“Ինչո՞ւ Զիս Ստեղծեցիր»՝ Գիրք մը

 Վահէ Յ. Աբէլեան

“Ինչո՞ւ Զիս Ստեղծեցիր»՝ վերապատուելի Աբրահամ Ճիզմէճեանին գիրքին վերնագիրն է։ Գիրքը հրատարակուած է 1995-ին, Թորոնթօ, Գանատայի մէջ ընտանիքին կողմէ`- «Ոտանաւորներու այս հատորը աշխատասիրութիւնն է վեր. Աբրահամ Ճիզմէճեանի յիշատակին՝ իր ընտանիքին եւ մասնաւորաբար իր դստեր՝ Տիկ. Մարիա Պագալեանի կողմէ։ «Սէրը բնաւ չ՚իյնար»։ (Ա. Կորնթ. 18.8) - նշուած է գիրքին մէջ։

Քանի մը օր առաջ, պատահմամբ հանդիպեցայ գիրքին։ Բակագիծի մէջ առնուած Արմէն Եփրատ անունը, ենթադրել կուտայ ինծի որ պատուելի Աբրահամ Ճիզմէճեանը գրականութիւն մշակած է։ Բայց ես չէի պատկերացուցած։ Բարեյիշատակ պատուելին անգամ մը եւս մտապատկերելու առիթ մը եղաւ ինծի  համար։

Գիրքը 251 էջ է, նեռարեալ ընտանիքին յիշատակութիւնը, Միքայել Եուսուֆեանին «Սրտի Խօտքը» եւ Միհրան Ճիզմեճեանին վերապատուելիին կենսագրական ամփոփ ներկայացումը։ Մնացեալը՝ էջ 17-էն մինչեւ էջ 253, պատուելիին համով-հոտով  չափածոյ գրութիւններուններն են որոնք կրնան նկատուիլ որպէս ոտանաւորներ, կամ բանաստեղծութիւններ որոնք էջադրուած են շուրջ եռեսուն թէմաներով որոնք նշուած են ներքեւը, մէջբերելով ոտանաւորէ մը առնուած քառեակ մը։

Հպանցիկ ակնարկով գիրքին կողքի նկարը, շատ հաւանաբար, ընթերցողին ուշադրութեան առարկայ չդառմայ։ Գիրքին վերջին վրայ նշուած են հետեւեալները -  Նկարագարդում՝  Վեր. Աբրահամ Գ. Ճիզմէճեանի Պագալեան թոռներուն եւ փեսային - Եփրատ գետի լուսանկար՝ Վեր. Նշան Պագալեան - Կողքի պատրաստութիւն՝ Պրն. Լեւոն Գարտաշեան։ Հետեւաբար կը պատկերացնեմ որ ընտանիքը մասնաւորաբար ընտրած է Եփրատ գետին այդ նկարը, որուն ափին վրայ գտնուող Պէռէճիք քաղաքին մէջ ծնած էր պատուելին։ Թէեւ չորս տարեկանին տարագրուած էր, բայց յիշատակը ամրապնդուած եղած է իր մէջ, այնքան  որ Արմէն Եփրատ ընտրած է իրեն համար որպէս քրչանուն։

«Բարձրունքներու հասնելու համար որեւէ մէկուն առջեւ չքծնեցաւ, եւ իր բարձրութեան վրայ մնալու համար արուեստական յենարաններ չգործածեց։ Իր դրամագլուխը խոնարհութիւնն էր եւ աստուածատուր իմաստութիւն մը՝ .........», կը գրէ Միքայել եուսուֆեան եւ կ՚եզրակացնէ ՝ « Այս յիշատակարանը թող ուղեցոյց մը ըլլայ բոլոր ընթերցողներուն։ Անոնց՝ որ վեր. Ճիզմէճեանը ճանչնալու հաճոյք ունեցած են, եւ անոնց՝ որ այս գրքի ընթերցումով պիտի ծանօթանան իրեն։»

Ներփակ կը գտնէք Վեր. Աբրահամ Գ. Ճիզմէճեանին խոհերէն բունջ մը։

 

Ինքնակենսագրութիւն (էջ 17)

Փառք Քեզ Հայր իմ, զիս ջարդ-գաղթէն, մահուան ձորեն

Սեւ Տէր-Զօրէն ազատեցիր՝ հրաշօրէն,

Հոգ չէ քաղցած, կիսամերկ ու կմախք դարձած,

Բայց կեանք տուիր, խնամեցիր բազկատարած

Աստուածաշունչ (էչ 18-21)

Սուրբ Գիրքդ դուն բա՛ց, կարդա՛,

Աչքերուդ լոյս, սրտիդ սէր.

Կեանքիդ սընունդ, ոյժ կուտայ,

Զերթ հաց, արեւ կենսաբեր։

Ընտանիք (էջ 22-34)

Տիպար ընտանիք հազուագիւտ քար է

Եւ մշտադալար պտղատու ծառ է,

Դպրոց, կաճառ է եւ սուրբ տաճար է,

Մշտահոս գետ եւ կենաց աղբիւր է։

Եկեղեցի (էջ 35-41)

Հայ եկեղեցին՝ յաւէտ անսասան, զերթ վեհ Արարատ,

Ուր Լուսաւորչի կանթեղն մ’շտավառ, անեղծ, անարատ՝

Կ՚առինքնէ հոգին ամէն մէկ հայուն եւ կը ներշնչէ

Ապրիլ հայօրէն, հաւատքով խիզախ, կամքով պողպատէ։

Զղջում (էջ 42-43)

Եթէ Դաւիթի պէս ես ծուլացած՝

Թողուցի պայքարն թշնամւոյն դիմաց,

Եւ ես տարուեցայ կիրքէս նեխած՝

Այսօր կը զղջամ, Աստուած ողորմած։

Աղօթք (էջ 44-48)

Աղօթէ՛ դուն, երկնաւոր Հօրդ՝ որ գիտէ

Ամէն անցքըդ, դժուարութիւնդ, ինչ ալ է,

Անոր ձեռքը՝ երբ քու ձեռքդ բռնած է,

Հաստա՛տ քալէ՛ խարխրատէ, լեռ ձորէ։

Յաղթութիւն (էջ 49-50)

Քաջ եղիր միշտ ո՛վ Քրիստոնեայ երբ ուժգին,

Փորձութիւնք փիւր որպէս կոհակ, շուրջդ կատղին,

Բաւարար է լոկ մէկ խօսքը Սուրբ Փրկչին՝

Բերելու քեզ խաղաութիւն երկնային։

Բժշկութիւն (էջ 51-58)

Փառք քեզ Հայր իմ որ բուժեցիր

Մարմինս, միտքս ու հոգիս համայն,

Եւ ամէն օր ես ծնրադիր՝

Օրհնութիւններդ վրաս կը տեղան։

Հոգեւոր Կեանք (էջ 59-91)

Եթէ չունիմ՝ տառապեալին հանդէպ խոր սէր,

Եւ չունիմ գութ՝ հիւանդներուն հէգ, կարեվէր,

Եթէ մոլար մեղաւորն չեմ առաջնորդեր,

Դպէ ճամբան խաղաղութեան,

Աղքատ եմ ես՝ յիրաւի։

Գոհաբանութիւն (էջ 92-95)

Փառք տուր Տէրոջ, եւ վստահէ՛ Անոր սրտանց,

Երբ կուժիչ մէջ իւղդ պակսած է, ալիւրդ հատած,

Պիտի Աստուած օրհնէ քու տունն բարիքներով,

Մանն երկնի հաց, վերէն յոդդուն տեղայ շուտով։

Բնութիւն (էջ 96-100)

Եթէ Գրիգոր Լուսաւորիչն իր ծեռութեան՝

Կրցաւ դարձնել ազգն ու արքան Լոյսի ճամբան։

Փառքիդ համար դուն գործածես զիս անարժանն՝

Փրկել մեղքէն Հոգիներ որ փարախդ մտնան։

Յիսուս Քրիստոս (էջ 10։-103)

Ո՛չ, աւելի՛ն, բուրգ, թագ, տաճառ, կոթողներէն,

Սուրբ, գերազանց, վեհօրէն,

Կ՚ապրի հոգւով աղքատի տանն, հիւանդին քով՝

Սրտագորով, լի սիրով։

Նուիրում (էջ 104-128)

Չեմ ուզեր Քեզմէ արծաթ ու ոսկի,

Ոչ ալ մարդոցմէ խօսք գովասանքի,

Այլ կ՚ուզեմ միայն լրիւ կատարել

Քու կամքդ ինձ համար՝ Դուն ես ծրագրել։

Ուսուցիչ (էջ 129-130)

Օրհնեալ ըլլայ յիշատակդ, ով անծանօթ դու ուսուցիչ,

Մարմնացումը լոյսի, յոյսի վսեմ սիրոյ համբերութեան

Տարածիչը գիր ու գրչի, գեղարուեստի ճշմարտութեան։

Կոչում եւ  Ծառայութիւն (էջ 131-138)

Կ՚ուզեմ ըլլալ ձեռքերդ Յիսուս՝

Խլել կեանքեր մեղքի տիղմէն,

Բերել քեզի որ կեանքը գտնեն

Եւ սփոփուած փարախդ մտնեն։

Ժամանակ (էջ 139-145)

Մի՛ տնտնար եւ մի՛ կաղար դուն յուլօրէն,

Մի՚ երկմտիր դուն անորոշ եւ ծուլօրէն,

Որոշէ՛ այժմ, ո՞վ պիտ’ պաշտես պինդ, ջերմօրէն՝

Սիրոյ Աստուա՞ծն, թէ ոչ Սադանն այդ անօրէն։

Կեանք (էջ 146-159)

Յառաջա՛ջ գնայ, օ՛ն անդր առա՚՚ջ, մի՛շտ յառաջ,

Չկա՛յ սահման ընթանալու դէպ’ յառաջ,

Գնա՛ յառաջ, ո՛չ ձախ, ո՛չ աջ, ը՛նդ  առա՚ջ,

Ո՛վ պատանի, երիտասա՛րդ, մի՛շտ յառաջ։

Սէր (էջ 160-166)

Սէրը սուրբ է, որուն ակն է ինքըն Աստուած,

Սէրը յոյս է՝ կը ծաղկեցնէ կեանքն անկասկած,

Սէրը ոյժ է որ կը մղէ մարդն դէպ’բարձրունք,

Սէրը կեանք է՝ երջանկութեան յորդուն ակնունք։

Ամանոր (էջ 167-175)

Ես ով էի, որբ նկուն, հօր-մօրմէ զուրկ,

Ժանտ, ցեղասպան բահով կտրած մի խեղճ տունկ,

Խնամեցիր, որդեգրեցիր ու կրթեցիր,

Եւ կանչեցիր գործիդ վսէմ, լուսածիր։

Սուրբ Ծնունդ (էջ 176-190)

Խորհուրդ Ծնունդի ՝ է ԻՄՄԱՆՈՒԷԼ

Աստուած մեզ հետ է յաւերժ արարգել,

Կրնանք ամէն օր իր սէրն վայելել,

Որպէս բարեկամ՝միշտ իր հետ քալել։

Նեղութեանց մէջ Ան է մեզ զօրավիգ,

Չար ուժերու էմ ԱՄՐՈՑ ԱՆԱՌԻԿ,

Արդ ապրինք իր հետ մինչեւ որ հասնինք,

Մեր Երանութեան, դրախտ ու երկինք։

Ծաղկազարդէն  Զատիկ (Էջ 191-199)

Խաչ ու Զատիկ են իրարմէ անբաժան,

Խաչ Զատիկով, Զատիկ Խաչով են լման.

Նախ խաչ որ մահ, ապա Զատիկ խինդ-ուրախ,

Նախ հունտն մեռնի, ապա ատոք հասկ ու քաղ։

Հոգեգալուստ, Փորձութիւն, Տառապանք (էջ 200-211)

Երբ ալեկոծի ճամբադ յեղակարծ,

Փորձութիւնք ահեղ որպէս սաստիկ հով՝

Վեր բարձրացընեն կոհակներ կատղած,

Երբ Տէրն հետըդ է՝ դուն ես ապահով։

Վարդանանք, Ո՞ւր էիր Աստուած,  Հայապահպանում եւ Հաւատապահպանում (էջ 212-253)

Դուն մի փոխեր ոսկի հոգիդ աստւածածագ՝

Պղինձի հետ ժանգունակ.

Եւ մի ծախեր պապենական յոյս ու հաւատք՝

Դիրք-փառքի տեղ, զերթ Վասակ։

Աչքըդ յարէ Արարատին լուսաճակատ,

Փարէ ազգիդ հարազատ,

Լուսաւորչի լոյս կանթեղը քեզի փարոս՝

Կեանքի գետին յորդահոս.

Գնա յառաջ յաւէտ խիզախ ու անձնուէր՝

Զերթ քաջ Վարդան անվեհեր։

 

Միշդ պէնդ պահէ, խորունկ ռնգէ Աստուծոյ շունչ,

Գիրքն երկնաւոր ծաղկեփունջ,

Մեսրոպատառ, մեղրածորան փեթակ է ան,

Ոսկեդարեան գանձարան։

Մի փոխեր զայն Անառակի եղջիւրին հետ,

Որ ապրիս կեանք կենսաւէտ.

Ամուր պահէ ոսկի վահան ժառանգութեան

Քո նահատակ հայրերուն,

Կռուէ չարին օտարամուտ վատ բարքերուն

Դէմ՝ քաջարի երկնօծուն։

 

Կառչէ ամուր քու Աստուծոյդ, երկնաւոր հօր՝

Ինչպէս մանուկն գիրքն իր մօր.

Ան է աղբիւր սէր ու կեանի ոյժ զօրութեան,

Երջանկութեանծ տեւական։

Գողն կը տանի հարստութիւն, գանձ ու գոհար,

Արծաթ, ոսկի անհամար.

Քաղաքական վերիվայրում՝ քեզ կը զրկէ

Քու ոսկեպատ գղեակէ,

Սակայն Աստուած երբ հետըդ է, եղիր ուրախ,

Զի քուկդ է իր դմամարկղ։

 

Այժմ վայելէ արեան գընով քեզի հասած

Փրկութեան մեծ փառապանծ,

Գիտցիր արժէքն եւ տէր եղիր քու հոգիին,

Հայրենիքին, հաւատքին.

Յարէ, փարէ քու մայր լեզուին, եկեղեցւոյն՝

Թանկ ու գեղուն ու բեղուն։

Սուրբ Գիրք, աղօթք, երգ-երգարան գերթ ադամանդ՝

Թող զարդարեն քո ճակատ։

Փոխանցէ այս հարստութիւնն նոր սերունդին,

Որպէս աւանդ սուրբ անգին։

http://vhapelian.blogspot.com/2023/06/blog-post_25.html

 

 

 

 

 

 

 

 

Very Reverend Abraham K. Jizmejian

(a biographical sketch)

Mehran Janbazian

 

Rev. Abraham Jizmejian's cousin testifies that the reverend was an unforgettable person. Indeed, he was.  We had family relations thanks to my mother. They were co-workers during those years. I was present with my mother at his ordination. The last time I met him was at the Armenian Presbyterian Church in New Jersey and together we went to the celebratory function of the day. I copied the biography from his book "Why Did You Create Me?" The original (http://vhapelian.blogspot.com/2023/06/blog-post_25.html)

Rev. Abraham K. Jizmejian

Rev. Abraham K. Jizmejian belongs to the generation that overcame all the sufferings and adversity of the First World War and the Armenian Genocide. His father Kevork was martyred in the battle of Dardanelles in 1914, during his military service in the Turkish army for the defense of his country, when Rev. Jizmejian was still a baby. He was denied the joy ofhis father's love and care.

Rev. Jizmejian was born on July 3, 1913, in the city of Birejik (Birecik), located on the banks of the Euphrates River. Shortly after his father's martyrdom, in 1916, his mother also died. He and his older sister, Efronia, remained under the guardianship of their paternal grandfather, Garabed, and grandmother, Anna, as well as his uncles, Hovhannes and Taniel.

A barely four-year-old boy, along with his relatives, he also embarked on the journey of the Armenian Calvary to Jarabulus, Raqqa and then Aleppo. He often remembered with emotion and great gratitude how our father Daniel, his 17-year-old uncle, on the path of theirexodus, carried him  on top of the heavy load he was carrying, so that his bare feet would not get bloodied from the dry roads.

Rev. Abraham Jizmejian, at the age of 11, surrendered himself to his Savior, to whom he remained a faithful witness until his death. Right after finishing his preschooling, he started working to eke out a living. For a while he traveled to the nearby villages with his uncles and worked as a craftsman and eventually he owned his own presser’s shop in Aleppo, pressing or ironing clothes.

After being away from school for more than 16 years, this intelligent and studious young man returned to the school and sat at a student’s desk at the age of 28 as a specialstudent at the American College of Aleppo and completed two years curriculum in  the same year. After graduating from Aleppo College, he continued his bible studies in the Shemlan,  Lebanon.

 Rev. Abraham Jizmejian remained a student throughout his life. He received the following certifications.

In 1948, Bachelor of Arts from from the American University of Beirut and from the Middle East Theological Seminary.

In 1962, Master of Divinity (Near East School of Theology - N.E.S.T.)

In 1963, Master of Education (M.A. Education, A.U.B.)

In 1982, he received a Master of Theology (M.Th. Immanuel College, University of Toronto), and defended his thesis titled, "The Christocentric Contextualism of B.D. Bonhoeffer" about the great German theologian Dietrich Bonhoeffer, who was martyred by order of Hitler during the second world war.

Rev. A. Jizmejian has been an educator, editor, writer, principal and pastor,  and served selflessly and faithfully in those capacities wherever he served.

Before 1944, as preacher and spiritual worker in the Armenian and Syrian churches of Aleppo.

1944-1957,  as the preacher of the Spiritual Brotherhood Church and as the principalof the Genats (Կենաց -  Life) school the brotherhood ran. During his term the school grew from a preschool to a secondary school.

1957-1961 as the principal of the Armenian Evangelical College, Beirut and lecturer atHaigazian College. During those years, the A.E.C. achieved noteworthy academic success, at the same time he encouraged the sports for the students.

In 1961 he toured on an evangelistic mission to the United States for six months (until February 1962.)

In 1962, as the visiting pastor of the Armenian Evangelical Church in Damascus, to meet the needs of the church.

1963-1964 as the principal of Shamlian Tatikian Armenian Evangelical Secondary School in Nor Marash.

Principal Abraham K. Jizmejian congratulating the elementary school graduate of the
Shaman Tatigian Armenian Evangelical School, Nor Marash
Teacher Mrs. Zvart Apelian

1964-1969 as the pastor of Nor Marash Armenian Evangelical Church. He also served the Armenian Evangelical Union of the Middle East in various capacities.

In 1964, at the request of the Armenian Evangelical church community in Marash, Lebanon, he was ordained as a minister.

From 1969-1980 as the pastor of the Toronto Armenian Evangelical church.

From 1980-1981 After retirement, he accepted the call of the Armenian Missionary Association of America and served the Armenian Evangelical community in Los Angeles and in a short period of time through his visitations, sermons and personal example, he found support and established a new church in the Armenian neighborhoods of Hollywood.

The number of pastors who had the opportunity to establish a church is very small. Rev. Abraham Jizmejian is one of the few who founded not only one, but two churches during his pastoral service: in 1970-1971 in Cambridge, Ontario and in 1980-1981 in Hollywood, Los Angeles.

1981-1983 he served as the pastor of Armenian Evangelical Church of Montreal.

*****

In October 1949, he married Siran Bezirgianian and formed a happy Christian family. God blessed them with five daughters and two sons, who enjoy the fatherly care and care that he did not. He was an exemplary husband and a good father of the family, and a grandfather, as well as a loving maternal and paternal uncle to his 9 grandchildren, nephews ​​and nieces.

I have only pleasant memories from my childhood days. Whenever he came to visit us in Aleppo from in Beirut, he always had something for the younger ones, he would offer them candy, chocolate or colored chickpeas (leplepu) covered with sugar. Even our children enjoyed the same goodies here, and they remember him as a great chocolate-giving uncle.

I was so impressed by him in my childhood that I often faked his posture. "When I grow up, I will be just like Abraham Ammo (uncle)." Uncle Abraham was a man of faith and had complete trust in the God he loved and obeyed His will. I remember in one of the letters he wrote to my father conveying the good news of his engagement to Siran, he wrote. "God has prepared a bride for me, while I am looking elsewhere for what I want, just as He had prepared a ram for  Abraham  to sacrifice instead of Isaac. How can I not trust such a loving father?”

Rev. Abraham Jizmejian started losing his physical health shortly after his retirementfrom his many years of service. And after suffering for the last 14 weeks in the North York Hospital, on Wednesday, December 16, 1992, at 2:30 in the morning, he closed his eyes forever, joining his much-loved and adored Savior, to glorify his God, participating in the choir of heavenly hosts. 

"May the memory of the righteous be blessed." May the Lord render his memory blissful for all of us.

The cover of Rev. Abraham K. Jizmejian's book "Why Did You Create Me?"
Cover depicts Euphrates River on whose bank the Reverend was born in the city Birejik
The photograph courtesy Rev. Nshan Bakalian

*****

p.s. I attached his wife’s Siran’s obituary.

Passed away on Saturday, January 7, 2012 at the Scarborough Hospital - General Division at the age of 85.

Beloved wife of the late Rev. Abraham Jizmejian. Loving mother of Any, Maria, Arpi, Hasmig, Lida, Kevork Ary, and Hrag. Cherished grandmother to Jonathan, Kris, Antranig, Nyree, Armen, Keri, Sevag, Nareg, and Melody. Survived by her sisters, Maida and Arax. Siran lived a full and exemplary life, inspiring those around her with her dedication to family, to the church, and to the community. Her memory will be cherished by all those whose lives she touched. Friends and family may call on Wednesday, January 11 from 6:30pm to 9:00pm at the R.S. Kane Funeral Home (6150 Yonge Street, at Goulding, south of Steeles). A Funeral Service will be held on January 12 at 10:00am at the Armenian Evangelical Church of Toronto (2600 14th Avenue, Markham). Interment to follow at York Cemetery. As an expression of sympathy, donations may be made to the Rev. and Mrs. A.K. Jizmejian Fund, which provides scholarships for seminary students worldwide. Please make cheques payable to "The Armenian Evangelical Church of Toronto, Memo: Rev. and Mrs. A.K. Jizmejian Fund".

Վերապատուելի Աբրահամ Գ. Ճիզմէճեան

(կենսագրական ամփոփ գիծեր)

Միհրան Ճիզմէճեան

 

Ինչպէս Վեր. Աբրահամ Ճիզմէճեանին զարմիկը կը վկայէ՝ պատուելին անմոռանալի անձ մըն էր որուն հետ ընտանիոք բարեկամութիւն ունէինք շնորհիւ մօրս՝ պաշտօնակիցներ եւ գործակիցներ էին այդ տարիներուն։ Մօրս հետ ներկայ եղած եմ իր հաւատաքնութեան եւ ձեռնադրութեան։ Վերջին անգամ հանդիպեցայ իրեն Նիւ Ճըրզի Armenian Presbyterian Church-ը եւ միասնաբար ուղղուեցանք օրուայ տօնակատարութեանը։ Կենսագրականը ընդօրինակեցի պատուելիին «Ինչո՞ւ Զիս Ստեղծեցիր» գիրքէն։

Վեր. Աբրահամ Գ. Ճիզմէճեան կը պատկանի այն սերունդին որ  յաղթահարեց բոլոր տառապանքներն ու դառնութիւնները Առաջին Համաշխամարտին եւ հայկական ցեղասպանութեան։ Իր հայրը Գէորգ, 1914-ին նահատակուած է Տարտանելի ճակատամարտին, իր երկրի պաշտպանութեան գծով զինուորական ծառայութեան ընթացքին Թրքական բանակին մէջ, երբ Վեր. Ճիզմէճեան տակաւին կաթընկեր մանուկ մըն էր։ Անոր զլացուեցաւ վայելել հօր սէրն ու խանդաղատանքը։

Վեր. Ճիզմէճեան ծնած է 3 Յուլիս 1913-ին, Եփրատ գետի ափին գտնուող Պէրէճիք քաղաքին մէջ։ Իր հօրը նահատակութիւնէն կարճ ատեն ետք՝ 1916-ին, կը կորսնցնէ նաեւ իր մայրը, եւ իր երեց քոյրը ՝ Էֆրոնիային հետ կը մնան իրենց պապենական մեծ հօր՝ Կարապետի եւ մեծ մօր՝ Աննայի, ինչպէս նաեւ  հօրեղբայրներուն՝ Յովհաննէսի եւ Դանիէլի խնամակալութեան տակ։

Հազիւ չորս տարեկան տղէկ մը, իր հարազատներուն հետ կը բռնէ տարագրութեան՝ Հայկական Գողգոթայի ճամբան դէպի Ճարապլուս, Ռաքքա եւ ապա Հալէպ։ Ան յաճախ յուզումով եւ մեծ երախտագիտութեամբ կը յիշէր թէ ինչպէս մեր հայրը՝ Դանիէլ՝ իր 17-ամեայ հօրեղբայրը, աքսորի ճամբուն վրայ զինք գրկելով դրած էր իր շալկած ծանր բեռան վրայ, որպէսզի իր բոպիտ ոտքերը չարիւնին անտաշ ճամբաներէն։

Վեր. Ա. Ճիզմէճեան 11 տարեկանին կ՚ապաշխարհէ եւ ինքզինք կը յանձնէ իր Փրկչին, որուն հաւատարիմ վկայ մը կը մնայ մինչեւ մահ։ Հազիւ նախակրթարանը աւարտած կը նետուի կեանքին գուպարին մէջ։ Շր՚ջան մը իր հօրեղբայրներուն հետ մօտակայ գիւղերը երթալով հնակարկատութեամբ կը զբաղի եւ ի վերջոյ կ՚ունենայ իր անձնական արդուկիչի խանութը Հալէպի մէջ։

Աւելի քան 16 տարիներ դպրոցէ հեռու մնալէ ետք , այս ուշիմ եւ ուսումնատենչ երիտասարդը 28տարեկանին կը վեռադառնայ դպրոցական գրասեղանները Հալէպի Ամերիկեան Գոլէճի մէջ որպէս մասնաւոր ուսանող եւ նոյն տարուան ընթացքին երկու դասարան կը փոխէ։ Հալէպի Գոլէճէն վկայուելէն ետք կը նետուի Շէմլանի Սր. Գրոց Վարժարանին դասընթացքին։

Վեր. Ճիզմէճեան հանգստեան կոչուելէն ետք իսկ մնաց պրպտող միտք եւ մնայուն ուսանող մը։ Ան ստացած է հետեւեալ վկայականները։

1948-ին Պսակաւոր Արուեստից Ամերիկեան Համալսարանէն Պէյրութ եւ Մերձաւոր Արեւելքի Աստուածաբանական ճեմարանէն՝ վկայական։

1962-ին Մագիստրոս Կրօնագիտութեան (B.D.,N.E.S.T.)

1963-ին Մագիստրոս Դաստիարակութեան (M.A. Education, A.U.B.)

1982-ին Մագիսրոս Աստուծաբանութեան (M.Th. Immanuel College, University of Toronto), եւ որպէս դէզ պաշտպանած է Համաշխարհային Բ. Պատերազմին ընթացքին Հիթլէրի հրամանով նահատակուած գերման մեծ աստուածաբան Տիթրիխ Պոնհորֆըրի «Քրիստոսաբանութիւնը»  (The Christocentric Contextualism of B.D. Bonhoffer).

Վեր. Ա. Ճիզմէճեան եղած է կրթական մշակ, խմբագիր, գրող, տնօրէն եւ հովիւ, ու այս բոլոր պատշտօններուն մէջ ան անշահախնդրութեամբ եւ հաւատարմութեամբ ծառայած է հետեւեալ դաշտերուն մէջ։

1944-էն առաջ, քարոզիչ եւ հոգեւոր մշակ Հալէպի Հայ եւ Սուրիանի եկեղեցիներուն մէջ։

1944-1957 Պէյրութ Հոգեւոր Եղաբայրութեան՝ երկու պաշտօններով – որպէս քարոզիչը եկեղեցիին եւ տնօրէնը Կենաց վարժարանին։ Իր պաշտօնավարութեան շրջանին դպրոցը նախակրթարանէն աճելով վերաժուած է երկրորդական վարժարանի։

1957-1961 Տնօրէն՝ Հայ Աւետարանական Գոլէճի, Պէյրութ եւ դասախօս՝ Հայկազեան Գոլէճի։ Այդ տարիներուն յաջողութիւններ արձանագրեց դպրոցին  համար ուսումնական մարզին մէջ, միեւնոյն ատեն քաջալերեց աշակերտներուն մարզական կեանքը։

Տիկ Զուարթ Աբէլեան եւ Տնօրէն Աբրահամ Ճիզմեճեան
Շամլեան Թաթիկեան Հայ Աւետարանական երկրորդական Վարժարան

1961-ին վեց ամիսով աւետարանչական շրջապտոյտի մը գացած է Միացեալ Նահանգնրեր (մինչեւ Փետրուար 1962.)

1962-ին այցելու հովիւ Դամասկոսի Հայ Աւետարանական Եկեղեցիին կարիգնեհրուն։

1963-1964 տնօրէն՝ Նոր Մարաշի Շամլեան Թաթիկեան Երկրորդական Վարժարանին։

1964-1969 Հովիւ՝ Նոր Մարաշի Հայ Աւետարանական Եկեղեցիին։ Այդ տարիներուն ծառայեց նաեւ Մերձաւոր Արեւելքի Հայ Աւետ. Եկեղեցինրեու Միւթեան գանազան կարիքներուն մէջ, յատկապէս Հայ Աւետ. Կրթական խորհուրդին մէջ։

1964-ին Նոր Մարաշի Հայ Աւետ. Եկեղեցիին խնդրանքով կը ձեռնադրուի Հայ Աւետ. Եկեղեցիին մէջ, Պէյրութ։

1969-1980 Հովիւ՝ Թորոնթոյի Հայ Աւետ. Եկեղեցիին։

1980-1981 Հանգստեան կոչուելէ ետք, անսալով Հիւսիսային Ամերիկայի Հայ Աւետ. Միւթեան կոչին՝ Լոս Էնճըլըս գագած է եւ կարճ ժամանակի ընթացքին իր այցելութիւններով, քարոզներով եւ բարի կեանքին օրինակով կրցած է բաւարար հետաքրքրութիւն ստեղծել հիմնելու նոր եկեղեցի մը Հոլիվուտի հայաշատ թաղհերուն մէջ։

Շատ քիչ է թիւը հովիւներու, որոնք առիթը ունեցած ըլլան եկեղեցի հիմնելու։ Վեր. Ա. Ճիզմէճեան այն քիչերէն է, որ ոչ թէ միայն մէկ՝ այլ երկու եկեղեցի հիմնած է իր հովուական ծառայութեան շրջանին՝ 1970-1971` Գէմպիճին, Օնթարիօ եւ 1980-1981` հոլիվուտ։

1981-1983 Հովիւ՝ Մոնթրէալի Հայ Աւետ. Եկեղեցիին։

*****

1949 Հոկտեմբերին կ՚ամուսնանայ Օր. Սիրան Պէզիրկեանին հետ կազմելով քրիստոնէական երջանիկ ընտանեկան բոյն մը։ Աստուած կ՚օրհնէ զիրենք պարգեւելով իրենց 5 աղջիկ եւ 2 մանչ զաւակնհեր, որոնք կը վայելեն իր չվայելած հայրական խնամքն ու հոգատարութիւնը։ Ան եղած է տիպար ամուսին մը եւ ընտանիքի լաւ հայր մը, մեծ հայր մը, ինչպէս նաեւ սիող քեռի մը եւ հօրեղբայր մը՝ իր 9 թոռներուն, գարմիկներուն եւ զարմուհիներուն։

Մանկութեանս օրերէն մինչեւ այսօր հաճելի յիշատակներ միայն ունիմ իրմէ։ երբ իր Պէյրութ ուսանողական շրջանին Հալէպ՝ մեզի այցելութեան գար, միշտ նորութիւն մը ունէր փոքրերուս համար, ըլլար այդ շաքառ, շոքոլա կամ շաքարով խարկուած գունաւոր սիսեռ (լէպլէպու) կը նետէր գորգին վրայ՝ ստանալու մեր բաժինը։ Նոյնիսկ մեր զաւակները այստեղ վայելեցին նոյն բարիքները, եւ կը յիշեն զինք՝ որպէս շոքոլա տուող մեծ ամմօն։

Այնքան տպաւորուած եմ իրմով իմ մանկութեանս, որ իր ներկայութեան ուղիղ քալուածքը կեղծելով ըսած եմ յաճախ. «երբ մեծնամ Աբրահամ ամմոյին պէտ պիտի ըլլամ»։ Աբրահամ ամմօն հաւատքի մարդ էր եւ կատարեալ վստահութեան ունէր իր սիրած Աստծոյն վրայ եւ կը հնազանդէր Անոր կամքին։ Կը յիշեմ իր ամուսնութիւնէն առաջ իմ հօրս գրած նամակներէն մէկուն մէջ երբ կուտար բարի լուռը Սիրանին հետ նշանուելուն։ Ան կը գրէր՝ «Աստուած ինծի համար հարսնցու մը պատրաստած է եղեր, եւ ես ուրիշ տեղ կը փտռեմ իմ ուզածս, ինչպէս Ան հայր Աբրահամին համար ալ խոյ մը պատրաստած էր զոհելու Իսահակին տեղ։ ես ինչպէ՞ս կրնամ չի վստահիլ այսպիսի սիրող հօր մը։»

Վեր. Աբրահամ Ճիզմէճեան իր երկար տարինեու ծառայութիւնէն յօգնաբէկ՝հանգստեան կոչուելէն ետք կարճ ժամանակի ընթացքին սկսաւ կորսնցնել իր ֆիզիքական առողջութիւնը. Եւ վերջին շրջանին 14  շաբաթներ Նորթ Եորքի հիւանդանոցին մէջ տառապելէ ետք, Ջորեքշաբթի 16 Դեկտեմբեր 1992 առաւօտեան ժամը 2:30-ին յաւիտենապէս փակեց իր աչքերը միանալով իր շատ տիրած ու պաշտած Փրկչին։ Փառաւորելու իր Աստուածը. Մասնակցելով երկնային զօրքերու երգչախումբին։

«Յիշատակը արդարոց օրհնեալ եղիցի»։ Տէրը օրհնաբեր դարձնէ իր օծեալին յիշատակը բոլորիս Համար։