Բնագիրը կցուած է ներքեւը։ Aharon Shekerdemian 's take on the Lebanese Independence Day is a somber reflection especially for Armenia. I do not know what lays ahead for Lebanon. But I do not discount the possibility that, after much agony, one day Lebanon may emerge another Switzerland in the Middle East. Howver, for Armenia, on the verge of being devided amongst itself, there cannot be the prospect of another landlocked Switzerland in the Caucasus, but a country, irreperably devided, over a drop of honey, as the All Armenian Poet Hovhannes Toumanian reflected in his famous poem. Attached is my translation of Aharon Shekerdimeian’s reflection on Lebanese Independence Day. Vahe H Apelian
“Today, only a symbol remains, in a divided, fragmented, deprived and a lawless country, where independence is no longer a dream, a longing and finally a hope, attractive and irresistible, to which all the inhabitants of the state, at least the absolute majority of the people aspire, after losing it. Or after being the cause of its loss, because of their egocentric and self-interested character that unwisely sacrifices the whole for the love of the sectarian.
The Lebanese are currently striving hard to regain their independence, when they were the first to disrespect it with their disunity, inability to live a just and homogeneous life and not hesitating, even to seek foreign intervention to maintain their own monopolies to the detriment of their compatriots.
To others relying on themselves, unleashed an obsession of imposing their own monopolistic claims on the rest of its compatriots. This is where this beautiful country, both the claimant and its victim, have dragged by surrendering the prosperous and beautiful Lebanon to fire, ashes and blood, and by turning the land into a hunting ground for foreign raiders who want to take the land and turn it into an untouchable hunting ground.
Safeguarding independence is often more difficult than gaining it. The Lebanese lacked the wisdom to anchor the independence achieved in 1943 on the foundation of just laws. The constitution inherited from the colonizer was a time bomb with its articles sowing inequality, discord and resentment among the children of the same country. That unfortunate constitution divided and deepened hatred between different segments of the people. Instead of uniting the citizens and granting them a peaceful and harmonious existence, the constituion set communities against each other. In the end turning everything upside down.
Lebanon's current situation is a tragedy. Defusing that conspiratorial bomb, and establishing a system that allows the children of the same homeland to live with legislation that establishes equality, would have been the first duty of the leaders of independent Lebanon.
The terrible mistake of our predecessors led us to the current crisis, giving rise to foreigners who rushed to take advantage of the reckless course of the Lebanese. A situation was imposed on us from which we cannot escape. But we still blame others, newcomers, for our current sad state, when the first culprit are the Lebanese. Instead of correcting the mistake they made, they are already in the process of making another mistake as if the past was not enough of a lesson.
What kind of independence are we talking about when the existence of the homeland and the identity of the Lebanese are endangered today? A country with independent borders without a state, independence cannot exist for its people with a collective life. Every step begins with preserving the unity of the people and the state, with national cooperation, creating a central credible authority that gradually extends its authority over the entire national territory, with the power of a united army. Bringing to life state institutions that become the organs that operate under one flag and under one government that demonstrates a credible authority of a single and a complete state to bring the statehood and its citizenship onto the fold of the international family.
From here begins the reconstruction of independence, not by pushing the Lebanese to open new fronts against each other further dividing the country, and by creating new divisions, not only among the Lebanese communities, but also in the communities that were considered united. Those who have shown compassion for Lebanon have begun to show disgust against the stubborn and the stubborn attitudes they exhibit, which will push the country to suicide.
Nothing is gained by throwing glittering slogans into the air. What is the use of nurturing premature ambitions when we will not implement them at all? Union, coexistence and restoration – they are the only and the correct path that will lead Lebanon, step by step to true independence and revive its national and state life. Correcting the mistakes of the past, on the condition of not repeating them. Adopting a constitution that is based on the just coexistence of the Lebanese, will be the way to build a true sovereignty, independence, and not a facade and a form, as it has been so far.
Sad but true, when has Lebanon ever been truly independent and sovereign?
Note: The concluding four lines of Hovhannes Toumanian’s poem, “A Drop of Honey”.
And the rest of the people
Asked each other in horror,
From where came about,
this great general disaster?
Իսկ մնացած մարդիկ իրար
Հարցնում էին սարսափահար,
Թե ո՞րտեղից արդյոք ծագեց
Էս ընդհանուր աղետը մեծ։
*****
Բնագիրը՝
ԱՆԿԱԽՈՒԹԵԱՆ ՕՐՈՒԱՆ ՊԱՏԳԱՄԸ՝ ՄԻՈՒԹԻՒՆ, ՀԱՄԱԿԵՑՈՒԹԻՒՆ ԵՒ ՎԵՐԱԿԱՆԳՆՈՒՄ
ԱՀԱՐՈՆ ՇԽՐՏԸՄԵԱՆ
Լիբանանի անկախութենէն միայն խորհրդանիշ մը մնացած է այսօր, մասնատուած, պառակտեալ, ազատազուրկ եւ անօրէն երկրին մէջ, ուր անկախութիւնը երազ, տենչ ու յետին յոյս է այլեւս,հրապուրիչ եւ անդիմադրելի սակայն, որուն կը ձգտին բոլոր բնակիչները պետութեան, գէթ բացարձակ մեծամասնութիւնը ժողովուրդին, զայն կորսնցնելէ ետք, կամ պատճառ ըլլալէ ետքանոր կորուստին, իրենց եսակեդրոն ու շահատենչ նկարագրով որ, ինչ անխոհեմութի՜ւն,հատուածականին սիրոյն ընդհանրականը կը զոհէ:
Ի զո՜ւր լիբանանցիք ներկայիս կը ձգտին վերատիրանալ իրենց անկախութեան, երբ իրենքեղած են առաջինը անոր յարգը չգիտցող, իրենց անմիաբանութեամբ, արդար ու միատարրկեանք մը բոլորելու անկարողութեամբ եւ չվարանելով, մինչեւ իսկ, օտարի միջամտութիւնըհայցելու, որ սեփական մենաշնորհները պահեն ի վնաս իրենց հայրենակիցին:
Ուրիշին ապաւինելով ինքզինք, իր մենատիրական յաւակնութիւնները իր հայրենակիցին պարտադրելու մոլուցքը սանձազերծ, ահա՝ թէ ուր հասցուց չքնաղ այս երկիրը ե՛ւ յաւակնորդն եւ իր զոհը միաժամանակ, բարգաւաճ ու գեղեցիկ Լիբանանը մատնելով կրակի, մոխիրի ուարիւնի, հողամասը դարձնելով ձիարձակարանի օտար արշաւներու առջեւ, որ տրորեն հողը եւզայն սեպեն որսադաշտ անձեռնմխելի:
Անկախութեան տէր կենալը զայն նուաճելէն աւելի դժուար է յաճախ: Լիբանանցիներուն պակսեցաւ իմաստութիւնը 1943-ին ձեռքբերուած անկախութիւնը արդար օրէնքներու պատուանդանին վրայ խարսխելու: Գաղութարարէն ժառանգուած սահմանադրութիւնը յապաղիչ ռումբ մըն էր նոյն երկրին զաւակներուն միջեւ անհաւասարութիւն, խտիր ուգժտութիւն սերմանող իր յօդուածներով: Նոյն տէրութեան քաղաքացիները միասնացնելովանոնց խաղաղ ու համերաշխ կեցութեան շնորհելու փոխարէն, այդ ախտաւորսահմանադրութիւնը բաժանում եւ ոխ խորացուց ժողովուրդին տարբեր հատուածներուն միջեւ: Համայնքները հակադրեց իրարու: Ի վերջոյ պայթելով ամէն ինչ տակն ու վրայ ընելու համար:
Լիբանանը իր ներկայ վիճակը ողբերգութիւն մըն է: Երբ այդ դաւադիր ռումբը վնասազերծելը, նոյն հայրենիքի զաւակներուն միջեւ հաւասարութիւն հաստատող օրէնսդրութեամբ ապրելու հնարաւորութիւն ընծայող կարգ հաստատելը, անկախ Լիբանանի ղեկավարներուն առաջին պարտականութիւնը պիտի ըլլար:
Ահաւոր սխալը մեր նախորդներուն մեզ ներկայի ճգնաժամին հասցուց, առիթ տալով օտարներուն, որոնք շտապեցին օգտուելու լիբանանցիին անխոհեմ ընթացքէն: Մեզի պարտադրուեցաւ կեցութիւն մը, որմէ չենք կրնար ձերբազատուիլ: Եւ մենք տակաւին կը մեղադրենք ուրիշը, եկուորը, մեր ներկայի տխուր վիճակին համար: Մինչդեռ առաջին մեղաւորըլիբանանցին է, որ իր կատարած սխալը դարմանելու փոխարէն այլ սխալ ընթացքի մէջ է արդէն:Անցեալը բաւարար դաս եղած չըլլար կարծես:
Ի՜նչ անկախութեան մասին է խօսքը, երբ հայրենիքին ու լիբանանցիին ինքնութեան գոյութիւնն էոր վտանգուած է այսօր: Առանց պետութեան, ինքնուրոյն սահմաններով երկրի ու ժողովուրդի, համախումբ կեանքի, չի կրնար գոյութիւն ունենալ անկախութիւն: Ամէն քայլ կը սկսի ժողովուրդիեւ պետութեան միութեան պահպանումով, ազգային համագործակցութեամբ, գոյացնելովկեդրոնական իշխանութիւն, որ իր հակակշիռը աստիճանաբար տարածէ ազգային հողամասինամբողջութեանը վրայ, միաւորուած բանակի մը ուժով: Կեանքի կոչելով պետական անգոյ եւ «խանութ»ի վերածուած հաստատութիւնները, որ գործեն մէկ դրօշի եւ կառավարութեան մըներքեւ: Մէկ եւ ամբողջական պետութեան, պետկանութեան, ժողովուրդի եւ քաղաքացիութեան վարկ եւ հեղինակութիւն ցուցադրելով միջազգային ընտանիքին:
Այստեղէն կը սկսի անկախութեան վերակառուցումը եւ ոչ թէ երկիրը աւելի մասնատելով, նոր ճեղք գոյացնելով ոչ միայն լիբանանցիներու ընդհանրութեան, այլեւ մինչեւ երէկ միասնական նկատուող համայնքներէն ներս, կամ մղելով, որ լիբանանցիները նոր ճակատ բանան իրարուդէմ: Լիբանանի հանդէպ որղորմածներն անգամ սկսած են զզուիլ իրմէ, ցուցադրուող կամակոր եւպնդաճակատ վերաբերումներէն, որոնք ինքնասպանութեան պիտի մղեն երկիրը: Շողշողուն լոզունգներ օդին նետելով բան չի շահուիր: Ի՜նչ օգուտ կանխահաս յաւակնութիւններսնուցանելէ, երբ զանոնք գործադրելու չենք ընդհանրապէս:
Միութիւն, համակեցութիւն եւ վերականգնում- ահա՛ միակ եւ ճշգրիտ ուղին, որ Լիբանանը քայլառ քայլ իրաւ անկախութեան պիտի տանի, իր ազգային ու պետական կեանքի վերակենդանացումով: Սրբագրելով անցեալի սխալները, զանոնք չկրկնելու պայմանա՛ւ:Որդեգրելով սահմանադրութիւն մը, որ լիբանանցիներու արդար համակեցութեան վրայ կերտէ ճշմարիտ գերիշխանութիւն, անկախութիւն, որ չըլլայ շպար ու ձեւ, ինչպէս եղած է ցարդ:
