of the international community.
Myth three. If Armenia correctly used the Diaspora's lobbying capabilities, Diaspora Armenian communities would not allow their governments to violate the rights of Nagorno Karabakh.
Before interpreting this myth, it should first be clarified that only the American Armenian community has lobbying capabilities. Lobbying tradition, therefore organized lobbying groups, do not exist in other countries.
Certainly not underestimating the lobbying work of the American Armenian community in terms of providing serious humanitarian aid to Armenia and forming a positive opinion on Karabakh in the American Congress, we should not forget that lobbyism has a limit. Its influence ends where it collides with US national interests. This applies not only to Armenian, but also to all other lobbying organizations, including the Jewish, which, although it is the most powerful, it is by no means all-powerful.
Myth four. The current cosmopolitan authorities of Russia do not understand the strategic interests of their country. (In this matter, Armenia is also guilty because it cannot explain it to them). But real nationalist forces will soon come to power in Russia, which, turning Armenia into the Israel of the Caucasus, will solve the Karabakh issue in our favor.
All the indiscriminate provisions of this myth are doubtful and questionable, if not absurd.
Are the current authorities of Russia really cosmopolitan?
Do they really not understand the strategic interests of their country?
Is it Armenia that should make them understand?
Don't those who teach Russia a lesson put themselves in a ridiculous situation by discrediting the image of Armenians?
Will nationalist forces really come to power in Russia?
Have they already promised to give Karabakh to Armenia or to recognize its independence?
Was that promise verbal or written?
And finally, how long will the madness of becoming the toy of Russia or any other power deceptively be the way of life for Armenians?
Does it take a lot of intelligence to understand that no matter what kind of government there is in Russia, it still cannot recognize the independence of Karabakh, because it has twenty other Karabakhs?
Myth five. Being very active in international forums and mass media, Azerbaijan actually won the propaganda (note: public relations) war, which is often confused with a diplomatic victory. It perhaps is the only myth that is not at all baseless. Compared to Armenia and Karabakh, Azerbaijan really makes a big noise in international courts and media.
However, the reason is simpler than simple and completely natural. What else was left for Azerbaijan to do? It lost the military confrontation, completely lost control over Karabakh. It was deprived of significant territories, fell under the heavy pressure of around five hundred thousand refugees. What answer could the President and Foreign Minister of Azerbaijan have given to their people, if not to make noise day and night and pretend that they are bravely fighting to win back Karabakh and the lost territories?
Even if the claim that we allegedly lost the propaganda war is true, it should be evaluated. Which was more preferable: to keep Karabakh and lose the propaganda war, or to lose Karabakh and win a brilliant victory in the arena of propaganda? In history, we have won so many propaganda and moral victories that maybe this is what suits our taste. This does not mean, of course, that we should ignore public relations and not take measures to neutralize the influence of Azerbaijani public relations.
Limiting the list of myths, let's now touch on some riddles, leaving their solution to people with exceptional ingenuity.
Riddle one. It is possible to achieve the recognition of the independence of Nagorno-Karabakh and at the same time avoid war (Vazgen Manukyan's pre-election campaign).
What is this? A flash of genius beyond the reach of poor mortals, or a temporary blackout that can happen to anyone? Or maybe President Aliyev whispered something in the ear of the author of the riddle that we don't know. In any case, the Armenian political thought was presented with such a complicated mystery that even Einstein could hardly have solved it.
Riddle two. It is possible to ignore the international community and continue receiving aid from it.
Due to my position, I communicate the most with the officials of the international community, but I have never received such an assurance from them. On the contrary, at every turn we see the subtly disguised conditioning of aid by political circumstances. Perhaps we are to blame for not being able to explain our strategic interests to the international community. Indeed, we are forgetting our historical mission of being a global nation, therefore teaching the whole world a lesson.
Riddle three. We, the oppositionists, do not have a plan for the settlement of the Karabakh conflict, but since the current anti-national authorities of Armenia are not able to solve this issue, then give us the power and we will solve it, restore the industry of Armenia, raise wages five to ten times, flood the country with money through foreign investments.
I don't know if it is worth commenting on this riddle. In any case, I can't help but point out that in politics, an honest word is not the best argument at all. The people have never given power believing in someone's honest word, especially when that word, in addition to containing a riddle, also comes close to the genre of a fairy tale.
***
Բնագիրը՝
Առասպելներ եւ հանելուկներ
Հայաստանի քաղաքական մտքի եւ հասարակական կարծիքի անդաստաններում դեգերում են նաեւ որոշ կայունացած պնդումներ, որոնք արդեն վերաբերում են առասպելի ու հանելուկի բնագավառին. Առասպել առաջին. Հայաստանն իբր ճնշումներ է բանեցնում Լեռնային Ղարաբաղի իշխանությունների վրա։
Այս պնդման առթիվ ամենայն պատասխանատվությամբ հայտարարում եմ. Հայաստանը միայն մեկ անգամ է ճնշում բանեցրել Ղարաբաղի վրա՝ 1993 թվականին նրան համոզելով մասնակցել Մինսկի խմբի բանակցություններին, եւ այդ մասնակցությունը իրեն լիովին արդարացրել է։
Ոչ այսօր, ոչ վաղը Հայաստանը մտադիր չէ ճնշում գործադրել Լեռնային Ղարաբաղի վրա։ Ղարաբաղի անունից որոշումներ է ընդունում միայն նրա ղեկավարությունը՝ բնականաբար կրելով դրա պատասխանատվությունը ոչ միայն Ղարաբաղի բնակչության, այլեւ ողջ հայ ժողովրդի առջեւ։ Դա չի նշանակում, անշուշտ, որ Հայաստանը հրաժարվում է խորհրդակցել Ղարաբաղի իշխանությունների հետ եւ նրանց համոզել այն հարցերում, որոնք ճիշտ եւ նպատակահարմար է համարում։ Բայց միեւնույն է, վերջնական որոշումը մնում է Ղարաբաղի իշխանություններին։
Առասպել երկրորդ. Եթե Հայաստանը խիստ կեցվածք ընդունի Թուրքիայի նկատմամբ, նրա առջեւ դնի Ցեղասպանության ճանաչման, Կարսի պայմանագիրը չեղյալ հայտարարելու, հայկական հողերը վերադարձնելու հարցերը, ապա Թուրքիան եւ Ադրբեջանը ավելի զիջող կդառնան Ղարաբաղի հարցում։
Իմ խորին համոզմամբ, որը ես կարող եմ ապացուցել նաեւ կոնկրետ քաղաքական հաշվարկներով, այդպիսի կեցվածքը ոչ միայն որեւէ օգուտ չի բերի Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի լուծմանը, այլեւ նոր բարդություններ կառաջացնի Հայաստանի եւ Թուրքիայի հարաբերություններում, որոնք ավելի եւս կծանրացնեն Հայաստանի ու Ղարաբաղի դրությունը։ Անզեն աչքով իսկ կարելի է նկատել, որ ընդհակառակը, Ադրբեջանի եւ Թուրքիայի համար դա լրացուցիչ կռվան կհանդիսանար ապացուցելու Հայաստանի ծավալապաշտական նկրտումները եւ նրա դեմ լարելու միջազգային հանրության առանց այդ էլ աննպաստ կարծիքը։
Առասպել երրորդ. Եթե Հայաստանը ճիշտ օգտագործեր Սփյուռքի լոբբիստական կարողությունները, ապա սփյուռքահայ համայնքները թույլ չէին տա իրենց կառավարություններին ոտնահարել Լեռնային Ղարաբաղի իրավունքները։
Այս առասպելը մեկնաբանելուց առաջ նախ պետք է ճշտել, որ լոբբիստական կարողություններ ունի միայն ամերիկահայ գաղութը, մյուս երկրներում լոբբիստական ավանդույթներ, հետեւաբար նաեւ կազմակերպված լոբբիստական խմբեր գոյություն չունեն։
Չթերագնահատելով, անշուշտ, ամերիկահայ համայնքի լոբբիստական աշխատանքը Հայաստանին լուրջ մարդասիրական օգնություն ցուցաբերելու եւ ամերիկյան կոնգրեսում Ղարաբաղի նկատմամբ դրական կարծիք ձեւավորելու հարցերում, դրա հետ մեկտեղ չպետք է մոռանալ, սակայն, որ լոբբիզմը սահման ունի. նրա ազդեցությունը վերջանում է այնտեղ, որտեղ բախվում է ԱՄՆ-ի ազգային շահերին։ Դա վերաբերում է ոչ միայն հայկական, այլեւ բոլոր մյուս լոբբիստական կազմակերպություններին, այդ թվում նաեւ հրեականին, որը թեեւ ամենահզորն է, բայց ամենեւին ոչ ամենակարող։
Առասպել չորրորդ. Ռուսաստանի ներկայիս կոսմոպոլիտ իշխանությունները չեն հասկանում իրենց երկրի ստրատեգիական շահերը (այս հարցում մեղավոր է նաեւ Հայաստանը, որը չի կարողանում դա նրանց բացատրել)։ Բայց շուտով Ռուսաստանում իշխանության կգան իսկական ազգայնական ուժեր, որոնք Հայաստանը դարձնելով Կովկասի Իսրայել, Ղարաբաղի հարցը մեր օգտին կլուծեն։
Կասկածելի ու հարցական են, եթե չասենք անհեթեթ, այս առասպելի անխտիր բոլոր դրույթները.
- արդյոք իսկապե՞ս կոսմոպոլիտ են Ռուսաստանի ներկա իշխանությունները.
- իրո՞ք նրանք չեն հասկանում իրենց երկրի ստրատեգիական շահերը.
- Հայաստա՞նն է, որ դա պետք է հասկացնի նրանց
- Ռուսաստանին դաս տվողները, արդյոք, իրենց ծիծաղելի վիճակի մեջ չե՞ն դնում ՝ վարկաբեկելով հայի կերպարը.
- իսկապե՞ս Ռուսաստանում իշխանության են գալու ազգայնական ուժերը.
- նրանք արդեն խոստացե՞լ են Ղարաբաղը նվիրել Հայաստանին կամ ճանաչել նրա անկախությունը, այդ խոստումը եղել է բանավոր, թե՞ գրավոր.
- եւ վերջապես, ինքնախաբեությամբ Ռուսաստանի կամ որեւէ այլ տերության խաղալիքը դառնալու մոլագարությունը դեռեւս որքա՞ն ժամանակ պետք է լինի հայի կենսակերպը։
Մի՞թե մեծ խելք է պետք հասկանալու համար, որ ինչպիսի իշխանություն էլ լինի Ռուսաստանում, միեւնույն է՝ նա չի կարող ճանաչել Ղարաբաղի անկախությունը, որովհետեւ իր կազմում ունի քսան Ղարաբաղ։
Առասպել հինգերորդ. Ադրբեջանը շատ ակտիվ գործելով միջազգային ատյաններում եւ զանգվածային լրատվամիջոցներում, փաստորեն շահել է քարոզչական պատերազմը (որը հաճախ շփոթվում է դիվանագիտական հաղթանակի հետ)։
Միակ առասպելն է, թերեւս, որ ամենեւին հիմքից զուրկ չէ. Հայաստանի եւ Ղարաբաղի համեմատ Ադրբեջանն իսկապես մեծ աղմուկ է բարձրացնում միջազգային ատյաններում ու լրատվամիջոցներում։
Պատճառը, սակայն, պարզից էլ պարզ է ու միանգամայն բնական։ Էլ ի՞նչ էր մնում անելու Ադրբեջանին. նա տանուլ է տվել ռազմական առճակատումը, լիովին կորցրել է վերահսկողությունը Ղարաբաղի վրա, զրկվել է զգալի տարածքներից, ընկել շուրջ հինգ հարյուր հազար փախստականների ծանր ճնշման տակ։ Ադրբեջանի Նախագահն ու արտգործնախարարը ի՞նչ պատասխան պետք է տային իրենց ժողովրդին, եթե ոչ գիշեր-ցերեկ աղմուկ բարձրացնելով ձեւացնել, թե խիզախորեն պայքարում են՝ Ղարաբաղն ու կորցրած տարածքները ետ նվաճելու համար։
Եթե անգամ ճիշտ է այն պնդումը, թե մենք իբր տանուլ ենք տվել քարոզչական պատերազմը, ապա պետք է գնահատել. ո՞րն էր ավելի նախընտրելի՝ պահել Ղարաբաղը եւ կորցնել քարոզչական պատերազմը, թե՞ կորցնել Ղարաբաղը եւ փայլուն հաղթանակ տանել քարոզչության ասպարեզում։ Պատմության մեջ մենք քարոզչական ու բարոյական այնքան հաղթանակներ ենք տարել, որ գուցե մեր քիմքին դա է պատշաճում։ Սա չի նշանակում, անշուշտ, որ մենք պետք է անտեսենք քարոզչական գործունեությունը եւ միջոցներ չձեռնարկենք չեզոքացնելու համար ադրբեջանական քարոզչության ազդեցությունը։
Սահմանափակելով առասպելների թվարկումը, այժմ թեթեւակի անդրադառնանք նաեւ մի քանի հանելուկների՝ նրանց լուծումը թողնելով, սակայն, բացառիկ հնարամտության տիրապետող մարդկանց։
Հանելուկ առաջին. Կարելի է հասնել Լեռնային Ղարաբաղի անկախության ճանաչմանը եւ միաժամանակ խուսափել պատերազմից (Վազգեն Մանուկյանի նախընտրական ծրագրից)։
Ի՞նչ է սա. հանճարի մտքի փայլատակո՞ւմ՝ անմատչելի խեղճ մահկանացուներիս, թե՞ ուղեղի ժամանակավոր մթագնում, որը ամեն մարդու հետ կարող է պատահել։ Կամ գուցե Նախագահ Ալիեւը հանելուկի հեղինակի ականջին ինչ-որ բան է փսփսացել, որ մենք չգիտենք։ Համենայն դեպս, հայ քաղաքական մտքին մի այնպիսի կնճռոտ առեղծված է մատուցվել, որից անգամ Էյնշտեյնը դժվար թե գլուխ հաներ։
Հանելուկ երկրորդ. Հնարավոր է անտեսել միջազգային հանրությանը եւ շարունակել օգնություններ ստանալ նրանից։
Գործի բերումով միջազգային հանրության պատասխանատուների հետ ամենաշատը ես եմ շփվում, բայց երբեւէ նրանցից այդպիսի հավաստիացում չեմ ստացել։ Ընդհակառակը, ամեն քայլափոխում մենք տեսնում ենք օգնությունների նրբորեն քողարկված պայմանավորումը քաղաքական հանգամանքներով։ Գուցե այստեղ էլ մենք ենք մեղավոր, որ չենք կարողանում միջազգային հանրությանը բացատրել իր ստրատեգիական շահերը։ Հիրավի, մենք մոռանում ենք համաշխարհային ազգ լինելու, հետեւաբար ամբողջ աշխարհին դաս տալու մեր պատմական առաքելությունը։
Հանելուկ երրորդ. Մենք՝ ընդդիմադիրներս, ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման ծրագիր չունենք, բայց քանի որ Հայաստանի ներկա ապազգային իշխանություններն ի վիճակի չեն լուծելու այդ հարցը, ապա իշխանությունը տվեք մեզ, եւ մենք կլուծենք՝ ձեռի հետ էլ վերականգնելով Հայաստանի արդյունաբերությունը, հինգ-տաս անգամ բարձրացնելով աշխատավարձը, երկիրը ողողելով արտասահմանյան ներդրումներով։
Չգիտեմ իսկ, արժե, թե չարժե մեկնաբանել այս հանելուկը. համենայն դեպս, չեմ կարող չնշել, որ քաղաքականության մեջ ազնիվ խոսքն ամենեւին էլ լավագույն փաստարկը չէ, եւ երբեւէ ժողովուրդը հավատալով որեւէ մեկի ազնիվ խոսքին՝ նրան իշխանություն չի տվել, մանավանդ, երբ այդ խոսքը, հանելուկ պարունակելուց բացի, մոտենում է նաեւ հրաշապատում հեքիաթի ժանրին։
No comments:
Post a Comment