Merriam Webster dictionary defines blog as “a regular feature appearing as part of an online publication that typically relates to a particular topic and consists of articles and personal commentary by one or more authors”. Blog is used both as a noun and as a verb. As a verb blog means,” to write a blog”. That makes “blogging” the act and the person who wrote the blog, a “blogger”.
The word blog is a relative newcomer into the English language lexicon. According to Wikipedia the term ‘blog” was first used as a noun and as a verb in April or May 1999. I became a blogger on March 4, 2017, when I posted my first article in my personal blog site I initiated on the same date. Little did I know then that my blog site would also tell me how many read a blog I posted and from where and how many times my blogs were read in total.
This new word as a noun and as a verb is liberating for me because the blogger, in this instance I, do not need to be measured by a writer’s yardstick. I am a blogger and not a writer as we understand being a writer; nor my blogging should be measured against a scholarly work. They are not researched articles; they are merely blogs.
Many publishers have aspired to be masters of their voice, but a few had achieved until we stepped into this New Brave World. Simon Simonian and Antranig Zarougian had achieved the ultimate a journalist aspired. They were masters of the journals they published. They were the editors and the publishers of their weekly journals, “Spurk” and “Nayiri” respectively. Both were independent minded and would not have thrived in an organization. Fortunately, new technology has enabled anyone to have his or her own journal, we call blog.
As of today, I have posted 475 blogs and they have been read in total 217,005 times by readers from Armenia to America and thence to Australia and in many other countries in between. I should note that the site does not assure that the blogs are read. It merely notes there have been so many “page-views”, over 217,000, as I noted above. I assume a reader viewing a blog implies reading the blog.
I thank all those who have opted to read my blogs instead of doing something else at that moment. Hopefully they found something there that made reading my blogs worthwhile.!
I came across this letter from Rev. Jirari Ghazarian in my files. I post it as a reflection of appreciation of Rev. Jirair Ghazarian's ministry in Kessab in trying times, after Rev. Savag Trashian was called to serve as the pastor of the Armenian Evangelical Emmanuel Church in greater Beirut.
Vahe H. Apelian
"Thirteen months later, on Sunday July 12, 2015, the renovated and refurbished Armenian Evangelical Church of Keurkune was formally reopened and Sunday service was held there. Rev. Selimian welcomed Rev. Jirair Ghazarian, the newly-appointed pastor for the Armenian Evangelical Churches in Kessab. After the service a reception was held in the church’s courtyard." Vahe H. Apelian
Thank You for Your Support
By this everyone will know that you are my disciples, if you love one another.” John 13:35
FUND REPORT!
Rev. Jirair Ghazarian
Keorkuneh Church Update Fall/Winter 2015-2016
A Humble report of your donation
Gratias Tibi
Dear Mr. Vahe Apelian, I am Pastor Jirair Ghazarian, the newly appointed pastor (March 2105) of
the Armenian Evangelical Churches of Kessab and its regions. It is a pleasure for me to write and thank a person who has given so much to his beloved village and yet to his beloved Church.
In the name of the Armenian Evangelical Church Committee, we would like to thank you for your continuous support and specially for the support that give through your morals, finances and care...
We received the money with great joy... We received it with a deep joy that turned our black walls into white ones, our dim faces into jolly ones. Furthermore, we didn’t stop there; we worked so hard to make what we have the best, the most appropriate and a comfortable place for the present and the future. The funds that you sent were used for two fundamental projects.
A. The renovation of the place Keorkunetsiz call “Srahig” into a nice decent church office....
B. The church bought a Yamaha Clavinova clp-370 electric piano. ( it has great features i.e. updates sounds from the net, records good music...)
Hence, I also wanted you to see the images and “the before after” comparison.
Thank you again, for your love, care and support for Kessab !! Sincerely in Christ.
