“War or peace, time to get serious” -: A document for history in translation – Part 1 -

Բնագիրը կցուած է։“War or peace, time to get serious" - "Պատերազմ թէ՞ խաղաղութիւն՝ լրջանալու պահը" - is president Levon Ter-Petrosyan’s (LTP) position paper for the resolution of the Karabagh conflict, he published on November 1, 1997, where he advocated concessions for resolving the lingering Karabagh conflict. This is the first segment of my translation of the document. Vaհe H Apelian 

“My press conference on September 26, more precisely, the part of the press conference dedicated to Karabakh, gave rise to intense passions in the press and in the gatherings organized by the opposition. It was not a surprise for me, and to some extent I expected even stronger opposition.

The surprise was the quality of the debate, or simply put, the complete lack of debate. I confess, I did not achieve my goal, which is to start a serious debate in the press and in public meetings about the most delicate problem facing the Armenian people, the possible ways of settling the Nagorno Karabakh conflict.

The reaction of the opposition did not go beyond cursing, attributions, labels and distortions. Not a single logical proposal was made, not a single alternative program was presented, not a single valid counter-argument was presented. Two conclusions can be drawn from this. Either the opposition does not have any plan for the Karabakh settlement, or if it has, but hides it, and is not engaged in pro-national work. I refrain from a stricter qualification.

What did the people understand from the noise made by the opposition? That we have shed blood for Artsakh, that by returning the occupied territories the existence of Artsakh is threatened, that for the sake of Artsakh, the Armenian people are ready to shed blood again, that we do not care about world opinion, that we will bring both Azerbaijan and the international community to their knees, that as a nation we become freedom fighters (fedayees). And then? No one tried to answer the following simple questions.

- After doing all this, will we reach our desired goal or not? 

- When we spit on the face of the world, how will the world react?

 - Will the 500 people gathered in the movie theater shed their blood? Or will it be the innocent people’s blood?

At least the last question can be answered unequivocally. Not even a hair will be missing from the heads of the five hundred people gathered, regardless of what kind of sacrifices they claim they are willing to make today. When Artsakh was in danger, when the enemy came close to Kantsasar, none of them responded to Vazgen Sargsyan's call and did not join the band of martyrs (մահապարտ). Our people must be fed up with those who seek glory and pretend to be heroes at the cost of someone else's blood.

The confusion of the opposition, apart from political considerations, may be partially explained by ignorance, which is natural, because only six people have expert knowledge of the conflict settlement process in Karabakh and Armenia: Arkady Ghukasyan, Robert Kocharyan, Alexander Arzumanyan, Vartan Oskanyan, Gerard Libaridian, and I.

The subject of the debate

Anyways, the debate was not successful, but that should not disappoint me or our society. All the same, any politician or intellectual who aspires to administer the fate of the nation will have to give up swearing sooner or later - (I'm not talking about the psychologically ill patients) - and stand in front of the people with concretely calculated plan.

Without waiting for that, today I am ready to seriously discuss any rational proposal for the settlement of the Nagorno-Karabakh conflict, I agree with any level of public debate.

However, the debate can be objective only by prioritizing several starting points, namely:

- Should the Nagorno-Karabakh question be resolved through war or peaceful negotiations?

- Is it possible to maintain the status quo and the unresolved state of the Karabakh problem forever or even for a long time?

- Is the beneficial for Karabakh and Armenia to have the issue settled or have it unsettled?

- Should the issue be resolved by compromise or by the defeat of one of the parties, and in that case, who will be the losing party?

I have expressed myself clearly about these provisions many times and I still insist today that:

- War should be excluded. Therefore, the Karabakh question should be resolved only through peaceful negotiations.

- It is not possible to maintain the status quo for a long time, because neither the international community nor Armenia's economic capabilities will allow it.

- The unsettled state of the issue is not beneficial to Karabakh and to Armenia, because it significantly hinders the economic development of Armenia and, therefore, Karabakh, creates complications in relations with the international community and especially neighboring countries, which can be fatal.

- The only option for solving the Karabakh question is compromise, which does not mean victory for one side and defeat for the other but by possible agreement reached through conflict resolution. Let them not try to mislead the people by saying that there is an alternative to compromise. The alternative to compromise is war.

Rejection of compromise and maximalism (striving to achieve the maximum and not the possible) is the shortest way to the complete destruction of Karabakh and deterioration of the situation in Armenia.

It is not about giving or not giving Karabakh. It is about keeping Karabakh Armenian. It was inhabited by Armenians for 3000 years and it should be inhabited by Armenians after 3000 years."

NOTE: War or peace, time to get serious” - "Պատերազմ թէ՞ խաղաղութիւն՝ լրջանալու պահը": A historical document introduction – 1 –: http://vhapelian.blogspot.com/2024/10/a-document-for-history-war-or-peace_20.html

                            TO BE CONTINUED

Բնագիրը՝ 

ՊԱՏԵՐԱԶՄ, ԹԵ՞ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ. ԼՐՋԱՆԱԼՈՒ ՊԱՀԸ

(1 նոյեմբերի, 1997 թ.)

Սեպտեմբերի 26-ի իմ մամլո ասուլիսը, ավելի ճիշտ՝ ասուլիսի Ղարաբաղին նվիրված հատվածը մամուլում եւ ընդդիմության կազմակերպած հավաքներում բուռն կրքերի բորբոքման առիթ տվեց։ Ինձ համար դա անակնկալ չէր, եւ ինչ-որ չափով ես նույնիսկ ավելի խիստ հակազդեցություն էի սպասում։

Անակնկալը բանավեճի որակն էր, իսկ պարզ ասած՝ բանավեճի իսպառ բացակայությունը։ Խոստովանում եմ, ես չհասա իմ նպատակին, այն է՝ մամուլում եւ հրապարակային ժողովներում լուրջ բանավեճ ծավալել հայ ժողովրդի առջեւ ծառացած ամենակնճռոտ խնդրի՝ Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման հնարավոր ուղիների շուրջ։

Ընդդիմության արձագանքը դուրս չեկավ հայհոյանքի, վերագրումների, պիտակավորումների ու խեղաթյուրումների շրջանակից։ Չարվեց ոչ մի բանական առաջարկ, չներկայացվեց ոչ մի այլընտրանքային ծրագիր, չբերվեց ոչ մի հիմնավոր հակափաստարկ։ Սրանից կարելի է անել երկու հետեւություն. կա՛մ ընդդիմությունը չունի ղարաբաղյան կարգավորման որեւէ ծրագիր, կա՛մ եթե ունի, բայց թաքցնում է, այնքան էլ ազգանպաստ գործով չի զբաղված. ավելի խիստ որակումից ես զերծ եմ մնում։

Ի՞նչ հասկացավ ժողովուրդն ընդդիմության հանած աղմուկից. Որ Արցախի համար մենք արյուն ենք թափել, որ գրավված տարածքները վերադարձնելով վտանգվում է Արցախի գոյությունը, որ հանուն Արցախի հայ ժողովուրդը նորից պատրաստ է արյուն թափելու, որ մենք թքած ունենք համաշխարհային կարծիքի վրա, որ մենք ծնկի կբերենք ե՛ւ Ադրբեջանը, ե՛ւ միջազգային հանրությունը, որ մենք «ազգովի կդառնանք ֆիդայի»։

Իսկ հետո՞։ Ոչ ոք չփորձեց պատասխանել հետեւյալ պարզ հարցերին.

- այս ամենն անելուց հետո մենք կհասնե՞նք մեր բաղձալի նպատակին, թե ոչ. - երբ մենք թքենք աշխարհի երեսին, նա մեզ ինչո՞վ կպատասխանի. - թափվելու է Կինոյի տանը հավաքված 500 հոգու, թե՞ մեր ժողովրդի անմեղ արյունը։

Առնվազն վերջին հարցին կարելի է միանշանակ պատասխան տալ. հինգհարյուրի գլխից մի մազ անգամ չի պակասի, անկախ այն բանից, թե նրանք այսօր ինչպիսի զոհողությունների գնալու պատրաստակամություն են հայտնում։ Երբ Արցախը վտանգի մեջ էր, երբ հակառակորդն ընդհուպ մոտեցել էր Գանձասարին, նրանցից ոչ ոք չարձագանքեց Վազգեն Սարգսյանի կոչին ու չմիացավ մահապարտների գնդին։ Ուրիշի արյան գնով փառք որոնողներից ու հերոս ձեւացողներից մեր ժողովուրդը պետք է որ կուշտ լինի։

Ընդդիմության շփոթը, բացի քաղաքական նկատառումներից, գուցեեւ մասամբ բացատրվում է անտեղյակությամբ, որ բնական է, քանի որ Ղարաբաղում եւ Հայաստանում հակամարտության կարգավորման գործընթացին փորձագիտական մակարդակով տիրապետում են ընդամենը վեց հոգի՝ Արկադի Ղուկասյանը, Ռոբերտ Քոչարյանը, Ալեքսանդր Արզումանյանը, Վարդան Օսկանյանը, Ժիրայր Լիպարիտյանը եւ ես։

 

Բանավեճի առարկան

Ինչեւէ, բանավեճ չստացվեց, բայց դա ոչ ինձ, ոչ էլ մեր հասարակությանը չպետք է հիասթափեցնի։ Միեւնույն է, ազգի ճակատագիրը տնօրինելու հավակնող ցանկացած քաղաքական գործիչ կամ մտավորական վաղ թե ուշ ստիպված է լինելու հրաժարվել հայհոյախոսությունից (խոսքս հոգեկան հիվանդների մասին չէ) եւ ժողովրդի առջեւ հանդես գալ կոնկրետ հաշվարկված ծրագրով։

Չսպասելով դրան, ես այսօր էլ պատրաստ եմ լրջորեն քննարկել Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման ցանկացած բանական առաջարկ, համաձայն եմ ցանկացած մակարդակի հրապարակային բանավեճի։

Սակայն բանավեճը կարող է առարկայական լինել միայն նախապես կողմնորոշվելով մի քանի ելակետային դրույթների շուրջ, այն է.

- Լեռնային Ղարաբաղի հարցը պետք է լուծվի պատերազմի, թե՞ խաղաղ բանակցությունների միջոցով.

- հնարավո՞ր է, արդյոք, հավերժորեն կամ թեկուզ երկար ժամանակով պահպանել ստատուս-քվոն եւ Ղարաբաղի խնդրի չկարգավորված վիճակը.

- Ղարաբաղին եւ Հայաստանին ձեռնտու է հարցի կարգավորված, թե՞ չկարգավորված վիճակը.

-        Հարցը պետք է լուծվի փոխզիջումով, թե՞ կողմերից մեկի պարտությամբ, եւ այդ դեպքում ո՞վ է լինելու պարտվող կողմը։

Այս դրույթների շուրջ ես հստակ կերպով արտահայտվել եմ բազմիցս եւ այսօր էլ պնդում եմ, որ՝

- Պատերազմը պետք է բացառվի, ուստիեւ Ղարաբաղի հարցը պետք է լուծվի միայնումիայն խաղաղ բանակցությունների միջոցով.

- Ստատուս-քվոն երկար ժամանակով պահպանել հնարավոր չէ, որովհետեւ դա թույլ չեն տա ո՛չ միջազգային հանրությունը, ո՛չ էլ Հայաստանի տնտեսական կարողությունները.

- Ղարաբաղին եւ Հայաստանին ձեռնտու չէ հարցի չկարգավորված վիճակը, որովհետեւ դա զգալիորեն խոչընդոտում է Հայաստանի, հետեւաբար նաեւ Ղարաբաղի տնտեսական զարգացմանը, բարդություններ ստեղծում միջազգային հանրության եւ մանավանդ հարեւան երկրների հետ հարաբերություններում, որոնք կարող են ճակատագրական նշանակություն ունենալ.

- Ղարաբաղի հարցի լուծման միակ տարբերակը փոխզիջումն է, որը նշանակում է ոչ թե մի կողմի հաղթանակ եւ մյուսի պարտություն, այլ հակամարտության հագեցման վիճակում ձեռքբերված հնարավոր համաձայնություն։

Թող չփորձեն ժողովրդին մոլորեցնել, ասելով, թե փոխզիջումն այլընտրանք ունի. փոխզիջման այլընտրանքը պատերազմն է։

Փոխզիջման մերժումը եւ մաքսիմալիզմը (առավելագույնը եւ ոչ թե հնարավորը ձեռքբերելու ձգտումը) Ղարաբաղի իսպառ կործանման եւ Հայաստանի վիճակի վատթարացման ամենակարճ ճանապարհն է։

Խոսքը չի վերաբերում Ղարաբաղը տալուն կամ չտալուն։ Խոսքը վերաբերում է Ղարաբաղը հայկական պահելուն. 3000 տարի այն բնակեցված է եղել հայերով եւ 3000 տարի հետո էլ պետք է բնակեցված լինի հայերով։

The most consequential palace coup in recent Armenian history

 Vaհe Apelian

Բնագիրը կցուած է։

Unlike the four foreign ministers who served after him, Vartan Oskanian remains the most outspoken, especially for a former FM, to the point of partisan meddling in Diaspora affairs. 

 Vartan Oskanian is a repatriate who joined the Foreign Ministry and worked his way up the diplomatic hierarchy during Ter-Petrosian’s rule. But Vartan Oskanian was a complicit, along with Robert Kocharian, Serzh Sargsyan in orchestrating the most consequential palace coup in Armenia that resulted in the unseating of the president Levon Ter Petrosyan and eventually in the loss and depopulation of Karabakh of its native Armenians. 

Historically on November 1, 1997, Levon Ter Petrosyan published his “War or Peace, Time to get Serious” position paper to resolve the Karabagh conflict advocating concessions. It was LTP’s negotiating position outlined in that document that resulted in the most consequential palace coup engineered by Robert Kocharian, Serzh Sargsyan, Vazken Sarkissian and Vartan Oskanian. The coup unseated president LTP’s a few months later, on February 3, 1998 and Robert Kocharian assumed power with Vartan Oskanian as his FM.

In a recent posting on his Facebook page, Tatul Hagopian labelled that palace coup a political crime and wrote, “in 1997-1998, a political crime was committed in Armenia, as a result of which the historical opportunity to settle the Artsakh conflict was aborted.” . From there on “Serzh Sargsyan, like Kocharyan before him, each for ten years and Pashinyan for two years, failed to act decisively. Consecutively they missed the opportunities to settle the Artsakh conflict.” 

I could not find English language translation of LTP”s  historic paper, “war or peace, time to get serious”. Consequently, I resorted to translating it and posted it below it in four segments, titling each segment with a quote from the document as follows: The only option for solving the Karabakh question is compromise, the path of adventurers will lead to inevitable defeat, the five myths and two riddles, our only ally is refusal of adventure. Բնագիրները կցուած են։

 Part 1 – The only option for solving the Karabakh question is compromise,'

http://vhapelian.blogspot.com/2024/10/war-or-peace-time-to-get-serious_23.html

Part 2 - The path of adventurers will lead to inevitable defeat

http://vhapelian.blogspot.com/2024/10/war-or-peace-time-to-get-serious_29.html

Part 3 - Five myths and  two riddles

http://vhapelian.blogspot.com/2024/11/war-or-peace-time-to-get-serious.html

Part 4/4 - Our only ally is the refusal of adventure

http://vhapelian.blogspot.com/2024/11/war-or-peace-time-to-get-serious_12.html

1

LTP: “War or Peace, Time to get Serious”: Translated

The historic blunder of undermining LTP’s Karabagh settlement policy.

In his position paper “War or Peace, Time to get Serious”, LTP had emphatically noted a historic concession – I quote – “It is not about giving or not giving Karabakh. It is about keeping Karabakh Armenian. It was inhabited by Armenians for 3000 years and it should be inhabited by Armenians after 3000 years.”  Historic Karabakh is completely depopulated of its native inhabitants 

 

It is important that interested Armenians read LTP’s “War or Peace, Time to get Serious”. I have translated it in four segments and posted below. Each segment is headed by a passage from of the translated section and are titled as noted below.

 

Vahe H Apelian

Part 1 – The only option for solving the Karabakh question is compromise,'

http://vhapelian.blogspot.com/2024/10/war-or-peace-time-to-get-serious_23.html

Part 2 - The path of adventurers will lead to inevitable defeat

http://vhapelian.blogspot.com/2024/10/war-or-peace-time-to-get-serious_29.html

Part 3 - Five myths and  two riddles

http://vhapelian.blogspot.com/2024/11/war-or-peace-time-to-get-serious.html

Part 4/4 - Our only ally is the refusal of adventure

http://vhapelian.blogspot.com/2024/11/war-or-peace-time-to-get-serious_12.html

1

Democracy in a nutshell

Բնագիրը կցուած է։ The attached is my translation of Vartan Tashjian’s post on his facebook page on February 4, 2025. He had translated it from Arabic, and has transliterated the Arab author’s name as noted in his translation I posted in its entirity. Vahe H Apelian

 

Courtesy Nairi.com

We were sitting around the dinner table: myself, my six siblings, my mother, and my father.

My father said to us, “tomorrow is your day off. Where should we go? Should we visit your maternal uncle or paternal uncle’s family? 

We all agreed to go to my paternal uncle’s house, except for my mother, who said, “We’ll go to your maternal uncle’s house.” But since the majority chose our paternal uncle’s house, the matter was settled.

When we woke up the next morning, we found our mother happy. “Come on, change your clothes so we can go to your maternal uncle’s house,” she said. 

But my father didn’t even look at us. He pretended to be reading the newspaper and didn’t care about the matter.

From that day on, I understood that democracy is a lie, and that issues are decided in dark rooms, oblivious to the wishes of a sleeping people.

 

Բնագիրը՝

Ընթրիքի սեղանին շուրջն էինք՝ ես, վեց քոյրերս, մայրս ու հայրս։

Հայրս ըսաւ. «Վաղը ձեր արձակուրդի օրն է։ Ո՞ւր պիտի երթաք, հօրեղբօրդ տունը՞ թէ մօրեղբօրդ տունը»։

Բոլորս համաձայնեցանք երթալ հօրեղբօրս տուն, բացի մօրմէս, որ ըսաւ. «Մօրեղբօրդ տունը պիտի երթանք»։ Բայց որովհետեւ մեծամասնութիւնը հօրեղբօրս տունը ընտրեց, հարցը լուծուեցաւ։

Ուրբաթ առաւօտեան երբ արթնցանք, գտանք մեր մայրը՝ ուրախ. «Եկէ'ք, զգեստները փոխեցէք, որպէսզի երթանք ձեր մօրեղբօր տունը», ըսաւ ան։ Իսկ հայրս մեր կողմը չնայեցաւ իսկ. ձեւացուց թէ թերթ կը կարդար ու այս հարցին հետ կապ չունէր։

Այդ օրէն ես հասկցայ, որ ժողովրդավարութիւնը սուտ է, եւ որ հարցերը կը կարգադրուին մութ սենեակներու մէջ, անտարբեր` քնացած ժողովուրդի ցանկութեան։

Ահմէտ Խալետ Թաուֆիք

 

The U.S humanitarian aid to Armenia

 Բնագիրը կցուած է։ As the Trump administration entertains the notion of phasing out the U.S. Aid, I was reminded of this important historical episode in the life of the first Republic of Armenia posted by Garo Armenian on his Facebook page on February 23, 2019 and was titled “REPUBLIC OF ARMENIA’S ECONOMIC STATUS IN THE BEGINNING OF 1919”. The original text is attached. Translated by Vahe H Apelian

The Republic Of Armenia was confronted with a widespread famine during the beginning of 1919. The government’s efforts to secure aid from outside had not resulted in any appreciative quantity of help. The Caucasus was under the occupation of the British forces. It was natural that the government of the Republic of Armenia would have expected that the British would be the first to extend help to ameliorate the dire conditions. The British response was rather passive and largely inadequate. The meager assistance the British provided from their reserves was not enough to make a dent in the prevailing condition.

It was under such circumstances that the government decided to immediately dispatch a delegation to the United States of America headed by the Prime Minister Kachaznouni. But for a long time the British occupying forces hindered the departure of the Armenian delegation. After a long delay, on April 16, the delegation received permission from the British forces to depart. Accompanying the Prime Minister were the Minister of Finance Ardashes Enfeyadjian, economist Haroutiun Pilarian and military officer Souren Melikian.

I quote Simon Vratsian’s testimony

“The government’s delegation, the appeals by the government and the support of the Diaspora eventually were heard and aid was quickly dispatched. This time around it was the United States of America, the director of the U.S. Food Administration, Hoover, the one who salvaged Europe after the war, who became the real savior of the people of Armenia. Whatever happens, however we regard America’s role in the Armenian Question, we do not forget nor should we forget the U.S. humanitarian assistance to Armenia and the provisions they provided.   

The first American boat arrived to Batumi on March 21 carrying 125,000 sacks of flour. A week later another shipment of 600,000 sacks of flour arrived. To transport the provision, the American government requested from the Armenian Government 579 train wagons and 14 locomotives at a time when all that the Armenian Government had was 16 locomotives and 520 train wagons. The intervention of the American and the British governments was needed. For four days human traffic over the Armenian rail lines was halted and all facilities were appropriated for the transpiration of the flour only.

With the arrival of the American flour, the famine slowly started receding. The country started to embark on its normal course. The people and the government started to devote themselves towards reconstruction and structuring of the governance.” (Republic of Armenia, 2^ndedition, Lebanon).

This episode of the American humanitarian assistance reveals the precarious state of land locked Armenia. By the current standards of accepted norms for international relations, preventing a government’s delegation seeking humanitarian assistance would be incomprehensible, especially when the delegation’s mission has to do with an ongoing dire humanitarian crisis. Of course the indifference of the British occupying forces towards the prevailing famine in Armenia is totally unacceptable. It is up to the present day historians to shed light on the prevailing real underlying issues.

Garo Armenian 

ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹԵԱՆ ՏՆՏԵՍԱԿԱՆ ՎԻՃԱԿԸ 1919-Ի ՍԿԻԶԲԸ...

1919-ի սկիզբը, Հանրապետութիւնը կը գտնուէր համատարած սովի ճիրաններուն մէջ։ Կառավարութեան սկզբնական փորձերը արտաքին աշխարհէն օգնութիւն ստանալու լուրջ արդիւնք չտուին։ Կովկասեան տարածաշրջանը կը գտնուէր անգլիական ուժերու գրաւման ծիրին մէջ և բնականաբար ՀՀ կառավարութիւնը կը յուսար, որ անգլիացի՛ք ըլլային գործնականօրէն արձագանգողը ստիպողական այս կացութեան, բայց անգլիացիք մնացին լայնօրէն կրաւորական։ Այն օգնութիւնը, որ տրամադրուեցաւ անգլիական ուժերու պահեստներէն շատ հեռու էր լուծում բերելու հարցին։

Այս պայմաններուն մէջ էր, որՅունուարի 22-ի կառավարութեան նիստին որոշուեցաւ անյապաղ պատուիրակութիւն ուղարկել Ամերիկա Վարչապետ Քաջազնունիի գլխաւորութեամբ։ Եւ սակայն Թիֆլիսի անգլիական իշխանութիւնները երկարժամանակ խափանեցին պատուիրակութեան երթը դէպի Ամերիկա։ Ապրիլի 16-ին էրմիայն, որպատուիրակութիւնը արտօնութիւն ստացաւ մեկնելու։ Վարչապետ Քաջազնունիին կ՚ընկերանային Ելևմտական ՆախարարԱ. Էնֆիաջեան, գիւղատնտես Յ. Փիրալեան և սպայ Ս. Մելիքեան։

Կը մէջբերեմ Սիմոն Վրացեանի վկայութիւնը՝

«...Հայաստանի Խորհրդի ու կառավարութեան դիմումները, ինչպէս նաև արտասահմանում կատարուած աշխատանքները, վերջապէս լսուեցին և օգնութիւնը չուշացաւ։ Այս անգամ օգնութեան հասնողը Ամերիկան էր՝ Միացեալ Նահանգների պարենաւորմանդիկտատոր(պէտք է ըլլայ «դիրեկտոր», Director of U.S. Food Administration) Հուվէրը, Եւրոպայի փրկիչը յետպատերազմեան սովից։ Հուվէրը եղաւ և Հայաստանի ժողովրդի իրական փրկիչը։ Ինչ և լինի մերվերաբերումըդէպի Ամերիկայի քաղաքական դերը հայկական խնդրում, ամերիկեան մարդասիրական նպաստն ու պարէնը երբեք չենք մոռանայ, չպէտք է մոռանանք։

Մայիսի քսանին Բաթում եկաւ ամերիկեան առաջին նաւը 125,000 փութ ալիւրով, մի շաբաթ անցած, հասաւ ևս 600,000 փութ։ Այդմթերքը Հայաստան փոխադրելու համարվրաց կառավարութիւնը հայկական կառավարութիւնից պահանջեց 579 վագոն և 14 շոգեշարժ, ա՛յն ժամանակ, երբ Հայաստանի ունեցած վագոնների ընդհանուրթիւը 520 էրև շոգեշարժներինը՝ 16։ Պէտք եղաւ ամերիկացիների և անգլիացիների միջամտութիւնը, չորս օրով կանգնեցուեց Հայաստանի երկաթուղային մարդատարհաղորդակցութիւնը և բոլորմիջոցները յատկացուեցին ալիւրի փոխադրութեան։

Ամերիկեան ալիւրի հասնելով՝ կամաց-կամաց սովը մեղմացաւ, երկիրը սկսեց մտնել բնականոն հունի մէջ, և ժողովուրդն ու կառավարութիւնը կարողացան նուիրուել երկրի վերաշինութեան ու պետութեան կազմակերպման գործին։ » («Հայաստանի Հանրապետութիւն», Բ. Տիպ, Պէյրութ)

Ամերիկեան մարդասիրական օգնութեան հետ կապուած այս դրուագը նաև կը բացայայտէ Հայաստանի շրջափակուած կացութիւնը 1919-ին։ Այսօրուան միջազգային յարաբերութիւններու ընդունուած կանոնակարգով, բացարձակապէս անհասկնալի է պետական պատուիրակութեան մը վրայ դրուած ճանապարհորդութեան արգելքը։ Մանաւանդերբ առաքելութիւնը կապ ունի մարդասիրական ճգնաժամի մը հետ։ Եւ, անշուշտ, բացարձակապէս անընդունելի է անգլիական գրաւման իշխանութիւններու կրաւորականութիւնը Հայաստանի սովի հարցին մէջ։ Նորօրերու պատմագիտութեան կ՚իյնայ բացայայտել իսկական դրդապատճառները այս խնդրին։

Կարօ Արմենեան

He is not a traitor

Vahe H Apelian 

A snap shot of my Egyptian stamps collection.

June 5, 1967 was a Monday and on that Monday morning I was in the Jafet Library of the American University of Beirut, studying for my final examinations when a crowd of students rushed in shouting that the war with Israel has started. All those in the library left and headed to the students hang out, in front of the West Hall where speakers were already set and were broadcasting the war.

 Wikipedia notes the following about that war: “The Six-Day War or June War (War of 1967), also known as the 1967 Arab-Israeli War or the Third Arab-Israeli War, was fought between June 5 and June 10, 1967, by Israel and the neighboring states of Egypt [known then as the United Arab Republic (UAR)], Jordan, and Syria. The war began with a large-scale surprise air strike by Israel on Egypt. The outcome was a swift and decisive Israeli victory. Israel took effective control of the Gaza Strip and the Sinai Peninsula from Egypt, the West Bank and East Jerusalem from Jordan, and the Golan Heights from Syria”.

On June 9, as negotiations for cease fire were ongoing, president Nasser resigned naming Vice-President Zakaria Mohieddin as his successor. June 9 was a Friday and I happened to be in the inn – Hotel Lux – my father ran. The lady who cleaned was so distraught that she could not carry her job confiding her predicamant to my mother. She was utterly distraught that president Nasser had resigned. To placate her my mother told her not to worry for the Egyptians would not let him resign. Lo and behold, my mother’s words of comfort turned out to be prophetic. Massive popular demonstrations broke in Egypt as in Lebanon and in fact in the entire Arab world, refusing to accept president Nasser’s resignation.

Simply said, the Arab pride could not and would not put up with further humiliation and accept the further humiliation of their leader defeated by Israel. I have no recollection of having read any Egyptian and Lebanese of Armenian speaking in favor of the resignation of Nasser. Were they faking? I do not think so. Did they dismiss Nasser’s resignation on the pretext that it does not pertain to them as ethnic Armenian citizens of Egypt and Lebanon?  I do not think so. And when Nasser died in 1970, his funeral drew millions of Egyptians and his death was mourned across the Arab world.

Now let us get to our own war and to the PM Nikol Pashinyan under whose watch, we all know, Armenia waged its last war and lost.

Armenia lost the second Artsakh war and signed the cessation of the war with Azeris brokered by Russia on November 9/10, 2020. Two days later, Levon Sharoyan reported what was being said on the Turkish media about the war Armenia lost and the post war government of Armenia, claiming that the post Nikol Pashinyan led government should be acceptable by Turkey. The actual wording in translation is: “"Pashinyan will most likely leave his seat. The new Armenian government must be a government "sponsored" by Turkey."". 

Fortunately, that did not happen and the Armenians reelected the same government. But, instead upholding the tenacity of the Armenians - as citizens of Armenia - a ceaseless verbal assault on the PM took hold in the Diaspora accusing him being a traitor. The accusation continues  to this day in Diaspora. I am born, raised and live in Diaspora and have willfully not exercised my birthright of returning to Armenia. Naturally it is the stand of Diaspora that matters me the most. 

An individual calling a government official traitor, in case of Nikol Pashinyan the citizens of Armenia elected, is one thing. But calling the PM of Armenia a traitor on behalf of a global organization is altogether a different matter. The former may claim that it is his or her opinion and right to voice opinion as a matter of free speech. But a global Diaspora be it ARF or some other organization, does not have that luxury. For all practical purposes any organization extra judicially accusing someone of treason, and labeling the person a traitor, is a tacit call to its members and supporters to take matters into their own hands.  We all can surmise what that may entail. 

Note: Post November 10, 2020: what does the Turkish media say?

http://vhapelian.blogspot.com/2020/11/post-november-10-2020-what-does-turkish.html