Բնագիրը կցուած է ներքեւը։ I attached my Google aided abridged translation of an excerpt PM Nikol Pashinyan posted on January 18, 2025, on his Facebook page. The posting is from his "Prison Diary": One of the righteous / just ten. He had penned it on September 19, 2009, when he was incarcerated in the "Yerevan-Kentron" Penitentiary. The passage reflects the PM’s core belief in the responsibility of the individual he has repeatedly noted. I have included the original. Vahe H Apelian.
Discussions about the role of the individual in public life ultimately come down to large-caliber people. There is nothing strange in this, because it is large-caliber individuals who create history and change the course of history. This realization, as a rule, leads to the conclusion that an ordinary person cannot be held responsible for the course of global processes. In essence, this is exactly how historical science approaches the issue. The object of interest of historians is kings, princes, generals, heroes. Historiography does not address the question of how, say, the behavior of the most ordinary shoemaker, his morals at work and in the family affect the course of history. But such an influence exists. Western scientists, not so long ago, came with the concept of the "butterfly effect". ( See note 1).
Western philosophers began to talk about the fact that the most insignificant events are directly related to global, even to cosmic processes, and that storms can arise from the movement of a butterfly's wing. If, then, modern philosophy has begun to treat the flight of a butterfly so seriously, how much more serious is then the influence of the behavior of the most ordinary individual on objective reality.
However, such an influence is not calculable and is not measurable, at least for science. But where science is powerless to quantify or is just taking its first steps to quantify, the Bible comes to the rescue.
In the very first part, Genesis, the Holy Scripture emphasizes the direct impact of an individual’s behavior on global processes. But in the case of Adam, Eve, and Cain we are dealing with, so to speak, large-caliber individuals. But we encounter a completely different situation when we get acquainted with the background of the destruction of Sodom. In this episode, we are introduced to a story whose outcome is determined by the behavior of an ordinary person, unknown to us. When the Lord informed Abraham of His intention to destroy Sodom and Gomorrah, Abraham posed a question to Him: “Will You really sweep away the righteous along with the wicked? Will the righteous suffer the same fate as the wicked? If there are fifty righteous within the city, will You destroy them and not spare the whole place for the sake of the fifty righteous who are there?” (Genesis 18:23, 24).
The Lord promised Abraham not to destroy Sodom if there were fifty righteous people in the city. Abraham, however, was not satisfied with what he had achieved and again turned to God in fear: “What if there are five less than fifty righteous people? Will you destroy the whole city because of the five?”
The Lord promised Abraham not to destroy the city if there were forty-five righteous people there. Abraham, however, was not satisfied with this either and wondered if God will destroy the entire city if there are thirty righteous people there. The Lord promised to spare the entire city if there are thirty righteous people there. Finally, the Lord promised Abraham not to destroy the city if there are ten righteous people there.
In Sodom, however, God found only one righteous person, Lot, and urged him to leave the city with his family, and then destroyed the city.
Who, then, is responsible for the destruction of Sodom? The city’s rulers, the wealthy? Of course. They are the ones who are primarily responsible for the lawlessness, sins, and adultery that had engulfed the city. However, the Bible, by narrating the background of the city’s destruction, brought forth the fact that in this case the cause of the city’s destruction was not the wickedness of many, but the monstrous fact that there were not ten righteous people found there.
The Lord would have spared the city if there had been ten, just ten righteous people there - ten laborers, potters, gardeners. The leaders are guilty of making the city a den of wickedness, but the common people are guilty of failing to save it from destruction, although this did not require much: just being righteous. Note, not innocent, not sinless, but righteous. It is difficult to believe that everyone in Sodom was unjust and sinful from the beginning.
The destruction of the city came when the righteous sacrificed their righteousness for some pleasure, when they put up with injustice, when they assimilated to wickedness, when they forgot to defend their right to be righteous, when they forgot to separate themselves from injustice and wickedness. Thus, at some point, the city was deprived of the righteous, and no one guessed about this, hoping that the righteous continued to live next to them, somewhere, in one of the nearby houses. And so, no one took care to become one of the required ten righteous.
I understand all those citizens, the so-called “ordinary citizens,” who insist that they are not subjects bearing historical responsibility, and that responsibility lies on the shoulders of political, intellectual, and spiritual figures. This is a correct position, and leaders must always feel their responsibility. But calling leaders to account is the work of the entire “ordinary citizens,” that is, the people.
Perhaps this is precisely the work that should be considered justice. In any case, every citizen, close and distant in his cares at home, has a historical mission: the mission of becoming one of the ten righteous. And when injustice knocks on his door, he must leave his house and establish his justice on the street as well.
As for leaders, God himself will endow a righteous people with righteous leaders. An unjust people will also be deprived of the grace of having righteous leaders.
Butterfly Effect: The idea that something small, like getting coffee, can have much larger effects, such as altering your career is called the butterfly effect. The butterfly effect is a property of our incredibly complex, deeply interconnected world, such that one small occurrence can influence a much larger complex system. (Wikipedia)
***
Բնագիրը՝ «Բանտային օրագիր». տասը արդարներից մեկը
19-ը սեպտեմբերի, 2009թ., «Երևան-Կենտրոն» ՔԿՀ
Հանրային կյանքում անհատի դերի քննարկումները ի վերջո հանգում են խոշոր տրամաչափի մարդկանց։ Սրանում տարօրինակ ոչինչ չկա, որովհետև հենց խոշոր տրամաչափի անհատներն են պատմություն կերտում և փոխում պատմության ընթացքը։ Այս գիտակցումը, ահա, որպես կանոն հանգեցնում է եզրակացության, թե շարքային մարդու վրա չի կարելի պատասխանատվություն դնել գլոբալ պրոցեսների ընթացքի համար։ Ըստ էության, պատմագիտությունն էլ հենց այսպես է մոտենում խնդրին։ Պատմաբանների հետաքրքրության օբյեկտը թագավորներն են, իշխանները, զորավարները, հերոսները։ Պատմաբանությունը, սակայն, չի անդրադառնում այն հարցին, թե, ասենք, ամենասովորական կոշկակարի վարքը, բարքը աշխատանքի մեջ և ընտանիքում ինչպես են ազդում պատմության ընթացքի վրա։
Իսկ որ նման ազդեցություն գոյություն ունի, արևմտյան գիտնականները սկսել են կռահել ոչ հեռավոր անցյալում, երբ շրջանառության մեջ դրվեց «թիթեռնիկի էֆեկտ» հասկացությունը։ Այս արտահայտությունը հատկապես լայն տարածում ստացավ ֆանտաստ գրող Ռեյ Բրեդբերիի հանրահայտ «Եվ թնդաց որոտը» պատմվածքի լույս ընծայումից հետո։ Պատմվածքի հերոսը, ճամփորդելով ժամանակի մեջ՝ մի քանի հազար տարի ետ է գնում և հայտնվում նախնադարյան ժամանակներում։
Այստեղ ահա, պատահաբար տրորում-սպանում է մի թիթեռի, ու երբ վերադառնում է մեր ժամանակներ, խոշոր, դարակազմիկ, դրամատիկ տարբերություններ է հայտնաբերում։ Արևմտյան փիլիսոփաները, ահա, սկսեցին խոսել այն մասին, որ ամենաաննշան իրադարձությունները ուղիղ կապ ունեն գլոբալ, անգամ տիեզերական պրոցեսների հետ, և փոթորիկները կարող են ծագել թիթեռի թևի շարժումից։ Եթե, ուրեմն, ժամանակակից փիլիսոփայությունը սկսել է այդքան լուրջ վերաբերվել թիթեռի թռիչքին, որքան ավելի լուրջ է ամենասովորական անհատի վարքի ազդեցությունը օբյեկտիվ իրականության վրա։
Նման ազդեցությունը, սակայն, անհաշվելի և անչափելի է՝ գոնե գիտության համար։ Բայց այնտեղ, որտեղ գիտությունը անզոր է կամ իր առաջին քայլերն է անում, օգնության է գալիս Աստվածաշունչը։ Հենց առաջին մասում՝ Ծննդոցում, Սուրբ Գիրքն ընդգծում է անհատի վարքի ուղղակի ազդեցությունը գլոբալ գործընթացների վրա։ Ու եթե Ադամի, Եվայի, Կայենի դեպքում գործ ունենք, այսպես ասած, խոշոր տրամաչափի անհատների հետ, բոլորովին ուրիշ վիճակի ենք հանդիպում Սոդոմի կործանման նախապատմությանը ծանոթանալիս։ Այս դրվագում, ահա, մենք ծանոթանում ենք մի պատմության, որի ելքը վճռվում է մեզ անհայտ, շարքային մարդու վարքագծով։
Երբ Տերը Աբրահամին տեղյակ է պահում Սոդոմը և Գոմորը կործանելու իր մտադրության մասին, Աբրահամը հարց է դնում նրա առաջ. «Մի՞թե դու արդարին ամբարիշտի հետ կոչնչացնես, և արդարը նույն բանին կենթարկվի, ինչ որ ամբարիշտը։ Եթե քաղաքում հիսուն արդար լինի, կոչնչացնե՞ս նրանց, չե՞ս խնայի ամբողջ քաղաքը՝ հանուն այնտեղ գտնվող հիսուն արդարների» (Ծննդոց 18։23, 24)։ Տերը Աբրահամին խոստանում է չկործանել Սոդոմը, եթե այնտեղ հիսուն արդար գտնվի։ Աբրահամը, սակայն, չի բավարարվում ձեռք բերվածով և կրկին վախվորած դիմում է Աստծուն. «Իսկ եթե հիսուն արդարները պակասեն հինգ հոգով, այդ հինգի պատճառով դարձյա՞լ կկործանես ողջ քաղաքը»։
Տերը Աբրահամին խոստացավ չկործանել քաղաքը, եթե այնտեղ քառասունհինգ արդար գտնվի։ Աբրահամը, սակայն, սրանով նույնպես չի բավարարվում և հետաքրքրվում է, թե արդյո՞ք Աստված կկործանի ողջ քաղաքը, եթե այնտեղ երեսուն արդար գտնվի։ Տերը խոստանում է խնայել ողջ քաղաքը, եթե այնտեղ երեսուն արդար գտնվի։ Ի վերջո, Տերը Աբրահամին խոստացավ քաղաքը չկործանել, եթե այնտեղ տասը արդար գտնվի։
Սոդոմում, սակայն, Աստված միայն մեկ արդար գտավ՝ Ղովտին, և նրան հորդորեց չորս հոգանոց ընտանիքի հետ հեռանալ, ապա և կործանեց քաղաքը։ Ո՞ւմ վրա է ուրեմն, Սոդոմի կործանման պատասխանատվությունը։ Քաղաքի իշխանների՞, մեծատունների՞. անշուշտ։ Հենց նրանք են առաջին հերթին պատասխանատու քաղաքը համակած ապօրինությունների, մեղքերի, շնության համար։ Աստվածաշունչը, սակայն, քաղաքի կործանման նախապատմության նմանօրինակ շարադրմամբ առաջին պլան է մղում այն իրողությունը, որ տվյալ դեպքում քաղաքի կործանման պատճառը ոչ թե շատերի ամբարշտությունն է, այլ հրեշավոր իրողությունը, որ այնտեղ չգտնվեց տասը արդար։
Տերը կխնայեր քաղաքը, եթե այնտեղ տասը, ընդամենը տասը արդար լիներ՝ տասը բանվոր, բրուտ, այգեգործ։ Լիդերները մեղավոր են քաղաքը ամբարշտության որջ դարձնելու համար, բայց շարքային բնակիչներինն է այն կործանումից փրկել չկարողանալու մեղքը, որովհետև սրա համար շատ բան չէր պահանջվում. ընդամենը արդար լինել։ Ուշադրություն դարձրեք, ոչ թե անմեղ, ոչ թե մեղքից զուրկ, այլ արդար։ Դժվար է կարծել, թե Սոդոմում բոլորը անարդար ու մեղսագործ են եղել ի սկզբանե։
Քաղաքի կործանումը վրա է հասել այն ժամանակ, երբ արդարները իրենց արդարությունը զոհաբերել են ինչ-որ վայելքների դիմաց, երբ համակերպվել են անարդարության հետ, երբ ձուլվել են ամբարշտությանը, երբ զլացել են պաշտպանել արդար լինելու իրենց իրավունքը, երբ զլացել են տարանջատվել անարդարությունից և ամբարշտությունից։ Մի ինչ-որ պահի քաղաքը զրկվել է արդարներից, և այս մասին ոչ ոք չի կռահել՝ հույս ունենալով, որ արդարները շարունակում են ապրել իրենց կողքին, ինչ-որ տեղ, մոտակա տներից մեկում։ Եվ այսպես՝ ոչ ոք հոգ չի տարել պահանջվող տասը արդարներից մեկը դառնալու համար։
Ես հասկանում եմ բոլոր այն քաղաքացիներին, այսպես կոչված՝ «շարքային քաղաքացիներին», ովքեր պնդում են, թե իրենք պատմական պատասխանատվություն կրող սուբյեկտ չեն, և պատասխանատվությունը քաղաքական, մտավորական, հոգևոր այրերի ուսերին է։ Սա ճշգրիտ դիրքորոշում է, և լիդերները պետք է մշտապես զգան իրենց պատասխանատվությունը։ Բայց լիդերներին պատասխանատվության կանչելը «շարքային քաղաքացիների» ամբողջության, այսինքն՝ ժողովրդի գործն է։
Գուցե սա հենց այն գործն է, որ պետք է համարվի արդարություն։ Ամեն դեպքում՝ տանն իր հոգսի մեջ փակված ու հեռու ամեն քաղաքացի պատմական առաքելություն ունի. տասը արդարներից մեկը դառնալու առաքելություն։ Իսկ երբ անարդարությունը բախում է իր դուռը, նա պետք է դուրս գա իր տնից և իր արդարությունը հաստատի նաև փողոցում։
Ինչ վերաբերում է լիդերներին, արդար ժողովրդին Աստված ինքը կօժտի արդար լիդերներով։ Անարդար ժողովուրդն էլ կզրկվի արդար լիդերներ ունենալու շնորհից։
No comments:
Post a Comment