V.H. Apelian's Blog

V.H. Apelian's Blog

Monday, September 28, 2020

It’s War and the Nation an Army

 The attached is my translated text of Raffi Doudaklian recent posting on his Facebook page depicting the state of war in Armenia. He customarily reports from Armenia and asks interested reader to respond to him (rafdoud@aol.com). Vahe H. Apelian


  

It is impossible to describe with words the mood prevailing in Armenia.

It is war and the nation as a whole has turned into an army.

Young people on the streets of Yerevan solicit help towards the families in Artsakh affected by the war. Some bring bed covers, others food, many bring medicines  and then others flour or money. 

Young and old have gathered in front of the military recruiting offices and stand in line to volunteer and wait patiently until they are called in.

Individuals, business owners, companies donate as much as they can or want, to All Armenia Fund or  Military Insurance Fund .

Companies are very lenient and understandable towards their young employees who have volunteered to be dispatched to the front line.

It is a state of war in Armenia with the full sense of the word. Everyone, young and old, feel to the core of their being that it is a state of war that prevails in Armenia. It is war and the Armenian citizens have no other concern for now. It is war when they opened their eyes early in the morning and it may even continue in their sleep. Simply said,  the war has become part of the citizens’ being these days. 

The government has declared martial law and general mobilization. Thousands of individuals are waiting their call to serve the fatherland. Some even do not wait for the call from their commanding officer and present themselves without any hesitation with a full sense of appreciation of the responsibility that awaits them.

The mothers are sad and not as talkative. Sisters, wives,  fiancés are worrying and are emotional. Fathers and grandfathers cannot afford to show their anxiety and fear of losing a son or a brother. It is war and the men deny themselves the right to show emotion and concern. It is war. The men have to stay strong and ready for the ultimate sacrifice. This is the unwritten rule in Armenia.

The day begins with unending calls from the Diaspora. It is Zohrab from the United States. He is concerned, “how can we help?” He asks. Then it is Hagop who wants to send money from the America towards the needs of the Army.  Later, it is my “Tukenkian Foundation” colleague Houseg from Russia. “People have called us from Russia and the United States and want to donate”, he says. 

The day thus goes on, but throughout the day, the news on the television screen display the names of the martyrs.  The ever-present sorrow and pain come to dwell into newer Armenian families.  A bit later, it is the news of heroic deeds from our soldiers defending every inch of the homeland with a lion’s ferociousness. Your heart wants to burst with pride and joy. Thus, life and death; sorrow and joy merge to consume your Armenian ethos. 

The day has come to its end. I receive a call from Mehran Asadrian. He is  one of my  young and brave friends. “Tomorrow I am going to Artsakh”, he says. Calm and composed he explains that his friends will continue collecting donations for the soldiers and their families. He asks me to assist them. I promise him that I will,  but I realize how insignificant is my contribution when compared to the sacrifice he and his friends are making. It is not the time to say anything else to him but come to the point. A heartfelt “Good service and God speed” is what I say.

It is night. I open my computer. The war is continuing there.  Among the messages I noticed Mehran’s. It is a single word comment, “we departed…”.

The day is over but the war appears far from being over. I may dream about the war, but during the night, on the frontline, a real war will take place and firepower will rain in. Mothers will spend a sleepless night. The boys will respond to fire with fire for the sake of every inch of our native land. They will strike hard, confidently and without retreating to the last drop of their blood……

 

Նամակ երկրէն

ՊԱՏԵՐԱԶՄ Է ԵՒ ԱԶԳԸ՝ ԲԱՆԱԿ

Անկարելի է բառերով բացատրութիւնը տալ Հայաստանի մէջ տիրող մթնորոտինՊատերազմ է եւ ազգը ամբողջութեամբ՝ դարձած է բանակ:

Երեւանի փողոցներուն վրայ երիտասարդներ Արցախի տուժած ընտանիքներունհամար օգնութիւն կը հաւաքենոմանք ծածկոցներ կը բերենուրիշներ՝ սննդեղէնշատերդեղօրայք կը նուիրենուրիշներ՝ ալիւրկամ գումար:

Երիտասարդ ու նոյնիսկ տարեց քաղաքացիներ հաւաքուած ենզինկոմիսարիատներուն առջեւ եւ կամաւոր գրանցուելու համար հերթի կանգնած են ուհամբերութեամբ կը սպասենթէ երբ իրենց անունը պիտի կանչուի...

Անհատներգործարար մարդիկընկերութիւններմանր ու միջին բիզնէսներնուիրատւութիւն կը կատարեն Համահայկական Հիմնադրամին եւ Զինուած Ուժերուկարիքներունիւրաքանչիւրը իր կարողութեան կամ սրտէն բխածին չափովԸնկերութիւններհասկացողութեամբ եւ ըմբռնումով կը մօտենան կամաւոր ռազմաճակատ մեկնող պաշտօնեայերիտասարդներուն:

Ռազմական իրավիճակ է Հայաստանի մէջ բառին բուն եւ իսկական առումովԱմէնմարդմեծով-փոքրովիր մարմնին վրայիր հոգւոյն խորքըիր գիտակցութեան ընդմէջէն կըզգայ ու կ'ապրի պատերազմական իրավիճակըՊատերազմ է եւ հայաստանցին այսօր այլօրակարգ չունիայլ մտահոգութիւն եւ այլ խնդիր չունիպատերազմը կը սկսի երբ ան կըբանայ իր աչքերըեւ կը շարունակուի իր գիշերային երազին մէջՊատերազմըպարզապէսիւրաքանչիւրի էութեան մաս կը կազմէ այս օրերուն:

Կառավարութիւնը ընդհանուր զօրակոչ յայտարարած է եւ հազարաւոր մարդիկ կըսպասենթէ երբ պիտի հնչէ հայրենիքին նուիրելու զանգըՇատեր նոյնիսկ չեն սպասէրհրամանատարի կանչին եւ պատասխանատւութեան ամենաբարձր գիտակցութեամբ առանցտատամսելու կը ներկայանան զինկոմիսարիատ:

Մայրերը տխուր են ու... սակաւախօսՔոյրերկիներընկերուհիներ մտահոգ են եւյուզուածՀայրերն ու Պապերը չեն կրնար ցոյց տալ իրենց անհանգստութիւնըզաւակ կամեղբայր կորսնցնելու վախի առթած սարսափըՊատերազմ էեւ տղամարդիկ իրենք իրենց կըզրկեն յոյզ եւ տագնապ ցոյց տալու իրաւունքէնՊատերազմ էտղամարդիկ ուժեղ պիտի մնանեւ պատրաստ պիտի ըլլան գերագոյն զոհողութեանՍա՛ է Հայաստանի անգիր օրէնքը:

Օրս կը սկսի արտասահմանէն եկող անդադրում հեռախօսազանգերովԶօհրապնէԱմերիկայէնմտահոգ է եւ «ի՞նչպէս օգնենք», կը հարցնէՅետոյ Յակոբը՝ ԱՄԷ-էնգումարկ'ուզէ փոխանցել բանակի կարիքներունքիչ ետք՝ «Թուֆէնքեան» հիմնադրամի գործընկերսէՅուսիկը, «Ռուսաստանից եւ ԱՄՆից մեր հետ են կապնուելուզում են գումար նուիրել», կ'ըսէԵւ այսպէս՝ շարունակ:

Եւ այս բոլորի ընթացքին՝ հեռուստացոյցի պաստառին վրայ լուրերը կը հաղորդենմեր նահատակներուն անուններըՎիշտն ու չմարող ցաւը նոր բոյներ կը գտնեն հայկականընտանիքներու մէջ... Քիչ յետոյհերոսական լուրեր՝ հայրենիքի իւրաքանչիւր թիզ հողըառիւծի կռիւով պաշտպանող մեր զինուորներու սխրանքներէնՍիրտդ կ'ուզէ պայթիլհպարտութենէն եւ ուրախութենէնԵւ այսպէս՝ մահն ու կեանքը կը բռնկին հայկականէութեանդ մէջվիշտն ու հրճուանքը զիրար գրկածկրակի բոցերու նման կը ճաթրտին հոգիիդմէջ:

Օրս մօտեցած է իր աւարտինՀեռախօսազանգ կը ստանամՄիհրան Ասատրեաննէերիտասարդկտրիճ ընկերներէս մին: «Ես վաղը գնում եմ Արցախ», կ'ըսէսարնասրտութեամբ եւ կը բացատրէոր իր ընկերները կը շարունակեն օգնութիւններհաւաքելու աշխատանքըԿը խնդրէոր օգտակար ըլլամԿը խոստանամ օգնել եւ կը զգամթէորքան քիչ է իմ ըրածս՝ իր նման տղոց նուիրումին բաղդատածԱւելորդ խօսքեր ըսելուժամանակը չէ: «Բարի ծառայութիւնԱստուած պահապան», կ'ըսեմկարճկտրուկ եւսրտաբուխ:

Գիշերը դիմատետր կը բանամ եւ պատերազմը կը շարունակուի այնտեղԼրահոսքին եւ գրառումներուն մէջ աչքիս կը զառնէ Միհրանի գրառումըՄիայն մէկ բառ՝«գնացինք»...

Օրը հասած է իր աւարտինպատերազմը՝ աւարտելէ շատ հեռու կը թուիՀիմաարդէն պիտի շարունակուի երազներուս մէջԻսկ գիշերըԱրցախի ճակատներուն վրայիրական պատերազմը կրակ պիտի տեղայ անձրեւի պէսՄայրեր անքուն գիշերներ պիտիանցնենտղաքը կրակին պիտի պատասխանեն կրակով եւ հայրենի իւրաքանչիւր թիզ հողիհամար մինչեւ վերջին կաթիլ արիւն՝ կռիւ պիտի մղենու պիտի հարուածեն ուժգինահարկուվստահաննահանջ...

Րաֆֆի Տուտագլեան

Գրեցէ՛ք ինծի:

rafdoud@aol.com