Պարզապէս բառի մը մասին է գրերլիքս։ Բառ մը որ հանիպած էի աւելի քան վեց տասնամեակներ առաջ։ Քանի որ օր առաջ կրկին անգամ հանդիպեցայ նոյն այդ բառին։ Այս անքամ ալ քաղաքական ակնարկով մը գործածուած էր։ Բայց իմ պատմելիքս պարզապէս այդ բառին իմ պատմութիւնս է, ուրիշ ոչ մէկ բան։
Քանի մը օր առաջ Արմէն Մխիթարեանը (Armen Mkhitaryan), ֆէյսպուքի իր էջին վրայ զետեղած էր լուսանկամր մը հետեւեալ նկատողութեամբ ՝«Արմաշկաներ, այս նկարին շատ լավ նայե՛ք»։ Զանծ կ՚առնեմ զետեղել այդ լուսանկարը պարազապէս որպէսզի այս գրութիւնը «Արմաշկան» բառին իմ պատմութիւնս ըլլայ եւ ուրիշ ոչ մէկ բան։
«Արմաշկան» բառը զիս ետ տարաւ աւելի քան վեց տասնամեակներ, պատանեկութեանս օրերուն, երբ կարդացի Մալխասին քառահատոր «Զարթօնք» վէպը, Պէյրութի մէջ։ Այդ ընթերցումէս ետք, այդ բառին անգամ մըն ալ չի հանդիպացայ մինչեւ որ կրկին անգամ կարդացի Արմէն մխիթարեանին տեղադրութեանը մէջ։
Վէպին մէջ, «Արմաշկան» բառին գործածութիւնն ալ որոշ յստակւութեամբ կը յիշեմ։ Եթէ այս գրութիւնը ընթերցողներուն մէջ կան ոմանք որոնք կարդացած են Մալխասին «Զարթօնք» վէպը եւ կը յիշեն պատահարը, կրնան մանրամասնել եւ կամ սրբագրել զիս եթէ յիշուղութիւնս զիս կը դաւաճանէ։
Վէպին հերոսուհի Սօնեային պատահարի մը հետ առընջուած մնացած է այդ բառը յիշողութեանս մէջ։ Մեծահարուսս հօր շփացած աղջիկը արդէն իր ընկերային կապերը կը պահէր Ռուս ընտրանի դասին հետ եւ Ռուս սպայի մը ընկերակացութեամբ կը մասնակցէր պարահանդէսի մը կամ նման ձեռնարկի մը, շքեղօրէն հագուած։ Բայց հայ ցուցարարներ շրջապատած էին պարահանդէսի վայրը։ Այդ ցոյցի ընթացքին Սօնեային շքեզ հագուստը աղտօտեցաւ։ Ահաւասիկ այդ պատարհին էր որ Ռուս սպան՝ ակնարկելով Հայ ցուցարարանեւոն, զանոնք «Արմաշկաներ» կոչեց։
Ռուս սպասյին այդ արտայատութիւնը Սօնեային ինքնասիրութիւնը վիրաւորեց հակառակ որ Սօնեան բացառձակապէս հեռու էր Հայ քաղաքական հեռանկարներէն որքան որ յարազատ կը զգար իր հօրը ամենամօտ բարեկամ ընտանիքին հետ՝ յաստապէս այդ ընտանիքին զաւակին՝ Վարդանին եւ անոր քրոչը հետ։ Գիրքը ընթերցողները գիտեն որ Վարդանը պիտի դառնար գիրքին հերոսը որպէս Լեւոն։ Անուն մը որ Վարդան որդեգրեց պայդւումի մը հտեւանքով մահէն փրկուելէն ետք։ Բէեւ ողջ մնացած էր, բայց երեսը այլանդակուած էր, երբեմնի գեղադէմ Վարդանին հետքը իսկ մնացած չէր։։
Պատկերացուցած էի որ «Արմաշկան» բառը Ռուսերէնով ՝ «սրիկայ» կը նշանակէ։ Բայց այդպէս չէ եղեր։
Արմէն Մխիթարեանին տեղադրութիւնէն ետք համառոտ ձեւով նշեցի իրեն այն ինչ որ գրած եմ նախորդող պարբերութեան մէջ, աւելցնելով որ «մինչեւ հիմայ չեմ հասկցած թէ ի՞նչ կը նշանակէ «Արմաշկան» բառը։ Ի՞նչ կը նշանակէ։»
Արմէն Մխիթարեանին պատասխանը եղաւ հետւեալը՝
«Հարգելի Vahe H. Apelian
Մեծն Ռաֆայել Պատկանեանը տվել է այդ ԲԱՌի հստակ բացատրութիւնը։
Ռաֆայել Պատկանեանին հարցնում են՝ Ո՞վ էր իրական հայը՝
Նա պատսխանում է, որ նա է ՀԱՅԸ, որ միշտապէս կպայքարի Հայաստանի Ազատութեան եւ Անկախութեան համար։
Իսկ ովքե՞ր են իրենց հայ հորջորջող մյուսները։
Ռ. Պատկանեանը պատասխանում է՝ մնացեալը հայուկներ են, որոնց եւ Ռուսական տարբերունը արմաշկան է։»
Այպէս, Աօնեային ընկերացող Ռուս զինուորականը՝ ցուցարար հայերուն «արմաշկաններ» որակելով զանոնք ներկայացուցած եղած է, Ռուսական մեծամտութիւնէ տարուած,հայեր որոնք ոչինչ են - “no-bodies”, Անգլերէնով։
Hagop Tcholakian posted this heart-warming story on his Facebook page
THE GIRL FROM THE RED MARKET - ԿԱՐՄԻՐ ՇՈՒԿԱՅԻ ԱՂՋԻԿԸ
" A lot happens at times. Of course, I meant to say in a classroom. What can I say? For a teacher there is not much of novelty outside a classroom. But, during my conversations with students, I rarely pay attention who is wearing what, or how does a student’s dress differ from another’s. Nothing out of the ordinary catches my attention simply because all of them are properly attired.
But it was different this time around when I gazed my sight on the students before posing a question to the class. A student caught my attention because she was wearing a hat. She was the only student in the classroom who wore a hat. I would not have noticed her wearing a hat, had it not been for the kind of the hat she was wearing. The hat was the kind the political figures of the Soviet era, during the fifties and sixties of the last century, wore. I was familiar with sight of that kind of hat having seen them from pictures reporters posted.
Before asking my question, I felt the need to make a pleasant conversation to refresh the atmosphere.
“That hat suits you very well.” I said.
There came a smile on her face,
“ It’s my grandfather’s hat”, she answered.
Her answer was equally surprising to me. It is not far fetched that a girl tries her mother’s or grandmother’s hat, or the dress or the shoes and checks herself in front of a mirror wearing them. But for a girl to wear her father’s or grandfather’s hat in her university classroom is an altogether different matter. It aroused my curiosity.
“Raya (Ռայա), where are you from?” I asked.
“From Artsakh’s Martouni region, Red Market (Կարմիր Շուկայ) village.”
“What about the hat you are wearing?”
“Oh yes, it is my grandfather’s hat,” she said, “Ishkhan Bedrossian;’s hat from the Red Market (Կարմիր Շուկայէն) village․․․”
She pronounced the names of her grandfather and the village he came from so emphatically that momentarily I forgot the hat. There was such an emphasis in her pronunciation of the two names, that it sent shivers in me. I realized that this girl has no desire to show off the old as a new fashion, something that we so routinely encounter. I sensed an element of dignity here; a statement of respect, of love, and of faith that renews itself, never tarnishes, does not get old, and remains current.
This hat is a sacrament for Raya that sits like a hallow over her head. I visualized, next to Stepanakert, towards the statue of Tatik-Papik; instead of the grandfather, it is her granddaughter who ascends, much like a pilgrim Raya is; the girl from the Artsakh’s Martouni Region’s Red Market village."
*****
Ինչե՜ր կը պատահին երբեմն։ Անշուշտ դասարանին մէջ, որովհետեւ, ինչ մեղքս պահեմ, ուսուցիչին համար դասարանէն դուրս նորութիւն չկայ։ Ուսանողներուն հետ զրոյցի ժամանակ ոչ իսկ միտքէդ կ՛անցնի, թէ այս կամ այն ուսանողը իր հագուստ-կապուստով ինչո՛վ կը տարբերի միւսերէն․ արտառոց, արտասովոր բան աչքի չի զարներ, որովհետեւ ամեն ինչ պարկեշտութեան սահմաններուն մէջ է։
Ու հարցում մը ուղղելու համար՝ նայուածքս կը պտտցնեմ դասարանին մէջ, կը բռնեմ այս մէկը, որ գլխարկ ունի․ միայն ինք։ Եւ գլխարկն ալ պիտի չնկատէի հաւանաբար, եթէ ան ինծի չյիշեցնէր անցեալ դարու յիսուն-վաթսունական թուականներու խորհրդային քաղաքական դէմքերու գործածած գլխարկը, որ ինծի ծանօթ էր այդ տարիներու լրագիրներէն։
Հարցումս ուղղելէ առաջ պէտք կը զգամ փոքրիկ հաճոյախօսութեամբ մը տրամադրութիւնները թարմացնել։
- Այդ գլխարկը քեզի շատ վայելած է,- կ’ըսեմ։
Ժպիտ մը ու
- Մեծ հօրս հօր գլխարկն է,- կը պատասխանէ աղջիկը։
Պատասխանը նոյնքան անակնկալ է։ Հաւանաբար տրամաբանական ըլլար, որ տնային պայմաններու մէջ աղջիկ մը, մօր կամ մեծ մօր գլխարկը, հագուստն ու կօշիկը հագած, հայելիին առջեւ անոնց տուած շնորհքը փնտռէր իր վրայ, բայց աղջիկ մը, մեծ հօրը հօր գլխարկը գլխուն զետեղած համալսարան գա՞ր․․․
-Ռայա, դուն ո՞րտեղացի ես,- հարցուցի։
-Արցախէն, Մարտունիի շրջանի Կարմիր Շուկայ գիւղէն,- պատասխանեց Ռայա։
- Իսկ այս գլխա՞րկը…
-Այո՛, այո՛, մեծ հօրս հօր գլխարկն է,- ըսաւ,- Իշխան Պետրոսեանի գլխարկը, Կարմիր Շուկայէն․․․
Այդ անձնանունն ու տեղանունը այնպէս արտասանեց, որ ես պահ մը մոռցայ գլխարկը։ Ի՞նչ շեշտ կար այդ երկու անուններու արտասանութեան մէջ, որ փշաքաղում մը պատճառեց ինծի։ Ես զգացի, թէ այստեղ հինը նորաձեւութեան վերածելու խնդիր չունի այս աղջիկը, բան մը, որ այնքան շատ կը տեսնենք փողոցը։ Այստեղ արժանապատուութեան խնդիր մը կը նկատեմ, հինի հանդէպ յարգանքի, սիրոյ եւ հաւատքի խնդիր մը, որ միշտ կը նորոգուի, չի խամրիր, չի հիննար, շարքէ դուրս չի գար․․․
Այս գլխարկը Ռայային համար ունի խորհուրդ մը, որ լուսապսակի պէս կը բոլորուի անոր գլխուն շուրջ։
Ու ես պատկերացուցի, որ Ստեփանակերտի կից, դէպի Պապիկի եւ Մամիկի յուշարձան բարձրացող մեծ հօրը հօր փոխարէն հիմա այս ուխտակիր ծոռնուհին կը բարձրանայ՝ Ռայան, Արցախի Մարտունիի շրջանի Կարմիր Շուկայ գիւղէն։
Ashugh means troubadour, a folk poet composing and singing with the local vernacular, that is to say in a language or dialect spoken by the ordinary people of his region. The songs have sentimental themes such as virtue, love of a person or a country and so forth. Ashugh Jivani is one the best-known Armenian ashughs. Some of his songs resonate to this day. Those interested to know more about him may search the Internet.
Recently I became aware of the anecdote that went along with one of his song. The anecdote, whether true or not, made me reflective because it supplemented the image I had carved in my mind about him, as someone who is oblivious of his God given talent and remained humble, unassuming, mild mannered, sentimental engrossed in this thoughts and in harmony with the themes he sang.
The name of the song is “Kankaravor Unger – Քանքարավոր Ընկեր». I will have to admit that I had not heard the term “kankaravor” before. Consequently I consulted my all knowing online companion Nayiri Armenian Dictionary and Spellchecker. According to her, kankaravor means someone who is “ingenious, clever, having talents.” Obviously then, I thought, Ashugh Jivani must have dedicated this song to someone who is ingenious, clever, and has talents meriting Ashugh Jivani’s appreciation.
But, it is not quite like that, according to the anectode associated with the song.
The anectode pertains to Avedik Isahakyan (October 30, 1875 – October 17, 1957). According to the Wikipedia Isahakyan went abroad, attending Literature and History of Philosophy classes in the University of Zurich. He returned to his homeland in 1902. Upon returning from abroad, he found out that his beloved girl, Shushanik Matakyan, was marrying someone whom Avedik, resentful, claimed was not worthy of her. Ashugh Jivani and his group were invited to that wedding. Naturally Ashugh Jivani during the wedding festivity sang songs whose themes were love, frienship, and so forth celebrating their marriage. Isahakyan got very angry with Jivani for having praised the couple and belittled him at every occasion he could get for having sang in their wedding. In one such occasion, where the intellectual elite had gathered for an event, Avedik Isahakyan saw Jivani attending it as well and is claimed to have said “what is this commoner (ramik – ռամիկ) doing here?”.
Insulted by the comment, it is said that Jivani wrote the song "Kankaravor Friend" (Talented Friend). In the song Jivani sings that his talented friend need not envy him because his presence is not threat to him. Jivani goes further saying that he is a villager, but his friend is urban; that Jivani sits on straw, while his friend on exquisite carpet. He continues on saying that he mounts oxen while his friend the finest horses, and finally notes that Ashugh Jivani honors his friend and concludes saying Jivani’s hilltop is no match to his friend’s summit.
I have attached the link to the song and its lyrics.
Քանքարավոր ընկեր, ինձ մի նախանձիլ,
Գոյությունըս գաղափարիդ վնաս չէ,
Դու քաղաքացի ես, ես գյուղական ծիլ,
Ւմ բանջարս քու հանճարիդ վնաս չէ։
Ես խըսիր եմ գործում, դու ընտիր գորգեր,
Իզուր ես նեղանում ինձնից, մարդ-ընկեր
Ես եզներ եմ լծել, դու նժույգ ձիեր,
Սայլապանս կառավարիդ վնաս չէ։
Քեզ սրտով հարգում ե, պատվում ՋԻՎԱՆԻՆ,
Դու միամիտ եղիր, գնա քու բանին,
Նա չի կարող հասնել այն աստիճանին,
Խեղճ բլուրս բարձր սարիդ վնաս չէ։
xxxxx
Ashugh Jivani is also known for his song titled “ Pari (kind), Keghetzig (beautiful), Arakini (virtuoso), Ungereh Martoun (man's friend).”
The song is often sung in appreciating a commrade of a common cause. The Armenian language is gender neutral. Consequently the song can be sung on such occasions. But it is claimed that Jivani dedicated his song to his wife. The lyrics give credence to the claim. Jivani lived from1846–1909. It is not likely that in the patriarchal Armenian culture, especially among the ordinary people Jivani came from, would have used attributes he used as kind (pari), beautiful (keghetzig), virtuous (Arakini), ungereh Martou (friend of the man) in reference to a male friend. Although the word “man” is used in its genderless sense in the West as well, such as mankind, although purists nowadays resort to using humankind instead. Jivani’s attribute of a "friend to man" - "ungereh martoun", I believe, refers to a male's female friend, rather than a male friend.
In the first two sentences of the song Jivani says, “the kind, beautiful, virtous friend of man, brightens his image like a sun”. He ends the song addressing himself and notes, “Ashugh Jivani, whoever has such a bosom friend, not a single strand of his hair will whiten”, and in middle he claims "if you devote your life to the good friend, still is not enough." The song remains popular.
I have linked to the song and attached the lyrics.
Բարի, գեղեցիկ, առաքինի ընկերը՝ մարդուն,
Փայլեցնում է արևի պես պատկերը մարդուն,
Ինչ մարդ ունենա յուր մոտը հավատարիմ ընկեր
Ցերեկի նման անցնում է մութ գիշերը մարդուն։
Կյանքդ նվիրես ընկերի լավին, քիչ է դարձյալ,
Այնպես է հոգեկան լուսատու լապտերը մարդուն,
Ընկեր եմ ասում, հաստատակամ, ճշմարիտ ընկեր,
Որ բարձրացնե աստիճանը միշտ վերը մարդուն։
Թշնամիները յուր վերա գալած ժամանակը,
Կտրիճ, հարազատ ընկերն է սուսերը մարդուն.
Ով որ ունենա մտերիմ ընկեր, Ջիվան աշըգ,
Չի՛ սպիտակեր ամենևին մեկ հերը մարդուն։
***
Ashugh Jivani's stature in Javakhk at Turkey and Georgia border. Jivani was born in Kartsakhi, near Akhalkalaki, Georgia.
