Vahe H. Apelian
 |
| Hagop Manougian, Kevork Baghdjian, Armenag Yeghiayan |
The attached pictures were taken in 1962, during our Sourp Nshan School 9th grade graduating class’s day long excursion. They were our teachers. On the left is Hagop Manougian, next is Kevork Baghdjian, and on the right is Armenan Yeghiayan.
ARMENAG YEGHIAYAN taught us chemistry while he was student in the Université Saint-Joseph de Beyrouth (Saint Joseph University of Beirut). He appeared for us to be a studious person. He is a dentist. He resides in Beirut where he continues to practice his profession. He is also a reputed expert of Western Armenian language and contributes regularly critical articles and reviews about the Western Armenian language and does not shy from criticizing the editors of Armenian newspapers for being negligent to overt linguistic errors.
KEVORK BAGHDJIAN was a gregarious man who enlivened the class with his baritone voice and zest for life. He moved to Canada where he passed away. I recently found out that he was awarded membership to the Order of Canada during 1978/79. He remains well known by his monumental study of the confiscation of Armenian properties in the aftermath of the genocide. The book was published in French and subsequently translated into English and is titled “The Confiscation of the Armenian Properties by the Turkish Government”.
HAGOP MANOUGIAN taught us English while he was studying in the American University of Beirut. He was a petit man and came across as a shy person and was literally inclined. We endearingly likened him to the eminent young poet Bedros Tourian. He taught me a poem by Walt Whitman to recite during our graduation ceremony. A few years ago, Levon Sharoyan from Aleppo posted about him in his Facebook page (attached). Below is the translation of his posting.
 |
| Hagop Manougian |
“Belatedly a friend from Lebanon let me know of the passing away of Hagop Manougian, another servant of the Armenian literature and a long-time contributor to Aztag Daily. The deceased has bid his farewell to this world in May (2014) in Beirut, where he was born, lived and toiled throughout his life.
In 1988 when I visited Beirut, I met Hagop Manougian in his home in Bourj Hamoud. Right after I introduced myself, he personalized for me a copy of his book of poetry titled “An Imaginary Morrow” («Անրջական վաղորդայն») that had merited the 1979 Kevork Meledentsi literary prize.
Even before the publication of his book, Hagop Manougian was a familiar name to me having read in “Pakin” ( the eminent literary magazine), his expert reviews of the recently published books. He came across as an expert in this important literary endeavor.
But it appeared that he was more poetically inclined. He remained away from public life. He was more of a bibliophile who also liked to reverberate the poetic strings in him. All of his poems that I came across in literally journals such as - “Pakin” (The Alter, «Բագին»), “Gamar” (The Arch, «Կամար»), “Hasg” (Spike - «Հասկ») and in others – charmed me. The tone and the style of his writing were refined and rich in vocabulary. The thoughts, conceptions, and the counsels he conveyed were clear. All these attributed made him a mature and a respectful poet.
Hagop Manougian was born in 1935. He was a graduate of the American University f Beirut. He worked for many years in the International Airport of Lebanon in various administrative capacities. He also thought in Armenian schools.
During the past decade he became his writings were a permanent feature in “Aztag” Daily. The editorial board of the daily had entrusted him the important task of reviewing and rendering a critical evaluation of the newly published books authors gifted the daily. He served in that important task dutifully, consciously and offered his reviews to the public.
It would be a worthwhile project if someone initiates collecting his hundreds of writings and reviews, at least those that stand out, and have them published in a book. Such an endeavor would be a fitting moral monument to the poet and writer Hagop Manougian was, who lived on the margin of the society, and left us for good without fanfare.”
ԲԱՆԱՍՏԵՂԾ ՅԱԿՈԲ ՄԱՆՈՒԿԵԱՆՆ ԱԼ ՄԵԿՆԵՐ Է՝ ԱՆՁԱՅՆ-ԱՆՇՇՈՒԿ…
«Յապաղումով է որ պէյրութաբնակ գրասէր մը, երէկ, ինծի կ՛իմացնէր մահը գրչի լիբանանահայ վաստակաւոր սպասարկուի մը՝ «Ազդակ»ի մնայուն աշխատակից Յակոբ Մանուկեանի։ Ողբացեալը մեր աշխարհին հրաժեշտ տուեր է անցնող Մայիսի սկիզբները, Պէյրութ, ուր ծնաւ, ապրեցաւ ու ծառայեց իր կեանքին ամբողջ տեւողութեան։ 1998-ին, երբ Պէյրութ այցելեր էի, Յակոբ Մանուկեանին ծանօթացայ իր ընտանեկան յարկին տակ, Պուրճ Համուտի Ս. Քառասնից Մանկանց եկեղեցւոյ թաղը։ Անմիջապէս իմ անունին մակագրեց 1979-ին «Գէորգ Մելիտինեցի Գր. Մրցանակ»ի մատենաշարով հրատարակուած բանաստեղծութիւններու իր հատորը՝ «Անրջական վաղորդայն»ը…։ Նախապէս, Յակոբ Մանուկեանի անունին բազմիցս հանդիպեր էի «Բագին» գրական ամսագրի հին թիւերուն մէջ։ Այնտեղ, Մանուկեան, վարպետօրէն ու հետեւողականութեամբ կը կատարէր նորատիպ գիրքերու ներկայացումներ, գրախօսականներ։ Այդ կարեւոր կալուածին մասնագէտն էր կարծէք։ Բայց կը թուի որ աւելի շատ բանաստեղծական հոգի մը ունէր։ Հանրային կեանքէ հեռու կը մնար, կ՛ախորժէր գիրքերու աշխարհէն, կը սիրէր յաճախակիօրէն թրթռացնել իր քնարին լարերը…։ Իր ստորագրութիւնը կրող բոլո՛ր բանաստեղծութիւններն ալ, որոնց կը հանդիպէի «Բագին»ի, «Կամար»ի, «Հասկ»ի մէջ եւ այլուր, կը հրապուրէին զիս։ Հոն կը գտնէի, միշտ, թէ՛ յղկուած ոճ մը, թէ՛ ճոխ ու հրապուրիչ բառամթերք, թէ՛ գաղափարներու յստակութիւն կամ թելադրականութիւն, թէ՛ փոխանցուող ուշագրաւ միտք ու պատգամ։ Այս բոլորը, արդէն, զինք կը դարձնէին հասուն ու յարգելի բանաստեղծ մը։ Յակոբ Մանուկեան ծնած էր 1935-ին։ Համալսարանաւարտ էր ու երկար տարիներ պաշտօնավարեց Պէյրութի միջազգային օդակայանէն ներս իբրեւ քարտուղար կամ հաշուապահ։ Ուսուցչագործեց հայկական վարժարաններու մէջ ալ։ Սա վերջին տասնամեակին Յակոբ Մանուկեան մնայուն ներկայութիւն էր «Ազդակ»ի մէջ, որուն խմբագրութիւնը իրե՛ն վստահած էր թերթին յղուած հայերէն նորատիպ գիրքերը հանրութեան ծանօթացնելու, զանոնք գրախօսելու կարեւոր պարտականութիւնը։ Ու ինք իր այդ ծառայութիւնը կը կատարէր խղճամիտ մօտեցումով ու պարտաճանաչութեամբ։ Հիմա, իր մահէն ետք, կ՛արժէր որ բարի ձեռք մը ժողվէր այդ հարիւրաւոր գրութիւններուն գէթ ընտիրները ու զանոնք լոյսին բերէր վերստին՝ հատորի մը կողքին տակ։ Ատիկա բարոյական կոթող մը պիտի ըլլար միշտ լուսանցքի մէջ ապրած ու անձայն-անշշուկ մեկնած այս հէգ բանաստեղծին անշուք հողաթումբին վրայ…։ Լ. ՇԱՌՈՅԵԱՆ»
։
No comments:
Post a Comment