Parallels Between Tbilisi and Yerevan Street Demonstrations

 I have attached my abridged translation of Avo G. Boghossian’s recent posting on his Facebook page (see below). I find his analysis of events dispassionate but principled. I have previously posted my translations of his other postings. I find a. parity of thought in his analysis and enjoy reading them. Vahe H Apelian 

 

Yerevan, China's Belt Way, Georgian Flag, Tbilisi, Armenian Flag 

A crisis, whose political consequences can be dire, is going on in Georgia for more than two weeks. Against the request of the ruling "Georgian Dream" party and the parliamentary majority in favor of the "foreign agent influence" law, president Salome Zurapishvili used her right of veto and joined the violent demonstrations organized by the opposition, which simply calls this law "a Russian law". With the ratification of that law, the creeping Russian influence on the country will increase significantly.

In the globalized system we live in, events that take place in any country will have varying degrees of effects on all the countries of the planet. Naturally, these effects will be consequential on the neighboring countries because of their economic interdependence, geopolitical orientation, and thus may threaten regional security and stability. Georgia is a neighboring country of Armenia. The increase of Russian influence in that country will have a direct reaction in our country. 

After the Russian adversarial role became evident during and in the aftermath of the Artsakh war of 2020, the Armenian authorities immediately took a geopolitical orientation towards West, deciding to undertake Armenia’s gradual diversification in almost all fields, such as education, economy,  armaments, for the sake of the security of the country. The tilting of the Armenia foreign policy towards West also coincided with the harsh policy West imposed upon Russia because of its war on Ukraine, resulting in the geopolitical competition between United States and Russia that gradually included the struggle to expand their sphere of influence over the South Caucasus. 

Russia's political abandonment of Armenia and the efforts of the West to penetrate into the Caucasus, presented a timely opportunity for our country to look Westward. It would have been a big political mistake not to tilt Westward underestimating the possible big security threats facing us. The Caucasus has been invaluable for Russia on its way to reach the warm waters. Russia, at the cost of violating its commitments to its ally Armenia, regained a better foothold through Azerbaijan by improving its relations with it and by becoming a decisive factor in Azerbaijan's successful initiative to recapture Artsakh. As a result of this Russian policy tilt, Armenia appeared completely unprotected in terms of its security and left in a very dangerous situation. In order to communicate with the outside world, we only have Georgia and Iran, which will provide us with the opportunity to reach out with the construction of the north-south road, or by a direct connection with the outside world. 

With Russia exerting its influence on Georgia, Russia not only hinders Georgia's connection to Europe, but also, first of all strengthens its control over the Chinese Belt and Road infrastructure initiative that reaches the port of Anaklia on the Black Sea, which is said to be the Black Sea port that could define Georgia’s geopolitical future. (Note: The Belt and Road Initiative, known in China as the One Belt One Road and sometimes referred to as the New Silk Road, is a global infrastructure development strategy adopted by the Chinese government in 2013 to invest in more than 150 countries and international organizations. Wikipedia).

 Through Azerbaijan to Georgia and also from Armenia, Russia takes possession of the trade communication with Europe and assumes the control of the South Caucasus by excreting its influence on the strategically, economically and geopolitically  important shortest route between India-Iran-Armenia-Georgia-Europe.

In view of the importance of taking over the mentioned routes, it becomes clearer that both the Georgian authorities and the opposition in Armenia, without taking into account the negative consequences for the security of the two countries, are trying to adopt the policies that protect and promote Russian interests. But the experiences the Armenians and Georgians in the Soviet era are still fresh in the collective consciousness of both Georgian and Armenian  peoples, make it difficult for them to want to return there. 

That is why in Georgia we see large popular demonstrations and manifestations of disobedience against the authorities, despite the fact that the mentioned bill may not have a direct visible effect on the economic situation of individual citizens alike.  In Armenia, despite the people's sometimes righteous dissatisfaction with the authorities, in the end we have not only lost Artsakh, but within sovereign and internationally recognized borders of Armenia, large masses of Armenian people do not participate in demonstrations and in acts of disobedience organized by the opposition. 

The opposition has failed to gain acceptance after many similar actions. After its repeated failures, the opposition’s reliance on a cleric for leadership, is already a sign of their desperation.

There is another phenomenon between the street demonstrations in Georgia and in Armenia, which is another indicator of the difference in the level of the alleged conviction of the participants to their cause. The combativeness of demonstrators in Georgia is very obvious. It becomes evident during the clashes with the Georgian police. The Georgian protesters are much more passionate We do not see the same manifestation in Armenia.  The inclusion of young participants in the street demonstration is Armenia is less than in the Georgian protesters, and are relatively more peaceful, less combative and determined, even to the point of being simple spectators.

What the outcome of the street actions taking place in the Georgia and Armenia will be, is difficult to guess. But one thing can be concluded for sure. The loss of the sovereign statehood is a probable ending.

***

Բնագիրը՝

Զուգահեռներ Թիֆլիսի եւ Երեւանի Փողոցներուն Միջեւ

Վրաստանի մէջ քաղաքական վտանգաւոր հետեւանքներով ճգնաժամը կը շարունակուի արդէն աւելի քան երկու շաբաթներէ ի վեր: Հակառակ “Վրացական երազանք” իշխող  կուսակցութեան եւ խորհրդարանական մեծամասնութեան խնդրայարոյց, “օտար գործակալներու ազդեցութեան” օրէնքին ի նպաստ քուվէարկութեան, գործող նախագահ Սալոմէ Զուրապիշվիլի վեթոյի իր իրավունքը օգտագործեց եւ միացաւ ընդդիմութեան կազմակերպած բուռն ցոյցերուն, որ սոյն օրէնքը պարզապէս կը կոչէ “ռուսական օրէնք”: Այդ օրէնքին վաւերականացմամբ Ռուսական սողոսկող ազդեցութիւնը զգալի չափով պիտի աւելնայ երկրին վրայ: 

Համաշխարհայնացած համակարգին ներքոյ, երբ որեւէ երկրի մէջ տեղի ունեցող դէպքերը տարբեր չափերու ազդեցութիւններ կ՛ունենան մոլորակի բոլոր երկիրներուն վրայ, բնականաբար այդ ազդեցութիւնները չափազանց մեծ կ՛ըլլան դէպքի վայրին հարեւան երկիրներուն վրայ, իբր հետեւանք անոնց տնտեսական փոխկապակցութեան,  աշխարհաքաղաքական ուղղուածութեան, պատերազմին, քաղաքական անկայունութեանը եւլն., որոնք կրնան սպառնալ տարածաշրջանային ապահովութեան եւ կայունութեան: 

Վրաստանը ըլլալով Հայաստանի հարեւան երկիր, ռուսական ազդեցութեան մեծացումը այդ երկրին մէջ ուղղակիօրէն իր արձագանքը պիտի ունենայ մեր երկրին մէջ: 2020-ի  Արցախեան պատերազմի ընթացքին բացայայտ դարձած ռուսական բացասական դերակատարութենէն ետք, Հայաստանի իշխանութիւնները ճարահատ, բռնեցին դէպի արեւմուտք աշխարհաքաղաքական ուղղութիւնը, երկրին անվտանգութեան համար որոշելով ձեռնարկել աստիճանական բազմազանացում ( diversification ) գրեթէ բոլոր ոլորտներուն մէջ ինչպէս՝ կրթական, տնտեսական, անվտանգութեան եւ սպառազինման: Սոյն արտաքին քաղաքականութեան դէպի արեւմուտք թէքումը կը համընկնէր նաեւ   ռուս-ուքրանական պատերազմին պատճառով արեւմուտքին կողմէ, Ռուսիոյ դէմ ի գործ դրուած կոշտ քաղաքականութեան, տնտեսական պատժամիջոցներուն, Ամերիկայի եւ Ռուսիոյ միջեւ աշխարհաքաղաքական մրցակցութեան, որ իր ծիրին մէջ հետզհետէ կը ներառէր նաեւ հարաւային Կովկասի վրայ ազդեցութեան գօտու տարածման պայքարը: 

Ռուսիոյ կողմէ Հայաստանի լքուած ըլլալու փաստը եւ արեւմուտքի դէպի կովկասեան տարածաշրջան ներթափանցումի ջանքերը ինչ խօսք որ, մեր երկրին համար դէպի արեւմտեան քաղաքակրթութիւն ուղղուելու պատեհ առիթ էր եւ անկաշկանդ զարգացման բաց պատուհան որուն, չընդառաջելը պիտի ըլլար քաղաքական մեծ սխալ, առանց թերագնահատելու մեր առջեւ պարզուող հաւանական անվտանգային մեծ սպառնալիքները: Կովկասը անգնահատելի արժէք եղած է Ռուսիոյ համար դէպի տաք ջուրեր հասնելու ճանապարհին, որ ան վերստին ձեռք բերած է Ատրպէյճանի տարածքով, անոր հետ իր յարաբերութիւնները բարելաւելով, ի գին Արցախի վերատիրացման Ատրպէյճանի նախաձեռնութեան մէջ գործոն դերակատարութեան եւ իր դաշնակից՝ Հայաստանի հանդէպ իր խօստացած պարտաւորութիւններուն դրժման: 

Ռուսական այս քաղաքականութեան հետեւանքով, Հայաստանը յայտնուած է բոլորովին անպաշտպան եւ անվտանգութեան առումով, խիստ վտանգաւոր կացութեան մը մէջ, իսկ արտաքին աշխարհին հետ հաղորդակցելու համար միայն ունենալով Վրաստանը եւ Իրանը որոնք մեզի կարելիութիւն կ՛ընձեռեն, հիւսիս-հարաւ ճանապարհի կառուցմամբ թէ՛ արտաքին աշխարհին հետ ուղղակի կապ հաստատելու, թէ տնտեսապէս եւ աշխարհաքաղաքականօրէն ռազմավարական կարեւորութիւն ստանալու Հնդկաստան-Իրան-Հայաստան-Վրաստան-Եւրոպա ամենակարճ ուղիի վրայ գտնուելով: 

Վրաստանի վրայ Ռուսիոյ ազդեցութեան վերադարձով, Ռուսիան ոչ միայն Վրաստանի դէպի Եւրոպա կապը կը խոչընդոտէ, այլ նաեւ առաջին հերթին Ատրպէյճանի վրայով դէպի վրացական՝ Չինաստանի նիւթական ներդրումներով արդիականացուած, Սեւ Ծովեան Անագլիա նաւահանգիստ հասնող չինական Belt and Road ենթակառուցուածքային նախաձեռնութեան վրայ վերահսկողութիւնը կ՛ամրացնէ, միեւնոյն ժամանակ Հայաստանէն անցնող հիւսիս-հարաւ ճանապարհով դէպի Եւրոպա բացուող վերոնշեալ ճանապարհին եւ մեր միակ բաց դռան կղպանքին կը տիրանայ, մեզ իրեն ենթակայ դարձնելով: Ռուսական այս քայլին յաջողութեան պարագային, Վրաստանը եւ Հայաստանը կորսնցնելով, արեւմուտքին հարաւային Կովկաս թափանցելու քայլերը կը ձախողին: 

Նշեալ երկու ճանապարհներուն տիրանալու կարեւորութեան ի տես, աւելի հասկնալի կը դառնայ թէ՛ Վրաստանի իշխանութեանց, թէ Հայաստանի ընդիմութեան ոգի ի բռին ջանքերը որդեգրելու ռուսական արեւելումի եւ ռուսական շահերը ապահովող քաղաքականութիւնները, առանց նկատի առնելու անոնց բացասական հետեւանքները զոյգ երկիրներուն անվտանգութեան: Բարեբախտաբար երկու ժողովուրդներուն  հաւաքական գիտակցութեան մէջ թարմ է խորհրդային ժամանակներու իրենց ապրած փորձառութիւնները եւ դժուար թէ ուզեն վերադառնալ հոն: Այդ պատճառով է որ Վրաստանի մէջ կը տեսնենք ժողովրդային մեծ ցոյցեր եւ անհնազանդութեան դրսեւորումներ, հակառակ որ նշեալ չարափաստիկ օրինագիծը անհատ քաղաքացիին տնտեսական վիճակին վրայ անմիջական տեսանելի ազդեցութիւն պիտի չունենայ, իսկ Հայաստանի մէջ, հակառակ ժողովուրդին իշխանութեանց նկատմամբ երբեմն արդար դժգոհութեանց՝ վերջապէս ոչ միայն Արցախն ենք կորսնցուցած այլ նոյնիքն Հայաստանի ինքնիշխան եւ միջազգայնօրէն ճանչցուած սահմաններէն ներս տարածքներ, ժողովրդային մեծ զանգուածներ չեն մասնակցիր ընդիմութեան կազմակերպած ցոյցերուն եւ անհնազանդութեան գործողութիւններուն: Ընդիմութեան բազմաթիւ նմանօրինակ գործողութիւններուն ձախողութենէն ետք ճարահատեալ, անոնց հոգեւորականի մը առաջնորդութեան ապաւինիլը արդէն փաստ է անոնց յուսահատութեան: 

Երկու երկիրներուն փողոցային գործողութիւններուն միջեւ կա՛յ այլ երեւոյթ մը, որ ցուցանիշ է անոնց մասնակիցներուն համոզուածութեան չափի տարբերութեան: Վրաստանի ցոյցերուն ընթացքին ակնյայտ է ժողովուրդին մարտական դրսեւորումը, որ ի յայտ կու գայ ոստիկանական ոյժերու հետ բախումներուն ընդմէջէն: Նոյն դրսեւորումը չենք տեսներ Հայաստանի մէջ: Հոս ցուցարարները շատ աւելի կրաւորական են, երիտասարդներուն ընդգրկուածութիւնը նուազ քան վրացի ցուցարարներունը, աւելի խաղաղ են, նուազ մարտական եւ վճռական, նոյնիսկ պարզ հանդիսատէսներ: 

Թէ ինչ վախճան կ՛ունենան զոյգ երկիրներուն մէջ տեղի ունեցող փողոցային գործողութիւնները, դժուար կռահելի է, սակայն մէկ բան յստակ կարելի է եզրակացնել: Պետութեանց կորուստը հաւանական վախճաններու շարքին է: