How Steve Kerr's Grandfather's Book Came About

Dr. Antranig Chalabian,

Translated and abridged by Vahe H. Apelian

 

This article titled "A Big Book's Little Story" appeared in Antranig Zaroukian’s Nairi Weekly in Beirut on December 2, 1973, few months after the publication of “The Lions of Marash”.  Antranig Chalabian narrates how Steve kerr's grandfather Dr. Stanely E. Kerr’s monumental book came about. The Kerrs hosted Antranig and his wife  as overnight guests in their house in Trention, NJ. Antranig Chalabian and Stanely Kerr remained good friends.

 

 

Dr. Stanley E. Kerr was the Chairman of the Biochemistry Department of the American University of Beirut for almost four decades. During the last years of his tenure he had merited the title of Distinguished Professor. For all I know, in the history of the University, few individuals have been conferred with this title. He retired from his post in 1965 and moved to America.

I knew the Professor simply because we worked in the same building. He worked in the second floor of the University’s School of Medicine building while I worked in its fourth floor as Research Assistant. I had heard that the Professor was an Armenophile. A friend had told me that at the aftermath of the First World War he had helped the Armenian refugees.

The American University of Beirut’s School of Medicine building has two storage rooms in its fourth floor where all sorts of equipment, instruments, some usable others not, are kept. When the storage rooms get filled up workers come and remove some of the items that are not needed any more.

It was in the summer of 1966. I heard that workers have come and are emptying the two storage rooms. I went to see that they do not remove instruments and other items we owned we may need in the future. In one corner there was a very old wooden box. “Take this wooden cart away!” I told the workers because of its rough and tumble look and accumulated dust.

I had hardly uttered my order when I noticed that at its bottom there were papers that appeared to be newspaper and envelopes of sorts. The papers appeared to be very old. Had a garbage collector come across the box he would not have wanted to handle the papers inside and would have tossed the box away. I, on the other hand, who has a tendency to wash his hands 50 times a day, do not know how is that I extended my arm into the box and reached the papers. It may be that luck would have it that way.

I opened the large envelope with utmost care. There were clippings from an English language newspaper. TODAY IN SVAS A THOUSAND ARMENIANS WERE MASSACRED. I turned my face the other way and shook the fifty years accumulated dust and took the envelope to my office.

I placed the papers on the table next to my desk and started to look into the newspaper clippings. They were clippings from New York Times dating to the Armenian Genocide. There were also correspondences and documents and also Stanley Kerr’s picture (he was not a professor then).  His picture appeared in the newspaper on two occasions in a military like uniform. It turned out that they were the uniforms worn by the American Relief Workers. From the correspondences I concluded that the envelope belonged to   Dr. Stanley Kerr.

Emotions overtook me as I read the newspaper clippings; Dr. Suhail Jabbour, one of the Professors of the Physiology Department who is a very curious and observant person, happened to step in.

- “What are you reading?” He asked.

- “Papers that belong to Dr. Stanley Kerr” I said “He seems to have left them here”

- “Place them in my office after you are done” He said. “I would like to read them as well”.

Three days later I asked him, “Where are Dr. Stanley Kerr’s papers?” “I sent them to his son”, he said. Professor Stanley Kerr’s son, Malcolm, was a professor at the University’s Political Science Department and is a specialist of Arab history.correspondences and documents and also Stanley Kerr’s picture (he was not a professor then).  His picture appeared in the newspaper on two occasions in a military like uniform. It turned out that they were the uniforms worn by the American Relief Workers. From the correspondences I concluded that the envelope belonged to   Dr. Stanley Kerr.

Emotions overtook me as I read the newspaper clippings; Dr. Suhail Jabbour, one of the Professors of the Physiology Department who is a very curious and observant person, happened to step in.

- “What are you reading?” He asked.

- “Papers that belong to Dr. Stanley Kerr” I said “He seems to have left them here”

- “Place them in my office after you are done” He said. “I would like to read them as well”.

Three days later I asked him, “Where are Dr. Stanley Kerr’s papers?” “I sent them to his son”, he said. Professor Stanley Kerr’s son, Malcolm, was a professor at the University’s Political Science Department and is a specialist of Arab history.

I wrote a letter to Dr. Malcolm Kerr at the U.C.L.A. Political Science Department inquiring about his father’s papers. He wrote back letting me know that he had sent the papers to his father who lived in Princeton, NJ.

I wrote to Dr. Stanley Kerr and asked him if he would return the papers he had left behind to me to give to an Armenian editor.

“No, Antranig” he replied. “I had not thrown these papers away. I had lost them. They are very valuable to me. I had collected them to write a book. I am glad that you found them……”.

This incident became the reason that initiated a correspondence between the two of us the outcome of which became the monumental book Dr. Stanley E. Kerr wrote about the massacres of Marash. To write this book, the eminent professor devoted six years and produced a book about the tragedy of Marash that historians may not have anything else to add. We may mention here that Krikor Kaloustian’s book titled “Marash or Kermanic” has only a 30 pages long section about the tragedy of Marash including eyewitness accounts.

Dr. Kerr has been in Aleppo and Marash between 1919 and 1923 as an American Middle East Relief officer. He has been a witness to the post War massacres by the Kemalists. Before that he has been interested in the Armenian issues and has collected newspaper articles about the Armenian massacres.

My task became collecting references about the Armenian Genocide and the Cilician tragedy.  I translated into English almost all the Armenian references available about the tragedy of Marash and the Cilician calamity. Fortunately the Professor’s knowledge of German, French and Turkish greatly facilitated our searches.

In the spring of 1967, a year after the initiation of the work, the Professor came to Lebanon in search of sources. We looked for a book but we could not find it. I checked almost all the bookstores in the city but I could not locate a copy. The title of the book was  “La Cilicie 1919-1920” by Edmond Brimond. I was told that the Armenian Catholic Library in Zmar had a copy.

The 1967 Israeli six-days long war started. The city was very tense. It was the third day of the war and the city was at a heightened mood. People were protesting all over and the streets were littered with glass fragments. The schools were closed and people were indoors; I was concerned that the Professor would soon leave due to rising anti-American sentiments without the reference. I decided to go to Zmar but I did not own a car then. I ventured out of the house, crossed the city center and walked to my friend Yervant Grboyan’s house and knocked at the door. He was still in his bed.

- “Take me to Zmar” I said.

- “Are you crazy or what?” He said. “Who goes out in these times leaving his house?” He added.

We drove to Zmar. We were sipping tasty wine when the Vartabed went to fetch the book from the library. He came back. “We do not have the copy” he said. “It is in our registry but it appears that Father Gergerian has taken the book with him to Philadelphia”.

In the afternoon I went to the University and found that Dr. Stanley Kerr and all the American nationals had left the country early that morning at 7 a.m.

I continued to search for the book through Librarie Du Liban. I wrote to friends in Paris, but to no avail. Then someone told me to check Vahe Setian’s private collection. Giving the benefit of the doubt that a personal collector would have a book the libraries did not, I visited Vahe Setian to inquire. Not only I found the book I was looking for in his collection, I also found additional seven historical books in French about the Cilician tragedy.  In President Hoover’s Library we found another French book we needed titled “Historique du 412n Regiment d’Enfanterie” by Captain C. Tribault.

“The Lions of Marash” was printed by the State University of New York Press and was published on July 2, 1973. It retails for $15. Few copies have arrived to Beirut. I do not want to be misunderstood. The author has purchased few copies and gifted to friends.

I am pleased that an eminent American Professor wrote this book. The Professor has shown his greatness early on. Just imagine that a young 20 to 22 years old student leaves America and volunteers to help Armenian orphans in a foreign land.

I narrated the story of a big book. Let the Marashtsi intellectuals evaluate the book."

 

Note: Dr. Stanley E. Kerr’s son – Dr. Malcolm Kerr – became the President of the American University of Beirut but was gunned down in his office. Malcolm’s son - Steve Kerr - is a retired professional basketball player and a 5 time National Basketball Association (NBA) Champion.

Dawn of Diaspora Armenian Pop Music: A Tribute to Lebanon

 The attached blog is the last chapter of Boghos Shahmelikian’s "Յիշատակներ  Անցած Օրեր" ("Memories and Bygone Days") book, which I translated  and expanded as “The Dawn of Armenian Pop Music”. A copy may be purchased from Amazon.com.—Vahe H. Apelian. 

Google-ի Հայերէն թարգմանութիւնը կցուած է ներքեւը։

“Not long after I arrived in the United States, Adiss [Lebanese-Armenian singer, bandleader Harmandian] offered me to play bass guitar in his band at the nightclub he owned. At the end of my first day’s performance as I was getting ready to go home and leave my guitar behind, Pierre, Adiss’ brother, who played the drums in the band, advised me to take my guitar with me and cautioned that it could get stolen. 

For years I had played with The Five Fingers [band] at the La Fourmi [a restaurant in a Lebanese mountain resort]. All of us left our instruments at the open-air restaurant. The possibility that they may be stolen had never crossed our minds. Lebanon is a small country. It was the country where everyone knew everyone else.

Lebanon not only welcomed the survivors of the Genocide of the Armenians but it also integrated them in the social and political fabric of the country. Unhindered by unwarranted intrusion in their personal and communal lives, the Armenians prospered financially and thrived culturally. In the sectarian make-up of governance in Lebanon, the Armenian community is considered one of the largest and is constitutionally assured of representation in the government. The Armenians thus became not only a constituent of the political make-up of the country but also enriched the cosmopolitan culture of its society.

The 1960s and the first half of the 1970s marked the golden age of music in Lebanon, especially in Beirut. The Armenians contributed far more than their demographic share. Many of the musicians and the music bands that made Lebanon the entertainment capital of the Middle East were Armenian.

In summer the music bands and the singers entertaining the public in Lebanon’s famous mountain summer resorts--stretching from Dhour Shweir up to Mrouj--were almost all Armenian. In the center of Dhour Shweir, at the restaurant Le Centre, Vartivar Antossian sang with his Los Amores band. Right across it, at the Hawie restaurant, Adiss Harmandian sang accompanied by Jacques Kodjian and his band. Some 200 yards up the hill in a restaurant next to Hotel Kassouf, Ara Kekedjian sang accompanied by his band. Almost next to it, at the Homenetmen restaurant Varouj and his Days band performed every weekend. The La Fourmi restaurant wasn't far from it. The Five Fingers performed there. A little farther up the hill was the next summer resort of Bois de Bologne. Levon Katerjian sang there at the Samaha restaurant accompanied by his band. All these restaurants would be filled to capacity on weekends and the great majority of the customers were Armenians. The "Aztag" daily featured a cartoon, by Massis Araradian, depicting a singer singing, “Who am I”, while the singer in the next restaurant sang, “Who are you?” In fact, while sitting in a restaurant one could hear the singer in the next.

                        (click the caption to hear Adiss' first song)

https://www.youtube.com/watch?v=mcifTAI_eXE

In the late 1960s (or the early 1970s), Alex Manougian was invited to Lebanon for the inauguration of a community center to be named after him. A dinner dance was held in his honor at Beirut's famed Hotel Phoenicia. The partitions between two large adjoining ballrooms were removed to accommodate the festivities. Almost all the prominent members of the Armenian community were present to pay homage to the great benefactor. The ballroom exuded exuberance. Only several years earlier, the Armenian community had commemorated the 50th anniversary of the Genocide of the Armenians in the stadium named after President Camille Chamoun. That somber event had become a psychological boost to the community as well. The community had realized that it had come a long way since the 1915-1923 ordeal and was thriving, felt prosperous and confident. An Italian music band and Adiss, who was at the pinnacle of his career, provided the evening’s entertainment. I accompanied Adiss and his band.

While addressing the audience, a teary-eyed Alex Manougian said that Ashoogh Djeevani (Աշուղ Ջիւանի)  had gotten it all wrong when he had sung that "bad days, much like winter, come and go...”. It’s not only the bad days, Manougian said, but also the good and happy days are also ephemeral. His words were not meant to be cautionary but were uttered to reflect his joy at the moment. The words proved to be prophetic, nonetheless. Civil war erupted in Lebanon not too long after and changed the course of the country and of the Diaspora forever. The heart and soul of the Armenian Diaspora, the Armenian community of Lebanon, much like its host country, was gravely wounded, dysfunctional and prone to large-scale emigration.

Almost all the musicians I have mentioned in this book had their debuts in Lebanon. Some of them eventually achieved worldwide acclaim. I have attempted to portray the era as completely as possible and their contributions to the golden age of Armenian pop music in Lebanon as objectively as I could. I pray readers found my narration not only unbiased but also entertaining and enjoyable.

I have been in the United States for over three decades. I often reminisce about the bygone days in Lebanon. Last but not least, I would like to note that along with the many musicians I mentioned in this book, I also remain indebted to Lebanon for making my youthful aspirations to be a musician and our collective experiences in music possible. In doing so Lebanon became the cradle that ushered the “Dawn of (Diaspora) Armenian Pop Music ”.

Google-ի Հայերէն թարգմանութիւնը

Կից բլոգը Պողոս Շահմելիքյանի «Յիշատակներ Անցած Օրեր» գրքի վերջին գլուխն է, որը թարգմանել և ընդարձակել եմ որպես «Հայկական էստրադային երաժշտության արշալույսը»։ Կրկնօրինակը կարելի է գնել Amazon.com-ից։—Վահե Հ. Ապելյան։    

 

«Միացյալ Նահանգներ ժամանելուց շատ չանցած, Ադիսը [լիբանանահայ երգիչ, խմբի ղեկավար Հարմանդյանը] ինձ առաջարկեց բաս կիթառ նվագել իր խմբում իր պատկանող գիշերային ակումբում: Իմ առաջին օրվա ելույթի վերջում, երբ պատրաստվում էի գնալ տուն և թողնել իմ կիթառը, Պիեռը՝ Ադիսի եղբայրը, ով նվագում էր թմբուկի վրա, խորհուրդ տվեց ինձ հետս վերցնել կիթառս և զգուշացրեց, որ այն կարող է ընկնել։ գողացել. 

Տարիներ շարունակ ես նվագել էի The Five Fingers [խմբի] հետ La Fourmi-ում [լիբանանյան լեռնային հանգստավայրում գտնվող ռեստորանում]: Բոլորս մեր գործիքները թողեցինք բացօթյա ռեստորանում։ Հնարավորությունը, որ դրանք կարող են գողացվել, երբեք չէր անցել մեր մտքով: Լիբանանը փոքր երկիր է. Դա այն երկիրն էր, որտեղ բոլորը ճանաչում էին բոլորին։

Լիբանանը ոչ միայն ողջունեց հայերի ցեղասպանությունը վերապրածներին, այլև ինտեգրեց նրանց երկրի հասարակական և քաղաքական կառուցվածքում: Չխոչընդոտելով անհիմն ներխուժումը իրենց անձնական և համայնքային կյանքում, հայերը բարգավաճեցին ֆինանսապես և բարգավաճեցին մշակութային առումով: Լիբանանի կառավարման աղանդավորական ձևով հայ համայնքը համարվում է ամենամեծերից մեկը և սահմանադրորեն երաշխավորված է կառավարությունում ներկայացվածության մեջ: Այսպիսով, հայերը դարձան ոչ միայն երկրի քաղաքական կառուցվածքի բաղկացուցիչը, այլև հարստացրին նրա հասարակության կոսմոպոլիտ մշակույթը:

1960-ականները և 1970-ականների առաջին կեսը նշանավորեցին երաժշտության ոսկե դարաշրջանը Լիբանանում, հատկապես Բեյրութում: Հայերը շատ ավելին են ներդրել, քան իրենց ժողովրդագրական բաժինը։ Այն երաժիշտներից ու երաժշտական ​​խմբերից շատերը, որոնք Լիբանանը դարձրին Մերձավոր Արևելքի ժամանցի մայրաքաղաքը, հայեր էին։

Ամռանը երաժշտական ​​խմբերը և երգիչները, որոնք հանրությանը զվարճացնում էին Լիբանանի հայտնի լեռնային ամառային հանգստավայրերում (Dhur Shweir-ից մինչև Մռուջ ձգվող), գրեթե բոլորը հայ էին: Dhur Shweir-ի կենտրոնում, Le Centre ռեստորանում, Վարթիվար Անթոսյանը երգեց իր Los Amores խմբի հետ: Հենց դրա դիմաց, Hawie ռեստորանում, Ադիս Հարմանդյանը երգեց Ժակ Կոջյանի և նրա խմբի նվագակցությամբ: Մոտ 200 յարդ դեպի վեր՝ Քասուֆ հյուրանոցի հարևանությամբ գտնվող ռեստորանում, Արա Քեքեջյանը երգեց իր խմբի ուղեկցությամբ: Գրեթե կից, ՀՄԸՄ ռեստորանում, ամեն շաբաթավերջին ելույթ է ունեցել Վարուժը և իր Days խումբը։ La Fourmi ռեստորանը հեռու չէր դրանից։ Այնտեղ ելույթ են ունեցել Five Fingers-ը։ Բլրից մի փոքր հեռու գտնվում էր Բուա դե Բոլոնի հաջորդ ամառային հանգստավայրը: Լևոն Քաթերջյանն այնտեղ երգել է «Սամահա» ռեստորանում՝ իր խմբի նվագակցությամբ։ Այս բոլոր ռեստորանները հանգստյան օրերին լցված կլինեն, և հաճախորդների մեծ մասը հայեր էին։ «Ազդակ» օրաթերթը հրապարակել է Մասիս Արարատյանի մուլտֆիլմը, որում պատկերված է մի երգիչ, որը երգում է «Ո՞վ եմ ես», իսկ հարևան ռեստորանում երգիչը երգում է «Ո՞վ ես դու»: Իրականում ռեստորանում նստելիս կարելի էր լսել երգչուհուն հաջորդում։

1960-ականների վերջերին (կամ 1970-ականների սկզբներին) Ալեք Մանուկյանը հրավիրվել է Լիբանան՝ իր անունը կրող համայնքային կենտրոնի բացման համար։ Նրա պատվին ընթրիքի պար է կազմակերպվել Բեյրութի հայտնի «Փյունիկիա» հյուրանոցում: Երկու մեծ հարակից պարասրահների միջնապատերը հանվել են տոնակատարությունները հարմարեցնելու համար: Ներկա էին հայ համայնքի գրեթե բոլոր ականավոր անդամները՝ հարգանքի տուրք մատուցելու մեծ բարերարին։ Պարահանդեսային դահլիճը աշխուժություն էր արձակում։ Ընդամենը մի քանի տարի առաջ հայ համայնքը նախագահ Կամիլ Շամունի անվան մարզադաշտում նշել էր Հայոց ցեղասպանության 50-րդ տարելիցը։ Այդ մռայլ իրադարձությունը հոգեբանական խթան էր դարձել նաև համայնքի համար։ Համայնքը հասկացել էր, որ երկար ճանապարհ է անցել 1915-1923 թթ. փորձությունից ի վեր և բարգավաճում էր, իրեն բարեկեցիկ ու վստահ էր զգում: Երեկոյի ժամանցն ապահովեցին իտալական երաժշտական ​​խումբը և Ադիսը, ով իր կարիերայի գագաթնակետին էր: Ես ուղեկցում էի Ադիսին և նրա խմբին։

Հանդիսատեսին դիմելիս արցունքոտ աչքերով Ալեք Մանուկյանն ասաց, որ Աշուղ Ջիվանին (Աշուղ Ջիւանի) ամեն ինչ սխալ է հասկացել, երբ երգել է, որ «վատ օրերը, ինչպես ձմեռը, արի ու գնա...»: Դա միայն վատը չէ: օրերը, ասաց Մանուկյանը, բայց լավ ու երջանիկ օրերը նույնպես անցողիկ են, նրա խոսքերը նախազգուշացման նպատակ չէին դրել, այլ արտասանվել էին իր ուրախությունն արտահայտելու համար, սակայն խոսքերը մարգարեական էին, սակայն Լիբանանում քաղաքացիական պատերազմ բռնկվեց ոչ թե. շատ ժամանակ անց և ընդմիշտ փոխեց երկրի ու Սփյուռքի ընթացքը Հայկական Սփյուռքի սիրտն ու հոգին, Լիբանանի հայ համայնքը, ինչպես իր ընդունող երկիրը, ծանր վիրավորված էր, անգործունակ և հակված լայնածավալ արտագաղթի:

Գրեթե բոլոր երաժիշտները, որոնց հիշատակել եմ այս գրքում, իրենց դեբյուտներն են ունեցել Լիբանանում: Նրանցից ոմանք ի վերջո ձեռք բերեցին համաշխարհային ճանաչում: Ես փորձել եմ հնարավորինս օբյեկտիվորեն պատկերել դարաշրջանը և նրանց ներդրումը Լիբանանի հայկական էստրադայի ոսկե դարաշրջանում: Աղոթում եմ, որ ընթերցողներն իմ շարադրանքը ոչ միայն անաչառ, այլև զվարճալի և հաճելի համարեցին:

Ես ԱՄՆ-ում եմ եղել ավելի քան երեք տասնամյակ: Հաճախ եմ հիշում Լիբանանի անցած օրերը: Վերջում, բայց ոչ պակաս կարևոր, ես կցանկանայի նշել, որ այս գրքում իմ հիշատակած բազմաթիվ երաժիշտների հետ մեկտեղ ես նաև պարտական ​​եմ մնում Լիբանանին՝ երաժիշտ լինելու իմ պատանեկան ձգտումները և երաժշտության մեջ մեր հավաքական փորձառությունները հնարավոր դարձնելու համար: Դրանով Լիբանանը դարձավ այն բնօրրանը, որը սկիզբ դրեց «(Սփյուռքի) հայկական էստրադային երաժշտության արշալույսին»:

 

 

Of Martians and Venusians

By Aram Haigaz

Translated by Vahe H. Apelian

ARAM HAYKAZ (née Aram Chekenian), was a popular Armenian-American writer for my generation. He was born in 1900 in Shabin-Karahesar (Western Armenia) and passed away on March 10, 1986 in New York. He wrote ten books, nine of which are in Armenian. He remains one of my most favorite Armenian authors. I have come to take a personal liking of him not only as an author of captivating short stories and novels but also as a person although I have not met him in person. But to me he has come to personify the best of the survivors of the Armenian Genocide. He became a teenage captive pair of hands among the Kurds and yet nature would have his say and he and Kurdish girl would take fancy of each other. Not only he survived but he also overcame its adversity and flourished with a zest for life and living, surely partly because he found a safe heaven in the United States of America where he fulfilled himself and came to like, if not love, the country and his neighbors, including his forgetful Irish neighbor of many children He also wrote fascinating tales about his experiences among the Kurds and his escape from the mountains of Kurdistan. I view the collection of his sayings I translated and posted below as a testament of self-depreciating humour. Only a person who is not, can humor such human frailties. Here's the witty bouquet from his oeuvre about men, women, and their relationship

1.         A man should love his wife and strive not to understand her but a woman should love her husband less and strive to understand him more. Մարդ մը պէտք է սիրէ իր կինը ու չաշխատի, չակնկալէ հասկնալ զայն, իսկ կին մը պէտք է քիչ մը սիրէ ու շատ հասկնայ իր ամուսինը, որ երջանկութիւն տիրապէտի տան մէջ:

2.      If you buy something not needed by your wife, it's extravagant spending. So beware. Եթէկնոջդ պէտք չեղած բան մը գնես, շռայլութիւն է, Զգուշազիր:

3.            A lot of women like to say “no’ much like children do; and many men believe in the “no” much like children do. Շատ մը կիներ երախաներու պէս« Ոչ» ըսել կը սիրեն. ու շատ մըմարդերերախաներու պէս կը հաւատան այդ«ոչին:

4.          It’s only the good women who keep a diary; the bad women have no time for such things.Օրագրութիւն պահողը բարի աղջիկներն են, չարերը ժամանակ չեն ունենար այն բանինհամար:

5.        A woman who would not have consented marrying you for who you are, marries for what you have. Կին մը որ հետդ պիտի չամուսնանար ինչ ըլլալուդ համար, կ'ամուսնանայ ինչունենալուդ համար:

6.       A lot of time women’s eyes and tongues convey altogether different things; one needs to have wisdom to determine which to believe. Կիներու աչքերն ու լեզուն շատ անգամտարբեր բաներ կ'ըսեն. իմաստութիւն պէտք է՝ որոշելու համար թէ ո՜ր մէկուն պէտք էհաւատալ:

7.      Women’s width change depending where they are preparing to go.Կանանց լայնքը, նայածթէ ո՞ւր երթալու կը պատրաստոիւն կը փոխուի:

8.            A girl’s greatest wealth is not hers but in the imagination found in men’s heads. Աղջկայ մըմեծագոյն հարստութիւնը իր հետ չէ, այլ այրերու գլխուն մէջ գտնուող երեւակայութիւննէ:

9.        The other day a woman was telling that she is getting old because those who pursue her are in her age group. Առջի օր կին մը կ'ըսէր, թէ ծերացած է, որովհետեւ զինք հաղածողը այլեւսիրտարիքն է միայն:

10.        God created Adam before Eve so that there will not be anyone over his head advising him what to do. Աստուած Եւայէն առաջ Ադամը ստեղծեց, որպէսզի իր գլխուն վերն կենալովխրատ տուող չգտնուի:

11.         Right after women return home from their wedding, they embark on reshaping, correcting, improving their husbands…. and after five years they weep lamenting that “the man, is not the man they married; he is changed”.Կիները ամուսնանալէ ու եկեղեզիէն տուն գալէանմիջապէս վերջ կը սկսին իրենց ամուսինները բարեկարգել, վերաշիներ, սրբագրել.........եւ հինգ տարի վերջն ալ կու լան՝  ըսելով, «հին մարդը՝ իր առած մարդըչէ, փոխուած է:

12.     A man marries due to lack of judgment; divorces due to lack of patience and remarries due to memory failure. Մարդ մը կ'ամուսնանայ դատողութեան պակասի պատճառաւ, կըբաժնուի համբերութեան պակասի պատճառաւ, կը վերամուսնանայ՝ յիշողութեանպակասի պատճառաւ:

13.     The bachelors know more about women than the married men do; otherwise they would have been married as well. Ամուրիները կիներու մասին շատ աւելի բան գիտնալու են, քանամուսնացածները, այլապէս իրենք ալ ամուսնացած պիտի ըլլային:

14.    The other day an acquaintance was complaining about the change in their household saying that right after he got married their dog would bark when he returned home from work and his wife would bring his slippers; nowadays the roles have changed, it’s the dog that brings the slippers.Առջի օր ծանօթ մը գանգատելով իր տան մէջ տեղի ունեցած փոփոխութեանմասին, կ'ըսէր « երբ ամուսնացայ, տուն եկած պահուս շունս կը հաչէր, ու կինսմուճակներս կը բերէր. հիմա դերերը փոխուած են. շունս է որ մուճակներս կը բերէ:

15.    Before getting married, it is imperative that a man secures the unanimous consent of two people: that of his bachelor friend and the mother of a girl anxious to see her daughter get married.Ամուսնութիւն մը կնքելու համար երկու անձի համաձայնութիւնը անհրաժեշտ է՝ամուրիի մը եւ աղջկան մը անհամբեր մօրը:

16.        It was not the apple in the Garden of Eden that became the cause of our misery; it was the couple underneath.Դրախտին մէչ ծառին վրայ եղող խնձորը չէր, որ մեր դժբախտութեանպատճառը եղաւ, այլ՝ անոր տակ գտնուող զոյգը:

17.    It’s always easier to beautify a wise girl who is not beautiful than to impart wisdom to a beautiful but unwise woman.Աւելի դիւրին է խելացի, բայց տգեղ աղչիկ մը գեղեցկացնել, քան գեղեցիկ. բայց ապուշ մէկը խելացի դարձնել:

18.  The knowledge that she is loved is the cornerstone of a woman’s happiness.Սիրուած ըլլալուգիտակցութիւնը կնոջ մը երջանկութեան հիմնաքարն է:

19.       The difference between a dying man and a dying woman is the following: death comes upon them when it’s the heart that stops in the former and the tongue in the latter.Մեռնող մարդումը ու մեռնող կնռջ մը մէջ գտնուող տարբերութիւնը այն է, որ մինչ առաջինին սիրտն է, որ դադար է առած, միւսին մէջ դադար առնողը լեզուն է: 

20.      Mice are afraid from men; men are afraid from women; women are afraid from mice.Մուկերըկը վախնան մարդերէն, մարդերը՝ կիներէն, ու իրենց կարգին՝ կիները՝ մուկերէն:

21.     The most difficult task for a woman is deciding the year and the date she reached adulthood.Կնոջ մը համար ամենէն դժուար բանը իր չափահասութեան տարիքինհասնելու տարին եւ թուականը որոշելն է:

22.    If a woman does not reveal the source of a secret entrusted to her, she regards having kept the secret.կին մը, եթէ իրեն վստահուած գաղտնիքին որմէ լսած ըլլալը չըսէ, զայն պահածըլլալ կը կարծէ:

23.   To enjoy chatting, women talk way too much to have time to think.Կին մը խօսելուհաճոյքին համար այնքա՜ն շատ կը խօսի, որ խորհելու ժամանակ չունենար:

24.     A woman is a source of flowing water where people snoop to quench their thirst. It's no wonder at that moment they only see their reflection.Կին մը հոսուն ջուրի ակ մըն է, որունվրայ ամեն ոք կը հակի՝ իր ծարաւը յագեցնելու համար, եւ զարմանալի չէ, որ այդ պահունմիայն իր նկարը տեսնէ՝  անոր մէջ:

25.      A woman who has had a past and a man who has a future are valued.Անցեալ ունեցող կինըու ապագայ ունեցող մարդը յարգի են: