Lebanon Towards Where?

By Dikran Jinbashian

The article I translated appeared in Aztag Daily on March 29, 2021. 

 

Last Monday, we earnestly waited the designated Prime Minister visit the presidential palace. 

Mr. Saad Hariri visited the President of the Republic, General Michel Aoun, and the mountain bore…. a mouse (an Armenian expression). We were expecting a fruitful dialoque between the two officials that would result in the formaton of a government right there, on the spot, or, in the worst case, in the next few days. We were mistaken once again, because Mr. Hariri, after a brief conversation with the President of the Republic, read a pre-prepared statement that broke the news of the impossibility for forming a government.

The consequences did not let us wait for long. The Lebanese state is on the verge of collapse. The Lebanese currency continues to depreciate. The banks hardly operate. The prices of all kinds of goods continue to rise. Fuel is on the verge of running out. Medicines are getting harder to get. A series of other misfortunes continue. Widespread poverty is plaguing Lebanon.

In this chaotic situation, what prevents the search for sensible solutions for the implementing the so-called Lebanese democracy? Is it really that important to have one more or less a minister to one side or the other at the cost of forming a governemnt? It is impossible to believe the shaddy explanations given, which obviously serve only to conceal the real reasons for the mutual denials.

Doesn't the citizen have the right to be aware of the root causes of this situation, which is impoverishing the citizen a little more every day? Are these reasons only internal or, on the contrary, more external? What do the forces who want to maintain a foothold in the Middle East want form Lebanon? What is the place and role of the small Lebanon in the greater  geopolitical struggle, to which the external forces are so firmly comitted even at the cost of destroying it?

And where are the Lebanese political leaders? What are they doing? Shouldn't the political elite put the interests of Lebanon and the Lebanese above all else and not allow Lebanon to be the stage for the struggle of others?

Rightly or wrongly acquired priviledges, wealth and the opportunity to get even richer have become central for the statesmen and communities. Sponsored by the dark forces, the people who pretend leading the state have forgotten that the duty of a head of state and a high-ranking official is to serve the country and the people. Yes, they are first and foremost servants of the country and the people, the providers for their security needs, the guarantors of their peaceful and happy life.

Power without service is void. The Lebanese state elite wants power, but refuses to serve. The Lebanese people do not deserve such a state elite.

Aztag Daily

March 29, 2021

 

 

ՏԻԳՐԱՆ ՃԻՆՊԱՇԵԱՆ

Անցեալ երկուշաբթի օր անձկութեամբ կը սպասէինք նշանակեալ վարչապետին այցին նախագահական ապարանք:

Պրն. Սաատ Հարիրի այցելեց հանրապետութեան նախագահ զօրավար Միշել Աունին եւ լեռը… մուկ ծնաւ: Կը սպասէինք երկու նախագահներուն միջեւ արդիւնաւոր խօսակցութիւն, որ պիտի յանգէր կառավարութեան կազմութեան տեղւոյն վրայ կամ, վատագոյն պարագային, յառաջիկայ քանի մը օրերու ընթացքին: Սխալեցանք անգամ մը եւս, որովհետեւ պրն. Հարիրի, հանրապետութեան նախագահին հետ կարճատեւ զրոյցէ մը ետք, կարդաց նախապէս պատրաստուած յայտարարութիւն մը, որ կը գուժէր կառավարութեան կազմութեան անկարելիութիւնը:

Հետեւանքները սպասցնել չտուին: Լիբանանեան պետութիւնը կազմաքանդման եզրին է: Լիբանանեան թղթոսկին կ՛արժեզրկուի, դրամատուները գրեթէ չեն գործեր, ամէն տեսակի ապրանքներու գիները կը բարձրանան, վառելանիւթը կը սպառի, դեղերը դժուար կը ճարուին եւ կարելի է շարունակել դժբախտութիւններու շարքը, անդադրում շարունակել: Համատարած աղքատութիւնը կը բախէ Լիբանանին:

Բայց քաոսային այս վիճակին մէջ ի՞նչն է, որ կ՛արգելակէ խելամիտ լուծումներու որոնումը, համախոհական կոչուած լիբանանեան ժողովրդավարութեան կիրարկումը: Իսկապէ՞ս առաւել կամ պակաս նախարարի մը վերագրումը այս կամ այն կողմին այնքան էական է, որ կրնայ ամբողջ երկիր մը մատնել անիշխանութեան: Անկարելի է հաւատալ տրուած ճղճիմ բացատրութիւններուն, որոնք յայտնապէս կը ծառայեն միայն քողարկելու փոխադարձ մերժումներուն իսկական պատճառները:

Քաղաքացին իրաւունք չունի՞ իրազեկ դառնալու զինք ամէն օր քիչ մը աւելի աղքատացնող այս երեւոյթին խորքային պատճառներուն: Այդ պատճառները միայն ներքի՞ն են, թէ՞ ընդհակառակն` աւելի շատ արտաքին: Մերձաւոր Արեւելքի մէջ իրենց ազդեցութեան գօտիները պահպանել աշխատող ուժերը ի՞նչ կ՛ուզեն Լիբանանէն: Աշխարհաքաղաքական պայքարին մէջ ի՞նչ է տեղն ու դերը փոքրիկ Լիբանանին, որուն այսքան ամուր կառչած են արտաքին ուժերը, նոյնիսկ զայն խորտակելու գնով:

Իսկ ո՞ւր են Լիբանանի քաղաքական ղեկավարները: Ի՞նչ կը բանին: Պէտք չէ՞ր, որ քաղաքական ղեկավար ընտրանին, ինչ համակրանք կամ հակակրանք ալ ունենար, պէտք չէ՞ր, որ Լիբանանի ու լիբանանցիին շահերը ամէն բանէ վեր դասէր ու թոյլ չտար Լիբանանը ուրիշներու պայքարին թատերաբեմ դարձնել:

Արդարօրէն թէ անարդարօրէն ձեռք բերուած իրաւունքները, հարստութիւնը եւ հարստանալու հնարաւորութիւնը պետական այրերու եւ համայնքներու գործունէութեան առանցքին վերածուած են: Հովանաւորուած մութ ուժերու կողմէ, պետութիւնը ղեկավարելու յաւակնութեամբ հրապարակը նուաճած մարդերը մոռցած են, որ պետական ղեկավարի ու բարձր պաշտօնատարի սեպուհ պարտաւորութիւնը ծառայելն է երկրին ու ժողովուրդին: Այո՛, պետական ղեկավարը նախ սպասաւորն է երկրին ու ժողովուրդին, անոնց  ապահովութեան հսկիչ կարիքներուն մատակարարը, խաղաղ ու երջանիկ կեանքին երաշխաւորը:

Իշխանութիւնը առանց սպասաւորութեան փուճ է: Լիբանանեան պետական վերնախաւը իշխանութիւն կ՛ուզէ, բայց կը հրաժարի սպասաւորութենէ: Լիբանանի ժողովուրդը արժանի չէ նման պետական վերնախաւի: