The Largest Lebanese flag atop KOHAR Library

 Vahe H Apelian

Courtesy Garo Derounian Facebook

The other day, Garo Derounian from Beirut, posted on his Facebook page a comment from my friend and fellow pharmacist Krikor Kradjian about the largest Lebanese flag flying from the roof of KOHAR Library in Beirut. 

It is public knowledge that KOHAR symphony orchestra and choir was founded and supported by Khatchadourian brothers. The orchestra was named after the matriarch of the Khatchadourian family, their mother Kohar. KOHAR in capitalized letter is the trade mark of Khatchadourian brothers and spelled that way whenever the famed symphony orchestra and choir is mentioned , as well as anything that has to do with the KOHAR independent musical and cultural institution, founded by the Armenian culture patrons the Khatchadourian brothers, is concerned. Those interested about the KOHAR symphony orchestra and choir, may read in the Wikipedia. 

The Khatchadourian brothers are also the sponsors of the KOHAR library that houses the world’s largest collection of Armenian song books and hymnals, along with rare books and manuscripts. I have been privy of the information thanks to Garo Derounian who is affiliated with KOHAR and is in charge of the KOHAR library.

Several years ago, in response to Garo Derounian’s appeal on behalf of KOHAR library, I presented to them a song book I had in my library. It turned out KOHAR library did not have a copy of that song book in their vast collection. Consequently, I donated the song book to the KOHAR library which not only acknowledged the receipt of the song book but also donated me the KOHAR symphony orchestra and choir’s complete cd.

The song book I donated was compiled by Mirjan Kirian, who was  an acquaintance when I lived in New Jersey. He had gifted it to me when we were residing in NJ and I worked with him over a publication project that had to do with the Armenian Evangelical College East Coast Student Association, the founder of the Sipan Armenian school in the premises of the Armenian Presbyterian Church in Paramus, NJ.

 In fact, it was Mirjan Kirian who had compiled the song book. He had written the following for foreword. “On many occasions I have noticed that many people start to join with one another in singing Armenian songs. Although most of the times singers seem to be familiar with the tunes, yet few know the lyrics in full. After the first or the second line, some singers just hum the tunes and follow along while others stop. In this small song book, I have compiled 48 popular songs bilingually – with American transliteration in order to help people sing the words as well. “

Mr. Mirjan Kirian was active with the St. Leon Armenian Apostolic Church, in Fair Lawn,  NJ. My late mother-in-law sang in their church choir for many years.  

As to the largest Lebanese flag flying over the roof top of the KOHAR library building, this is what Krikor Kradjian wrote in translation.

“In Lebanon, the largest, tallest, and most imposing Lebanese flag flies from the roof of the luxurious KOHAR library building that along the library houses, the book binding facility. The building belongs to the Khatchadourian family and is located on Armenia avenue in Nahr district.

The flag of Lebanon, the most important symbol of the country, consists of a white field with two horizontal red stripes at the top and bottom with a green cedar tree in the center. Naturally, the flag has a special meaning and a message for the Lebanese and for the world. The red symbolizes the blood shed by the patriots for the independence of Lebanon. White is the pure and sanctified body of the martyrs who sacrificed themselves for Lebanon, and it also symbolizes the clean, peaceful snow-covered peaks of the country. And the green cedar tree is a relative image of eternity, strength, prosperous and peaceful country.”

Krikor explains how the idea of placing the Lebanese flag came about. He wrote:

“The idea of installing the largest and the most imposing Lebanese flag belongs to Harout Khatchadourian. Many years ago, when commemorating April 24, he saw Armenian marchers proudly marching with Armenian flags. In Lebanon Armenians enjoy all civil rights, to have the right to hold parades and marches but not to wave also the country’s flag, Harout found troubling and painful.”

Indeed, the survivors of the Armenian genocide thrived in Lebanon and contributed immensely towards building the Diaspora we know today. 

Thanks to the initiative of the Khatchadourian brothers, Krikor rightly noted, “The largest flying Lebanese flag, installed on the roof of the KOHAR building, inspires a sense of pride in the citizens. The flag can be seen from faraway places, from airplanes arriving in Lebanon, from satellites orbiting the earth.

May God preserve and protect Lebanon and the Lebanese.”

Find the transliterated lyrics of the Yerevan-Yerepouni song from the "Armenian Song Book"  and sing along with the KOHAR orchestra......

Toss away the black robes

Vahe H Apelian\\V

The black robe is expected to symbolize the piety of the clergy and impartiality of judges, and justices.  Let me say upfront. I am not suggesting that the clergy and the justices toss their robes.  Read on,  if you are interested to hear.

I do not know when the tradition of wearing black robes started within the Armenian Apostolic Church. I doubt that Gregory the Illuminator wore a plain black robe when he sat on the ecclesiastical throne King Drtad III established for him or both cooperated in establishing the Apostolic ecclesiastical throne. Let us be mindful that he was a blue blood. He was a son of Parthian king (prince?) Arnak.  His two sons, St. Aristages and St. Vrtanes and his grandson St. Husik inherited the Apostolic church throne. For almost next two centuries the Catholicos of Etchmiadzin was related to Gregory Illuminator one way or another.  Surely, at one point the Catholicos, as well as the clergy, started wearing a black robe. 

Chief Justice of SCOTUS John Marshall is credited to having started in the early 19th century the tradition of judges wearing a black robe to symbolize neutrality and uniformity in the courtroom. I quote from Wikipedia: “John Marshall (September 24, 1755 – July 6, 1835) was an American statesman, lawyer, and Founding Father who served as the fourth chief justice of the United States from 1801 until his death in 1835. He remains the longest-serving chief justice and fourth-longest serving justice in the history of the U.S. Supreme Court, and is widely regarded as one of the most influential justices ever to serve.” 

With all that is going on in Armenia and in the U.S. of America, the public is hard-pressed to accept that the Armenian Apostolic clergy and the justices of the SCOTUS are living up to all that the black robe they wear is meant to symbolize. 

Wearing a white laboratory coat was a second nature for me throughout those years I worked to earn a living. The white laboratory lab coats are all together for a different perpose. They are meant to safeguard the public from laboratory work. Unlike the clergy and the justices, the scientists or the technicians who wear laboratory white coats take them off when they step outside the laboratory, whether for lunch breaks, or presentations of their work  or for doing the necessary work in the office. It is said that the laboratory lab coat symbolizes LABOR in the laboratory and not ORATORY, outside the laboratory.

In the attached picture I am depicted in my laboratory coat in a lab in the scientific institute of the Calouste Gulbenkian Foundation in Lisbon. I was a recipient of Calouste Gulbenkain Foundation scholarship. After my graduation from the pharmacy school of the American University of Beirut (AUB), I was qualified to further my studies for a master’s degree. Calouste Gulbenkian Foundation invited me and a few other Armenian students for a summer long laboratory work in their scientific institute outside Lisbon. The other pictures are self-evident.

Black robes cloud judgement. 

I did not mean for the Armenian Apostolic clergy or the SCOTUS justices toss their black robes, but for the public to toss the black robe they wear. I do not mean to have them disrobed to the point of Gandhi, but see them in ordinary attire, much like the scientists of the Moderna laboratories who came up with and produced the Covid-19 vaccine, or Artem Patapoutian who won the Noble Prize for his breakthrough work, wear outside the laboratory. It behooves us to see the man without the black robe he is wearing.  

When the nation was breaking apart from its seams, president Abraham Lincoln was not wearing a black robe when he concluded his second inaugural speech saying: "With malice toward none with charity for all with firmness in the right as God gives us to see the right let us strive on to finish the work we are in to bind up the nation's wounds, to care for him who shall have borne the battle and for his widow and his orphan ~ to do all which may achieve and cherish a just and lasting peace among ourselves and with all nations."

The Naiveté and Betrayal of an Armenian Socialist

 I have attached my  introduction to the “The Armenian’s Songbook" (Hayoun Yergaran), Hmayag Aramiants compiled in 1911 in Constantinople. He was a staunch believer of the socialism, the Social Democrat Hnchakian Party espoused. He was similarly  enamored by the promise of the Ottoman Constitution and ardently believed in its slogans of Freedom, Equality, Justice and Fraternity. He must have been so upset  when he learned that Hnchakian's party not only saw a virulent racism behind the slogans of  the new Turkish order  but also determined to assassinate its principles. Hmayag Aramiants betrayed his own party, to salvage the promise of socialism of the new order, albeit Turkish. The apparent mindset in the introduction of the hymnal he compiled, appears to be endemic of the Armenian denizens in the Ottoman Empire just before the genocide. They bared themselves to the Constitutional Ottoman authorities, a Turkish order nonetheless. Such was the compilation of this song book that  he praised those who raised arms against the Hamidian oppressive regime, but a Turkish regime none the less, believing that the new Turkish order will not only understand, but appreciate. 

His betrayal of his party led to public hanging of twenty Hnchakian leaders, decimating the Hnchakian party.  Arshak Yeztanian, a member of thje Armenian Revolutionay Federation, sanctioned by the Nemesis Operation, assassinated Hmayag Aramiants in Constantinople.

Those interested by read my take of the songbook he compiled, and about his betrayal,  may check the two links listed below. Vahe H. Apelian

Celebrating Ottoman Constitution. The Banners on the right and on the left read are 
inscribed in Armenian

Read:

The Armenian's Hymnal: http://vhapelian.blogspot.com/2017/04/tale-of-armenian-hymnal.html

Hmayag Aramiants: http://vhapelian.blogspot.com/2020/04/tale-of-armenian-hymnal-22-betrayal-and.html

Առողջ բնազդ

Վահէ Յ Աբէլեան

Այս գրութեան վերնագիրը՝ Սոցեալ-Դեմոկրատ Հնչակեան կուսակցութեան ակնարկ մըն է որուն պատմութեան ընթացքին մասին գրեթէ ոչինչ գիտեմ, բացի այն ինչ որ իմ հանրային դաստիարակութեանս մաս կազմած էր կազմաւորման տարիներուս Լիբանանի մէջ։ Հնչակեան կուսակցութիւնը հետեւեալ պատկերացումով մնացեր է մտքիս մէջ. կեդրոնաձիգ կուսակցութիւն մըն էր։ Կուսակցութեան կազմակերպչական  կեդրոնացումը պատճառ հանդիսացաւ անոր գործունէութեան սահմանափակումին Հայ ազատագրակրական կեանքէն ներս։

Կուսակցութեան մասին Հայկական Wikipedia-ն բաւական լայն ծանօթութիւն կու տայ ընթերցողին։ Կը մէջբերեմ անոր առաջին պարբերութիւնէն հետեւեալը՝ բնականաբար Արեւելահայերէնով ՝ «Սոցիալ-դեմոկրատ Հնչակյան կուսակցություն (կրճատ՝ Ս.Դ.Հ.Կ., արմտ. հայ.՝ Սոցիալ-դեմոկրատ Հնչակեան կուսակցութիւն, նաև հայտնի է որպես՝ «Հնչակյաններ», արմտ. հայ.՝ «Հնչակեաններ»), հայկական քաղաքական կուսակցություն է։ Այն հիմնադրվել է 1887 թվականի օգոստոսին Ժնևում, Շվեյցարիա, մի խումբ արևելահայ ուսանողների կողմից..... ։ Ներկայումս գործող ամենահին կուսակցությունն է։ Առաջին սոցիալիստական կուսակցությունն է, որը գոյություն է ունեցել Օսմանյան կայսրությունում և Իրանում, նաև հայտնի որպես Պարսկաստան։»

Տասնեակ մը տարիներ ետք, Հնչակեան կուսակցութեան մասին իմ հետաքրքրութիւնս կը պարտիմ Հմայեակ Արամեանցի «Հայուն Երգարանը» գիրքին որ հաւաքածոյ մըն է, ընդհանրապէս ձախակողմեան  հակում ունեցող ազգագրական երգերու որ լոյս տեսած է Պոլսոյ մէջ, 1911-ին։ Տարիներ առաջ երգարանը գնեցի համացանցին միջոցաւ, Թուրքիայէն։ Հետագային համացանցի վրայ պրպտումներս զիս այն եզրակացութեան հանգուցեցին որ երգարանը կազմող Հմայեակ Արամեանց-ըն էր որ դաւաճանեց ՍԴՀԿ-եանը, որուն կ՛անդացակցէր եւ պատճառ դարձաւ Հնչակեան քսան կախաղաններուն դժբախտութեան, որուն հետեւանքով  կուսակցութիւնը գործնականապէս կազմալուծուեցաւ։ Այդ մասին գրած եմ Անգլերէնով։ Հետաքրքրուողներ կրնան կարդալ ներքեւը կցած գրութիւններս։

Երգարանը լոյս տեսած էր Օսմանեան Սահմանադրութեան՝ եղբայրութեան, հաւասարութեան, արդարութեան խոստմնալից շրջանին։ Հետաքրքրականը այն էր, որ Հնչակեան կուսակցութեան այն օրուայ ղեկավարները, հակառակ իրենց ձախակողմեան համոզումներուն, որոնք կը բացայայտուին այդ երգարանի երգերու հաւաքածոյին մէջ, որուն մաս կը կազմէ նաեւ ԻթթիՀատի Քայլերգը, կրցան սանձել իրենց գաղափարական սկզբունքները ու համոզումները եւ լայնախոհութիւնը ունեցան եզրակացնելու որ Երիտասարդ Թուրքերուն մէջ կը տիրէր Հայ ազգի գոյութեան սպառնացող՝ ազգակործան մոլեռանդ ազգայնականութիւն մը, եւ առ այդ որոշեցին տեռորի ենթարկել Երիտ Թուրք ղեկավարները։ Ի միջի այլոց՝ նշեմ, որ Դաշնակցական Արշակ Եզդանեան-ը սպանեց Արամեանցը Նեմեսիս գործողութեան բովէն ներս։

 Նոյնը չկրցան տեսնել այդ օրուան այլ Հայ քաղաքական ղեկավարները՝ բացի Անդրանիկ Փաշայէն։ Անոնք Երիտ Թուրքերու գաղափարականին մէջ տեսան հայուն կեանքին, ինչքին եւ պատիւին սահմանադրական ապահովութիւնը եւ արդարադատութիւնը, բացառելով Անդրանիկ Փաշան։  Ակնարկելով Անդրանիկ Փաշային՝ Անդրանիկ Չէլէպեան իր «Զօրավար Անդրանիկ» գիրքին մէջ (էջ 249), նշելով աղբիւրը, կը մէջբերէ որ Անդրանիկ, որ ըսած է՝ «դուք գացէք եւ վայելեցէք անոնց հետ. ես Թուրքը լաւ կը ճանչնամ. Զգոյշ եղէք ձեր այդ նորագոյն ընկերներէն. շատ չանցած անոնք ձեր գլուխն ալ պիտի ուտեն, ձեր ժողովուրդինն ալ»։

Առողջ ազգային բնազդն էր որ տիրապետած էր այդ օրուան Հնչակեան կուսակցութեան ղեկավարութեան տեսլականին՝ ստորադասելով իրենց գաղափարական համոզումները ի նպաստ իրատեսութեան։ Բայց Հնչակեան կուսակցութիւնը փարած մնաց իր ընկերվարական համոզումներուն եւ երբեք չլքեց զանոնք։

Պատահեցաւ այն ինչ որ գուշակած էր Անդրանիկ Փաշան եւ Թուրքերը կերան այդ օրերու ղեկավարներուն գլուխները ինչպէս նաեւ Հայ ժողովուրդին գլուխը եւ մէջտեղ եկաւ սփիւռքը։ 

Սփիւռքի մէջ Հնչակեան կուսակցութիւնը կառչած մնաց իր ընկերվարական սկզբունքներուն։ Ազգայնական եւ ընկերվար ՍԴՀԿ-ան անդամին համար այդ երկուքը հակասութիւն մը ստեղծած չեն թուիր ըլլալ։ Երկուքն ալ ՍԴՀԿ կուսակցականը հաւասարապէս ընկալած կը թուի ըլլալ նոյնիսկ Պաղ Պատերազմի օրերուն ալ այդպէս մնաց։ Արա Սանճեանը, իր Ֆէյսպուքի էջին վրայ (8.6.2024), կը գրէ՝«Ս. Դ. Հնչակեան կուսակցութիւնը փարած էր Քրեմլինին, իր համակիրները կը համոզէր թէ Խորհրդային Հայաստանի սահմանները պիտի ընդարձակուին երբ Քրեմլինը աւելի զօրանայ ու «արդարութիւն» հաստատէ Երկրագունդի վրայ, ներառեալ՝ Թուրքիան»։ Իսկ Հայ Առաքելական Եկեղեցիին առընչութեամբ, ՍԴՀԿ-ը մնաց պաշտպանը Էջմիածնի սփիւռքին մէջ թէեւ, կը նշէ Արա Սանճեան նոյն այդ օրուան տեղադրութեանը մէջ, «Վերջինիս միակ ընտրանքը այդ օրերուն Մոսկուայի եւ Երեւանի համայնավարներուն ճաշակով սրինգ նուագելն էր» որուն գիտակցութիւնը ունեցած պէտք է ըլլար ՍԴՀԿ-ը։ 

Մօտաւորապէս եօթը տասնամեակ քաղաքական այդ ընթացքը պահելէ ետք, Հայաստանի ազատ եւ անկախ հանրապետութեան այս շրջանին՝ ՍԴՀԿ «Հնչակեանները դադրեցուցած են Քրեմլինի գովասանքը ու դասական սփիւռքի սակաւաթիւ կառոյցներէն են որոնք բացայայտօրէն կ’աջակցին Նիկոլ Փաշինեանի գլխաւորած կառավարութեան արտաքին քաղաքականութեան ուղեգիծին, որ իր հերթին յառաջացուցած է Քրեմլինի զայրոյթը։»  Հասկնալիօրէն,  «Էջմիածնական հոգեւորականներ այս օրերուն հրապարակային նամակներով կը քննադատեն Հնչակեան կուսակցութեան ղեկավարներուն դիրքորոշումը՝ յառաջացնելով հնչակեաններու հակազդեցութիւնը։» Կը շարունակէ գրել Արա Սանճեան։

 Հայաստանը կը բոլորէ ճակատագրական շրջան մը։ Հնչակեան կուսակցութիւնը եղաւ միակ աւանդական քաղաքական կուսակցութիւնը որ նեցուկ կեցաւ վարչապետ Նիկոլ Փաշինեանի գլխաւորած կառավարութեան վարած diversification – բազմակողմանի – արտաքին քաղաքականութեան, խաղաղութեան խաչմերուկի քաղաքականութեան, ինչպէս նաեւ սահմանային ճշդումի բանակցութիւններուն։ 

Կրկին անգամ՝ ողճախոհութեան առողջ բնազդն է որ առաջնորդած է Հնչակեան կուսակցութիւնը։

Այժմ կը կցեմ Հնչակեան կուսակցութեան ներկայ  ներկայացուցչին՝ Համբիկ Սարաֆեանին հարցազրոյցը։ Դիտեցէք հոն Հնչակեան Կուսակցութեան ներկայացուցչին միտքերը, եւ ձեւաւորեցէք ձեր միտքերը, եթէ կը հակադրուիք իր համոզումներուն։

Note:

The Naiveté and Betrayal of an Armenian Socialist

http://vhapelian.blogspot.com/2024/06/the-naivete-and-betrayal-of-armenian.html

Diaspora Armenian Apostolic Church relations

Vahe H Apelian

Left: Cathedral at Etchmiadzin, Right: Cathedral at Antelias  

Before I share with the readers of my blog about the Diaspora Armenian Apostolic Church relations having the U.S. in mind, I wanted to share my translation of Dr. Ara Sanjian’s comments on his Facebook page today. It was titled - ABOUT "PERMANENT FRIENDS" AND "PERMANENT ENEMIES".

In translation it reads the following: 

“The extensive political transition in Armenia in the last 4-5 weeks made it clear that there were no "permanent friends" and "permanent enemies" even on the intra-Armenian front.

The Cold War years have been the subject of my study for a long time. In the 1950s, the Armenian Revolutionary Federation (ARF) linked the hope of the liberation of Armenia to the United States of America, officially spied for the Central Intelligence Agency in Lebanon, Syria and Iran, enjoyed the support of the American and Western governments to increase its influence in various centers of the Armenian diaspora.

Social Democratic Hnchak's party adhered to Kremlin, convincing its supporters that the borders of Soviet Armenia would expand when the Kremlin became stronger and established "justice" on the globe, including Turkey. 

The ARF-ers regarded Echmiadzin as one of the tools of the Kremlin to spread the totalitarian Soviet influence abroad, and in their own way they tried to limit it and, if possible, even eliminate Etchmiadzin's role abroad. (There are many excerpts from the publications of those years in this connection.) The Hnchakians tried to justify their opposition to ARF - Dashnaktsutyun by saying that they support Etchmiadzin. The latter's only choice in those days was to agree to Moscow and to the Yerevan communists and play their tune or continue to be subjected to the persecutions unleashed by the latter.

After about seven decades, today ARF urges to maintain good relations with the Kremlin and be careful not to rely on Western states. The Hnchakians have stopped praising the Kremlin and are one of the few structures of the classical diaspora that openly supports the foreign policy direction of the government led by Nikol Pashinyan, which in turn has caused the Kremlin's anger. 

Etchmiadzin is now fully engaged in the work of overthrowing the current government in Yerevan, and one of its numerous criticisms of the current authorities is that Etchmiadzin does not regard the steps taken by Pashini\yan's government to "dramatically change the foreign political orientation", right and useful. 

The public's general dislike of Nikol Pashinyan has melted the decades old ice between Etchmiadzin and ARF-Dashnaktsutyun. The visits of ARF delegations to Etchmiadzin have often become frequent, when there was almost no such thing for decades. These days, Echmiadzin clerics are criticizing the position of Hnchakian party leaders in public letters, provoking opposition from Hnchakians.

Within this triangle, it seems that the only constant is Etchmiadzin's aspiration to give at least publicly, a positive tone to its relations with the Kremlin.

Why did I write all this? It can be said that making comparisons is usually useful when writing a story. However, I wrote more for the Diaspora Armenian party members, so that when praising their current allies and criticizing their opponents, they should remain restrained, and not overdo it. Who knows what tomorrow will bring...”

Left: Saint Savior Diocese affiliated Armenian Apostolic Church, Worcester, MA
Right:  Prelacy affiliated Holy Trinity Armenian Apostolic Church, Worcester, MA

About the relations of the Prelacy and Diocese Armenian Apostolic Churches in the U.S., let us bear in mind the following.

 We all know that two distinct Armenian Apostolic church hierarchies exist in the U.S., as well as in most Diaspora communities. The two church hierarchies are the Etchmiadzin affiliated Diocese of the Armenian Apostolic Church and the Antelias affiliated Prelacy of the Armenian Apostolic church. 

Historically, the two ecclesiastical hierarchies were established in the U.S., as follows.  

The Diocese of the Armenian Apostolic church was established by Catholicos Khrimian Hayrig in 1898 in Worcester, MA, where we have been residing since 2018. I quote from Armenianchurch.us: “The first Armenian Church was built in Worcester, Massachusetts, in 1891. The first Armenian clergyman had arrived earlier, in response to a petition by 300 Armenian residents of the city. By 1897, as the number of Armenian immigrants grew, there were six clergymen serving the Armenian Church in America. With the exception of Worcester, services were held in non-Armenian sanctuaries, notably Episcopalian churches. The Armenian Church of America was established officially by Catholicos Mkrtich Khrimian in 1898.”

 The Prelacy of the Armenian Apostolic Church in U.S. was established by Catholicos Zareh Payaslian in New York City. I quote: “The Eastern Prelacy of the Armenian Apostolic Church is affiliated with and under the jurisdiction of the Holy See of the Great House of Cilicia, located in Antelias, Lebanon. His Holiness Aram I is the Catholicos of the See of Cilicia. The Prelacy office was re-established in New York City in 1958 and since that time the Prelacy churches in America have grown….” The Western Prelacy in the U.S. was established two decades later in Los Angeles. 

What brought the Prelacy of the Armenian Apostolic Church to the U.S., when there already was the Armenian Apostolic Church for over half a century? The answer is politics.  There was no spiritual or doctrinal difference. I can characterize it further by stating that it was the Cold War era politics led by the Armenian Revolutionary Federation (ARF) that stood against the Soviet Union/Communists/communism that had put an end to the free, independent, democratic first Republic of Armenia and had it incorporated in its totalitarian regime. 

Armenia is free and independent since September 21, 1991, and striving to safeguard its democratic institutions. Why would the Diaspora Armenians who are led by ARF, be against the government brought about by the  2018 popular revolution in Armenia that is currently pursuing a policy of diversification and is looking to improve its relations with the United States and Europe where close to 2 million Armenians live?

Has ARF ceased to be a crass root organization and instead is financed and hence led by Kremlin proxies and is serving the interest of Kremlin?

Is the ARF in the Diaspora leading the historic Cilician See affiliated churches and their congregations in the U.S. to go along with its support of pro-Kremlin,, anti U.S. policy historically prevalent in Armenia?

Why would the U.S. Armenian public support an Etchmiadzin affiliated and an Antelias affiliated church, at times few miles apart in the same community, if there is no more secular, not to say, political differences as well? There never was an issue for doctrinal differences to begin with.

Why would the Armenians having made U.S. and the West their homes support the Kremilin policies in Armenia and not support Armenia diversity its foreign policy and deal with the United States, Europe or Russia, as its economic and cultural interests dictate?

I have no answers but there sure are myriads of questions the Diaspora Armenians, especially the Armenians who have been living in the United States and in West and enjoying the blessings of freedom, need to sort for themselves.

 As to myself, I am for the Republic of Armenia diversify its relations, especially with the U.S. and the West and for the Cilician Catholicosate affiliated Prelacy Armenian Apostolic Churches attend to the needs of the Diaspora Armenians who are on the verge of cultural oblivion. 

 

***

«ՄՇՏԱԿԱՆ ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐՈՒ» ԵՒ «ՄՇՏԱԿԱՆ ԹՇՆԱՄԻՆԵՐՈՒ» ՄԱՍԻՆ

Հայաստանի մէջ վերջին 4-5 շաբաթներուն ծաւալած քաղաքական անցուդարձը յստակացուց թէ ներհայկական ճակատի վրայ ալ չկան եղեր «մշտական բարեկամներ» ու «մշտական թշնամիներ»։

Պաղ Պատերազմի տարիները ուսումնասիրութեանս առարկայ են երկար ժամանակէ ի վեր։ 1950-ական թուականներուն, Հ. Յ. Դաշնակցութիւնը Հայաստանի ազատագրման յոյսը կապած էր Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներուն հետ, պաշտօնապէս կը լրտեսէր Կեդրոնական Հետախուզական Վարչութեան օգտին՝ Լիբանանի, Սուրիոյ եւ Իրանի մէջ, կը վայելէր ամերիկեան եւ արեւմտամէտ կառավարութիւններու աջակցութիւնը սփիւռքահայ տարբեր կեդրոններու մէջ իր ազդեցութիւնն աւելցնելու համար։ Ս. Դ. Հնչակեան կուսակցութիւնը փարած էր Քրեմլինին, իր համակիրներուն կը համոզէր թէ Խորհրդային Հայաստանի սահմանները պիտի ընդարձակուին երբ Քրեմլինը աւելի զօրանայ ու «արդարութիւն» հաստատէ Երկրագունդի վրայ, ներառեալ՝ Թուրքիան։ 

Դաշնակցականները Ս. Էջմիածինը կը նկատէին Քրեմլինի գործիքներէն մէկը արտասահմանի մէջ համայնավար խորհրդային ազդեցութիւն տարածելու համար եւ իրենց կարգին կը փորձէին սահմանափակել եւ եթէ հնարաւոր ըլլար նոյնիսկ չքացնել Ս. Էջմիածնի դերը արտասահմանի մէջ։ (Այդ տարիներու հրապարակումներէն բազմաթիւ քաղուածքներ կան այս առնչութեամբ։) Հնչակեանները իրենց հակադրութիւնը Դաշնակցութեան կը փորձէին հիմնաւորել թէ իրենք կը պաշտպանեն Ս. Էջմիածինը։ Վերջինիս միակ ընտրանքը այդ օրերուն Մոսկուայի եւ Երեւանի համայնավարներուն ճաշակով սրինգ նուագելն էր կամ ալ շարունակել ենթարկուիլ վերջիններուս սանձազերծած հալածանքներուն։

Մօտաւորապէս եօթը տասնամեակ ետք, Դաշնակցութիւնն այսօր կը յորդորէ պահպանել լաւ կապեր Քրեմլինի հետ ու զգուշանալ արեւմտեան պետութիւններու վրայ յոյս դնելէ։ Հնչակեանները դադրեցուցած են Քրեմլինի գովասանքը ու դասական սփիւռքի սակաւաթիւ կառոյցներէն են որոնք բացայայտ կ’աջակցին Նիկոլ Փաշինեանի գլխաւորած կառավարութեան արտաքին քաղաքականութեան ուղեգիծին, որ իր հերթին յառաջացուցած է Քրեմլինի զայրոյթը։ Ս. Էջմիածինը հիմա ամբողջ թափով լծուած է Երեւանի մէջ առկայ կառավարութիւնը տապալելու աշխատանքին եւ ներկայ իշխանութիւններուն ուղղած իր բազմաթիւ քննադատութիւններէն մէկն այն է, որ Ս. Էջմիածինը ճիշդ ու օգտակար չի նկատեր «արտաքին քաղաքական կողմնորոշումը կտրուկ փոխելու» Փաշինեանի կառավարութեան առած քայլերը։ Նիկոլ Փաշինեանի նկատմամբ հասարակաց (արեւելահայերէնով՝ ընդհանուր) հակակրանքը հալեցուցած է տասնամեակներու սառոյցը Ս. Էջմիածնի ու Դաշնակցութեան միջեւ։ Դաշնակցական պատուիրակութիւններու այցերը Ս. Էջմիածնի մայրավանք դարձած են յաճախակի, երբ տասնամեակներ նման բան գրեթէ չկար։ Էջմիածնական հոգեւորականներ այս օրերուն հրապարակային նամակներով կը քննադատեն Հնչակեան կուսակցութեան ղեկավարներուն դիրքորոշումը՝ յառաջացնելով հնչակեաններու հակազդեցութիւնը։

Այս եռանկիւնիէն ներս կարծես միակ կայուն ազդակը՝ եօթանասուն տարի առաջ եւ այսօր, Ս. Էջմիածնի ձգտումն է դրական երանգ տալու իր յարաբերութիւններուն Քրեմլինի հետ, առնուազն՝ հրապարակայնօրէն։

Ինչո՞ւ գրեցի այս բոլորը։ Կարելի է ըսել թէ պատմութիւն գրելու ժամանակ համեմատութիւններ կատարելը սովորաբար օգտակար է։ Աւելի շատ գրեցի, սակայն, սփիւռքահայ կուսակցականներուն համար, որ իրենց ներկայ դաշնակիցները գովերգելու եւ իրենց հակառակորդները քննադատելու ժամանակ մնան զուսպ, ժողովրդական խօսքով ըսած՝ «համը չհանեն»։ Ի՜նչ իմանաս վաղը ի՛նչ է բերելու...

 

Arshakunis: The death of king Arshak II - 5/7 -

Simon Simonian does not offer the legend of king Arshak for the higher grades. He recounts the story of the Armenian fighting the Persians in a long war that exhausted the nobles. Some even conspired against king Arshak. It is upon their urging that King Arshak presented himself to the Persian monarch who had him imprisoned in the Anhoush (forgotten) castle. The attached is my translation of king Arshak’s death as depicted from the tale of Faustus of Byzantium (also Faustus the Byzantine, Armenian: Փաւստոս Բուզանդ, romanized: P'awstos Buzand), who was an Armenian historian of the 5th century.  Vahe H Apelian 

Courtesy Simon Simonian history textbook 

“The Persian monarch Shabouh deceitfully invited king Arshak to the Persian capital city and had him thrown in the Anhoush (forgotten) castle. Along with the king, he also had captured a few Armenian noblemen and was keeping them in his court and whenever the need arose, he sent them to fight his enemies. Among those noblemen was the treasurer of the royal treasury Trasdamad.

At one time when waging war against his enemies, the Persian king Shabouh was besieged by the enemy soldiers. He faced either death or slavery, those were the fates awaiting the wicked Shabouh, had it not been for brave Trasdamad, who fell upon the enemies like a lion, killed a few of them and had the rest fleeing for their lives. The Armenian nobleman’s bravery and selflessness shook Shabouh to his core. 

-                Ask, you brave, whatever you desire as recompense for your heroism.

At that time Trasdamad sighed deeply and said nothing but started murmuring. 

-                Do not hesitate brave soul, you will receive whatever you request, you have my royal declaration.

-                My lord monarch, I am in need of nothing, not treasury, not richness, nor estates. Let me visit the Armenian king Arshak, my real lord.

-                You asked for a difficult thing. As long as the Persian Empire has been standing, there has been no one who has dared to mention about those imprisoned in the Anhoush (forgotten) castle. But since your service towards me has been so great, I let your wishes come true.

King Shabouh gave Trasdamad a body guard and a royal decree stamped with royal ring. Trasdamad immediately went to Khuzestan where the Anhoush castle was located.

The brave lord – nakharar – grieved very much seeing his lord’s grave state. He immediately had the king freed from the iron chains on his feet and arms. He had him take a bath and had him dressed in royal attire and had him anointed with perfume. Later on, he organized a royal dinner and had king Arshak seated. He offered the king wine and different kinds of dishes. To please the king, he ordered musicians who attempted to mitigate the king’s  pain with Armenian music. 

At the end of the dinner Trasdamad had fruits and sweets offered the king. He also gave him a knife to cut and eat the sweets and the fruits King Arshak was intoxicated a bit. He suddenly sprang from his seat and startespeaking with a broken heart.

-                Woe to me, woe to king Arshak. Where he was, and where he ended.  

As Trasdamad was looking at his king with teary eyes, the king trusted the knief into his heart. The Armenian king died seated at the dinner table, at the horrified gaze of his nakharar.

Trasdamard, distraught, gave a loud cry, fell upon his king, retrieved the knife from Arshak’s chest, and trusted it onto his.

In this manner the Armenian king and his royal nobleman had their tragic ends in the Anhoush castle, far from their homeland.”

***

 

Merchandizing a defective product

Vahe H Apelian

 

Simply said, archbishop Pagrad is merchandizing a defective product. Let us face it, we do not only buy goods, but we also buy ideas, policies, political stands as long as they are solid and make sense.

Like any other, selling ideas, policies are also packaged and presented to the public to have them purchase the product. It is common to have a slogan accompanying the selling of a product. Many may recall, “where’s the beef?” catch-phrase that made into presidential debate. The archbishop has adopted TAVUSH FOR HOMELAND catch-phrase to sell his product..

We all know that Tavush region became the start of what would be the demarcation and the delineation of the border of the Republic of Armenia. Other than stating that in this day and age, each and every country should have a well-defined, internationally recognized border. I have no further comment on the matter other than absolutely trusting the Armenian government officials who are engaged in the tense negotiations. I am driven by a simple given. It simply is against human nature to give away what one has. I have no reason to believe that is not the case with the Armenian negotiators. 

There is nothing special about Tavush as one of the marzes ((districts) of Armenia. According to Wikipedia, since 1995, the republic has been divided into 11 marzes, including YerevanIn fact, other than Yerevan, and Kotayk marzes, the remaining marzes border Azerbaijan orTurkey, and or Georgia. Tavush borders Georgia and Azerbaijan. 

. Besides Tavush all the other marzes are also for the homeland as well. Is there any doubt to that?  HOMELAND ALSO FOR TAVUSH is in fact a far better slogan, than singling Tavush over all the other marzes simply because the archbishop was the prelate of the Diocese of Tavush, but the movement he leads is meant to shake down the nation.

The other catch-phrase the archbishop has come with, in translation is the following: “ARMENIAN, ARMENIA, HOMELAND, GOD". I do not know how the citizens of Armenia view that slogan. If an American came with the following slogan: “American, America, Land of Brave, Home of the Free, and God” slogan, my response would be. That is great, man! But tell me where do you stand on abortion issue? Are you for continuing to arm Ukraine? Where do you stand on the Gaza issue? And so forth and so on. I am sure the citizens of Armenia also need to know the solutions that the leadership of the Tavush for Homeland movement is proposing for solving the many issues the nascent republic is facing.

“Armenian, Armenia, Homeland, God”.  slogan says nothing as far as the product the archbishop is driving to sell. In fact, it is a covert insult because it simply insults the Armenian public and regards them gullible enough to be taken by lofty terms the archbishop uses invoking God, Armenia, Armenian, Homeland and let go of the real issues that are affecting their daily lives such as state of the republic’s economy, education, health care, safety and security and so forth and so on.

The product, I understand, the archbishop is attempting to sell to the Armenian citizens is the following: Armenia is in a precarious state, and needs to recover Artsakh and Artsakh recovery starts from Voskeran village of Tavush marz, according to what he has said. That the demarcation and delineation of Armenia’s border are causing Armenia to cede lands to Azerbijan and that the archbishop Pagrad will put an end to it by taking over the PM’s seat or have someone appoint to the seat, who reports to him. Consequently, he claims that such necessities override law and regulations to abide by the constitution of the country and give the leaders of Tavush for Homeland movement, the right and the privilege to force the nationally elected PM resign. In Armenian we have a known phrase for it that is often quoted in classical Armenian “Հարկ լուծանէ զօրէնս” - "harg loozane zorens". It can be translated verbatim as follows: “Necessity dissolved law”.

There may have been instances that have been so. Are we in such a state in Armenia? Absolutely not. Mind you, I am not qualifying the state of Armenia I do not live there, but I am referring to have the PM and naturally his government resign. It happens more often than it should in Israel, when the government is forced to resign and the people elect a new government in a snap election. 

In Armenia, the Nikol Pashinyan government will collapse, if the two opposition coalitions, maybe even one of them, gives up the mandate it has received from his constituents and resigns from the National Assembly. If not one coalition, but surely the two coalitions that make up the opposition giving up on their mandates and resign from the National Assembly  will force the collapse of the Nikol Pashinyan government leading to snap elections that will express the will of the people.

The archbishop and the opposition coalition MPs who support him, do not want to resign from the National Assembly. They also do not want another snap election. Their MPs want to retain their seats, draw their salaries, and not risk their status by resorting to snap election because some of them may very well may not be elected. Simply said, the supporters of Tavush for Homeland movement do not want to resort to constitution when the constitution offers them an avenue to topple the Nilol Pashinyan government. That in my book, does not make sense and cannot be justified. It is a defective political goods to merchandize.

There is a call for a big demonstration this Sunday. Surely citizens of Armenia have a right for assembly. As to what will ensue, time will tell. 

As an added note, as archbishop Pagrad is carrying his campaign in the manner he has been doing and in the style he is projecting - at times in a black robe, at other times in white robe, in both instances carrying a large cross in while being in a political minefield having frozen his ecclesiastical status -  I watched the interview of Ruben Rubinyan.  At the age 34, he is the Vice President of the National Assembly of Armenian. I recalled the words of Khanasor song, “you are the hope of Armenia”. Indeed, it is the likes of him that give me hope for a bright future for Armenia but not the archbishop Pagrad and the likes of him. 

Those interested my watch Ruben Rubinya’s interview in the attached clip.