Դաստիարակչական՝ հայերենով հոլովել

 

Իսկ տնտեսութիւնը ամենէն............

Վահէ Յ. Աբէլեան

Կարդացի որ այս Ազգային Ընդհանուր Ժողովի նիստերէն ետք, երէկ, Կիրակի, 11 Դեկտեմբեր 2022-ին, Մայրավանքի Ս. Գրիգոր Լուսաւորիչ Մայր Տաճարին մէջ Ս. եւ Անմահ Պատարագ մատուցած է լուսարարապետ Գերշ. Տ. Կոմիտաս Արք. Օհանեանը իսկ մեր ժողովուրդին իր Հայրապետական պատգամը տուած է Նորին Ս. Օծութիւն Արամ Կաթողիկոսը՝ իբրեւ բնաբան ունենալով «Տուր զհամար տնտեսութեան քո» (Ղկ 16.2) աւետարանական համարը՝ «Ուստի կանչեց զանիկա ու ըսաւ անոր. ‘Ի՞նչ է այս որ քեզի համար կը լսեմ։ Քու տնտեսութեանդ հաշիւը տուր, վասն զի ա՛լ չես կրնար տնտես ըլլալ։» 

Ապա իր խօսքին մէջ Հայրապետը նշած է ըսելով՝ «Երբ կ՚ըսեմ հաշուետուութիւն, պէտք չէ զայն միայն նիւթական իմաստով ըմբռնել։ Հաշուետուութիւն ամէն իմաստով՝ բարոյական, հոգեւոր, ազգային եւ մշակութային, իսկ տնտեսականը ամէնէն վերջինը։» 

Յիշեցի ուրիշ պարագայ մը։ Տարիներ առաջ, Լիբանանահայութեան մասին տեղեկութեան մը ներկայ գտնուեցայ։ Մասնաւորաբար ուշադրութեանս առարկայ դարձաւ հետեւեալը՝ ակնարկելով գաղութի վիճակին, տեղեկատուն բառացիօրէն ըսաւ՝ «Ամէն բան լաւ է, բացի տնտեսութիւնէն։»

Կը նշեմ այս երկու պարագանները որոնք իրարմէ քանի մը տասնեակ տարիներու տարբերութեամբ ըսուած  կամ գրուած են, քանի որ Արեւմուտքի ընկալութեամբ ոչ մէկ բան լաւ կրնայ ըլլալ, եթէ տնտեսութիւնը լաւ չէ։ Այսպէս Արեւմուտքի քաղաքականութեան հիմնական մղումը՝ տնտեսութիւնն է։ Չմռռնանք որ երկու աշխարհամարտերուն իրար բզկտած Եւրոպական պետութիւնները այժմ միացեալ ճակատ մը ստեղծած են իրենց տնտեսական բարօրութիւնը ապահովելու համար։

Գալով մեր իրողութեանը՝ կը հաւատամ որ տնտեսականն ալ հոգեւոր, մշակույթային եւ ազգային վիճակներուն չափ անհրաժեշտաբար կառեւոր է։ Եթէ կան ոմանք կը մտածեն որ իրապէս տարբեր արժեչափեր կան  եւ բարոյական, հոգեւոր, ազգային, մշակութային արժէքները նախապատուութիւն ունին եւ ամենէն վերջին տնտեսականն է, չեմ առարկեր, բայց չեմ արձականգեր։

Չեմ առարկեր բայց ուշադրութեան կ՚ուզեմ յանձնել  տնտեսութեան հետեւեալ երկու նախադրեալները։ Առառաջինը՝ իմ դատումովս Յիսուս գնահատեց տնտեսութիւնը եւ տնտեսութիւն տնորինողը եւ չգնահատեց տնտեսութիւնը ամլացնողը՝ կարդալ Աւետարան ըստ Մատթիոսի մէջ յիշուած տաղանդներուն առակը։ Հարցը տնտեսութիւնը չէ, այլ տնտեսութեան տնորինումը, բայց եւ այնպէս տնտեսութեան տնօրինում չի կրնար ըլլալ, եթէ տնտեսութիւն չկայ։

երկրորդ՝ արժեւորելու չափանիշներն են։ Բարոյականը, ազգայինը, մշակոյթայինը արժեւորելու չափանիշը կամ չափամիշերը ենթակայական են, իսկ նիւթականը պարզապէս թուակագրական է։ 

Բայց սփիւռքահայ իրողութեանը մէջ, այդ պարզ թուակագրական տեղեկութիւնները, որոնք հիմնաքարերն են տնտեսութեան հաշուետուութեան, ընդհանրապէս, բացառելով երեւելիները, այդքան ալ թափանցիկ չեն։ Թերեւս անոր համար որ հաշուետուութիւնը նախ  բարոյական, հոգեւոր, ազգային, մշակութայինն են, իրենց ենթակայական չափանիշներով եւ նախապատուութիւնը ունին. իսկ տնտեսակա՞նը` որուն հաշուետուութիւնը պարազապէս թուային է, ան ալ ամենէն....... վէրջինն է, թերեւս անոր համար որ հաշուապահերուն սուղ ժամանակը «չեն արդարացներ»։

 

 

 

 

 

 

 

Օտարերէն կը մտածեն եւ օտարերէն կը գրեն:

 Արմենակ Եղիայեան

«Ազդակ»-ին

Զհաց մեր հանապազորդ տո՛ւր մեզ այսօր...

Թերթիդ այսօրուան (8/12/22) թողարկումին մէջ կը գտնենք՝

***

«Պուճիքանեանի կեցուածքները միայն ինքզինք կը ներկայացնեն» (էջ 1, ա. սիւնակ):

Ինքզինքը այս պարագային կը բնորոշէ  կեցուածքները ենթական:

Ճիշդ ինչպէս եթէ ըսեմ՝ «Թորոս ինքզինք կը ներկայացնէ»,-- ներկայացուղը եղաւ Թորոս ենթական: Դուք կ’ուզէք, որ ան ներկայացնէ Պուճիքանեանը, ուրեմն պարտիք գրել՝

--Պուճիքանեանի կեցուածքները միայն զինք կը ներկայացնեն»:  

***

Ինծի չի հետաքրքրեր (անդ):

Հետաքրքրել ներգործական է. ուրեմն հայց. հոլով կը պահանջէ՝ «զիս չի հետաքրքրեր»:

***

«Պիտի չխոչընրոտէ Քիեւին...»( էջ 8):

Նոյն սխալը՝ բայը ներգործական է, ուրեմն հայցական հոլով կը պահանջէ՝ Քիեւը:

***

«Ապահովական մարմինները կը փնտռեն, եթէ Ռուսիան ...որեւէ կապ ունի» (էջ 2, ա. սիւնակ): 

Եթէ-ն օտարաբանութիւն է, յատկապէս՝ ֆրանսաբանութիւն՝ si,  կամ անգլիաբանութիւն՝  if: Ճայերէնը կ’ըսէ թէ՝ « կը փնտռեն, թէ  Ռուսիան...որեէւ կապ ունի՞»:

Ռուսիան ալ պէտք է ըլլայ Ռուսիա՝ առանց  ն յօդի, որ քաղաքական էջերուդ հիւանդութիւնն է, որ... վարակիչ ու խաթարիչ  ըլլալու բոլոր նշանները ցոյց կու տայ:

***

«Պասիլ կը բարձրացնէ առաստաղը...» (անդ, բ. սիւնակ):

Օտար դարձուածքները այսպէս բառացի ոչինչ կը նշանակեն. պէտք է դնել անոնց հայեցի համարժէքը: Հաւանաբար պէտք է ըսել՝ «կ’աւելցնէ իր պահանջները» կամ «աւելի պահանջկոտ կը դառնայ»:

***

Մի՛ ըսէք ու գրէք օրուընէ. հայերէն չէ եւ շատ գռեհիկ է:

Հայերէնն է օրէ(ն). այսպէս էր գրաբարի մէջ, այսպէս է աշխարհաբարի մէջ  եւս:

***

«Մարոնի համայնքի Պշարա Ռայի պատրիարքը Յորդանան կատարած իր հովուապետական այցելութեան ընթացքին իր խօսքը ուղղելով լիբանանցի պատասխանատուներուն ըսաւ» (անդ, բ. սիւնակ):

Իր դերանունները աւելորդ են, մասնաւորաբար  երկրորդը, որ ականջ կը ծակէ:

Երբ Պատրիարքը այցելութիւն կը կատարէ,  այդ այցելութիւնը չի կրնար ուրիշինը ըլլալ ու մանաւանդ երբ այնտեղ խօսք խօսք կ’ուղղէ, չի կրնար ուրիշի մը խօսքը ուղղած ըլլալ:

ԸՆթերցողը ապուշի տեղ պէտք չէ դնել:

Օտար լեզուները, յատկապէս ֆրանսերէնն ու անգլերէնը ստիպուած են դնելու այս երկու դերանունները, այդպէս է իրենց կառոյցը, հայերէնը չի դներ զանոնք, պէտք չունի դնելու, այս ալ մե՛ր լեզուին  կառոյցն է եւ ունեցած գերակայութիւնը օտարին հանդէպ:

ԿԸ մնայ որ հայու պէս մտածենք ու գրենք:

Ձեր աշխատակիցները օտար լեզուներուն աւելի վարժուած ըլլալ կը թուին:

Օտարերէն կը մտածեն եւ օտարերէն կը գրեն:

“you can never go home again"

 Vahe H. Apelian

Two films are being aired on Netflix, as I pen this blog. They are “The Swimmers” and “Farha”. 

The film “The Swimmers”, is based on a true story and follows the harrowing journey, from war-torn Syria, of two young sisters, who reach Germany and do not give up on their dreams of becoming Olympic swimmers and end up competing in the 2016 Rio Olympics, representing refugees. The sisters give up their dream of swimming under the Syrian flag. They have become stateless. The film is claimed to be a true story. However, it is too sanitized to depict the plight of the Syrian refugees who number in millions and who mostly are in Lebanon, Jordan, and Turkey. The story nonetheless is about exodus and of no return.

The other film –“Farha” - is named “after a 14 year old girl who lives in a small village in Palestine, in 1948. Girls her age are traditionally married off early. But Farha wants to continue her education despite the traditions and after securing her father’s approval, Farha’s dream is on the verge of becoming a reality when violence escalates, and her village is attacked. Fearing for her daughter’s life, Farha's father locks her up in a concealed food storage, shuts the door lock, promising to return. But he never does. “Over the course of the next few days, Farha undergoes a life-changing experience while buried in the tight dark space, her only connection to the outside world is a small hole in the wall and a few cracks in the wooden door. Farha witnesses a lot of events, outside and inside the room, setting off her journey of transformation and forcing her to grow up and leave her childhood behind.”

Of course, the characters are symbolic representing the unfolding of a historical event that changed the course of the Palestinians history. Farha is the Palestinians whose natural dreams were brutally ended and instead became the witness of the atrocities committed against their own people by Jewish forces who, under threat of violence, forced them to leave behind, the life they had and move away. Farha’s father is symbolic of the Palestinians who could not to return to their lands after they were forced to leave. The story is claimed to be true.

To this day, every year on May 15, Palestinians around the world mark the event and they call it Al Nakba, or the catastrophe. It refers when the exodus of the Palestinians, numbering over 700,000 who, under the threat of violence, were forced to leave their ancestral village in 1948 and were not allowed to return to their ancestral lands. They became refugees on other lands.

The reason I cited these two films has to do with the inordinate situation the Armenians are facing. I do not know how Armenia’s peace initiative will evolve and how it will be settled; whether there will be a corridor through South of Armenia or not; whether that corridor will be manned by the Armenians, Russians or even Azerbaijanis or there will be joint monitoring. Interests and high-stake geopolitical stands are in conflict, over which Armenia may exercise some control but cannot exercise total control 

However, there is one reality that it is entirely up to the Armenians and is totally under their control and that is to stay put on their lands,  at any cost and no matter what happens. It is where I believe, especially the Diaspora should rally; to make it possible for the Armenians to continue staying put in Armenia, and in Artsakh despite the enormous pressure, especially the Artsakh Armenians, will most likely face. We all know, all too well. The Palestinians also know all too well. Should you leave your home, “you can never go home again”.

 

The exodus

Vahe H. Apelian

Two films are being aired on Netflix, as I pen this blog. They are “The Swimmers” and “Farha”. 

The film “The Swimmers”, is based on a true story and follows the harrowing journey, from war-torn Syria, of two young sisters, who reach Germany and do not give up on their dreams of becoming Olympic swimmers and end up competing in the 2016 Rio Olympics, representing refugees. The sisters give up their dream of swimming under the Syrian flag. They have become stateless. The film is claimed to be a true story. However, it is too sanitized to depict the plight of the Syrian refugees who number in millions and who mostly are in Lebanon, Jordan, and Turkey. The story nonetheless is about exodus and of no return.

The other film –“Farha” - is named “after a 14 year old girl who lives in a small village in Palestine, in 1948. Girls her age are traditionally married off early. But Farha wants to continue her education despite the traditions and after securing her father’s approval, Farha’s dream is on the verge of becoming a reality when violence escalates, and her village is attacked. Fearing for her daughter’s life, Farha's father locks her up in a concealed food storage, shuts the door lock, promising to return. But he never does. “Over the course of the next few days, Farha undergoes a life-changing experience while buried in the tight dark space, her only connection to the outside world is a small hole in the wall and a few cracks in the wooden door. Farha witnesses a lot of events, outside and inside the room, setting off her journey of transformation and forcing her to grow up and leave her childhood behind.”

Of course, the characters are symbolic representing the unfolding of a historical event that changed the course of the Palestinians history. Farha is the Palestinians whose natural dreams were brutally ended and instead became the witness of the atrocities committed against their own people by Jewish forces who, under threat of violence, forced them to leave behind, the life they had and move away. Farha’s father is symbolic of the Palestinians who could not to return to their lands after they were forced to leave. The story is claimed to be true.

To this day, every year on May 15, Palestinians around the world mark the event and they call it Al Nakba, or the catastrophe. It refers when the exodus of the Palestinians, numbering over 700,000 who, under the threat of violence, were forced to leave their ancestral village in 1948 and were not allowed to return to their ancestral lands. They became refugees on other lands.

The reason I cited these two films has to do with the inordinate situation the Armenians are facing. I do not know how Armenia’s peace initiative will evolve and will be settled; whether there will be a corridor through South of Armenia or not; whether that corridor will be manned by the Armenians, Russians or even Azerbaijanis or there will be joint monitoring. Interests and high-stake geopolitical stands are in conflict, over which Armenia may exercise some control but cannot exercise total control 

However, there is one reality that it is entirely up to the Armenians and is totally under their control and that is to stay put on their lands,  at any cost and no matter what happens. It is where I believe, especially the Diaspora should rally; to make it possible for the Armenians to continue staying put in Armenia, and in Artsakh despite the enormous pressure, especially the Artsakh Armenians, will most likely face. We all know, all too well. The Palestinians also know all too well. Should you leave your home, “you can never go home again”.

 

 

Այս բաները միայն արեւմտահայ իրականւթեան մէջ կրնային պատահիլ

Տեղադրած եմ Արմենակ Եղիայեանին՝ «Հայերէնը կը զուարճանայ», թիւ  45 նկատողութիւնը որ յղած էր իր բարեկամներունշ Դեկտեմբրեր 1, 2021-ին։

1.Գօս-գոշ, քոս-քօշ

 Բառերն ալ մարդոց պէս ժամանակին ընթացքին կը սկսին մոռցուիլ ու դուրս գալ գործածութենէ: Այնուհետեւ ատեն մը կը քաշքշուին  բառարաններու մէջ, օր  մըն ալ անկէ եւս... կ’արտաքսուին, ու վերջ կը գտնեն հազարամեայ հաւաքական ճիգերով գոյացած, փայփայուած, հաւատարմօրէն ծառայած  լեզուական տարրեր: 

 Հարց է, թէ տուեալ լեզուն կիրարկողները իրապէս կը յաջողի՞ն նորը դնել այդ- պիսիներուն տեղը: Իսկ եթէ պիտի դնէին, հապա ինչո՞ւ  հրաժարէին եղածէն:

 Օրինակ՝ ինչո՞վ փոխարինած ենք շրշիւն-շրշել բառը, որ ատեն մը ապրած է  աշխարհաբարի մէջ ալ, ինչպէս տեսանք  Պետրոս Դուրեանի   «Յուշք»-ին մէջ. 

 «Երբ շրջազգեստ մը շրշէ, 

 Իմ մաշած սիրտը յիշէ»: 

 Այլեւ  Գ. Զոհրապի կիրարկութիւնը  «Մամայիդ բարեւ ըրէ»-ի մէջ. 

 «Եւ ահա շրջազգեստի շրշիւն մը կը լսեմ ետիս»:

                                                            *   *   *

 Մօտաւորապէս, եթէ ոչ բոլորովին, նոյն ուղիին վրայ գտնուող չորս բառեր, որոնց նշանակութիւնը կը խուսափի միջին հայուն գիտակցութենէն եւ որոնք ենթադրաբար օր մը պիտի ենթարկուին   շրշիւն-ի բախտին:

 --գօս

 Դասական բառ է. «Նոր հայկազեան»-ը  կու տայ «չոր, ցամաքեալ՝ իրօք կամ նմանապէս, այսինքն՝ փոխաբերական նշանակութեամբ, չորցած, գուրումուշ»:

 Նաեւ՝ «Նիւթ փայտից յորժամ ցամաք է  եւ գօս եւ չոր», – ուր փայտ կը նշանակէ «ծառ»:

 Կը բնորոշէ ջուրի պակասէն կամ երաշտէ չորցած բուսականութիւնը, սակայն փոխաբերաբար նաեւ մարդկային՝ գործածութենէ զրկուած անդամները, յատկապէս ձեռքը կամ ձեռքին մատերը: 

 «Զխեղ եւ զգօս եւ զլուծեալ անդամսն»,– այսինքն՝ խեղած, գօսացած եւ  թուլացած անդամները»:

 Դուրեան ունի հետեւեալ կիրարկութիւնը.

 «Հէգ մարդկութեան մէկ ոստը գօս՝ 

 հայրենիք մը ունիմ թշուառ...»:

 Ուր գօս կոչուած է հայրենիքը, այսինքն՝  վտիտ, տկար, խեղճ, աննեցուկ:

 --գոշ

 Նմանապէս աւանդուած է «Նոր հայկազեան»-էն, կը նշանակէ նօսր մօրուք ունեցող կամ մօրուքէ բոլորովին զրկուած. այսպէս կոչուած է Ժբ. դարու «Դատաստանագիրք»-ի հեղինակը՝ Մխիթար Գոշը: Ոմանք կը գրեն օ-ով, ինչ որ յանձնարարելի չէ,  քանի որ բառս  փոխառութիւն է պարսկերէն kōsa-էն,  որուն ō տառը հայերէն ո կամ ոյ կու տայ առհասարակ: 

 Հոմանիշ է քարց  ածականին, որ իր կարգին շատ գիտակցուած բառ մը չէ:

 Ծանօթ.–  Գոշ-ը միաժամանակ ամփոփումն է գորշ ածականին, որ կը նշանակէ «սեւի ու սպիտակի խառնուրդ», օրինակ՝ գորշ երկինք: Ուրիշ բառեր ալ շ-էն առաջ կորսնցուցած են իրենց ր հնչիւնը. օրինակ՝ գարշ-գաշ, խարշ-խաշ, կարշ(նեղ)-կաշ(մբուռն), քարշ-քաշ եւ այլն:

 --քոս

 Կը նշանակէ՝ ա) թարմ վէրքի վրայ կազմուող ու զայն պաշտպանող ժամանա- կաւոր կեղեւ, որ լման սպիացումէ ետք կը թափի, բ) մորթային վարակ մը, որ պզտիկ բշտիկներ կը կազմէ ու շատ կը քերուի, գ) մանրէ մը, որ կը յարձակի մազոտ մորթին, մասնաւորաբար մօրուքին, եւ շրջանակաձեւ կը փճացնէ մազերը:  

 --քօշ

 Կը նշանակէ «արու այծ», այլ անուանումով՝ նոխազ, քաղ: 

 Բայց ահա կ’ըսենք՝ քաւութեան նոխազ,  չենք ըսեր՝ քաւութեան քօշ կամ քաղ: 

 Հետաքրքրական է, թէ ինչո՛ւ հայը երեք տարբեր բառերով բնորոշած է նո՛յն անասունը: 

 2.Բշտիկ եւ փշտիկ 

 (ֆր.՝ pustule, bouton, անգլ.՝ blister)

 Ահա երկու բառաձեւեր, որոնք կը բնորոշեն... նոյն հասկացութիւնը արեւմտա-հայ բոլոր բառարաններուն մէջ եւ մօտաւորապէս նոյն սահմանումով.

 «բշտիկ  – փոքր ռւռեցք երեսի, ձեռքի  վրայ. ջրալից  պալար, գապարճըգ»

 «փշտիկ – պզտիկ պարկ, մանրիկ ուռեցք՝ հեղուկով լեցուն, խաշ, պաղպաջ»   

 Տարբեր բան մը ըսուա՞ծ է, նոյն բանը չե՞ն ասոնք:

  Հիմա երեւակայեցէ՛ք, որ դուք հայոց լեզուի ուսուցիչ էք եւ պիտի ընտրէք ու մէկէն մէկը  պիտի թելադրէք  ձեր աշակերտներուն. ի՞նչ պիտի ընէք եւ ինչպէ՞ս պիտի ընէք: Ո՛րն ալ ընտրէք, անպայման պիտի գտնուին ուրիշներ, որոնք ձեզմէ տարբեր պիտի ընտրեն, երբեմն նո՛յն դպրոցին մէջ, ա՛լ չեմ ըսեր տարբեր դպրոցներու մէջ եւ ցամաքամասերու վրայ,  եւ պիտի յառաջանայ... ուղղագրական խառնարան մը եւ թափթփածութիւն մը, որոնց պատասխանատուն դուք չէք. դուք միայն զոհերն էք, ձեզի հետ ալ ձեր աշակերտները՝ ազգին զաւակները: Պատասխանատուն...  բառարանա- գիրներն են, իսկ անոնցմէ վեր՝ կրթական իշխանութիւնները, որոնց վիզին պարտքն էր բիւրեղացնել նման շփոթներ, այլեւ մեր ամբողջ ուղղագրութիւնը:  Նման պատասխանատւութեան մը գիտակցութիւնը միշտ ալ բացակայած է արեւմտահայ իրականութեան  մէջ ու կը շարունակէ բացակայիլ:

 Մերոնք ամէն բանի սիրտ ունին՝ բացի իրենց առաքելութենէն:

 Իսկ այնքան դիւրին էր չիյնալ այս խառնարանին մէջ: Որովհետեւ մեր բոլոր բառարաններն ալ ունին բուշտ բառը՝ ճիշդ այսպէս գրուած, իսկ բշտիկ-ը ասոր նուազականն  է: Այսքանը կրնար նկատել որեւէ սրտցաւ պատասխանատու եւ օրին հաստատել բառիս ուղղագրական ցանկալի միօրինակութիւնը:

 Իսկ արեւելահայ բառարանները ունին մի՛այն...  բշտիկ: 

 Էդ. Աղայեան մինչեւ անգամ գրած է՝ «բշտիկ – նուազական բուշտ-ի»: 

 Ծանօթ.– Հնարուած է  փշտել բայ մըն ալ, որ կը նշանակէ  «փշտիկներ» կազմել.

 --Ոտքերուն մորթը կը փշտէր, երբ կոպիտ կօշիկներ հագնէր (Զ. Եսայեան):

 --Ծովի կանաչ երեսը կ’ուռի շարունակ, կը փշտէ ամէն կողմէ, անհամար պալարներով, որոնք մի առ մի կը պայթին (Գ. Զոհրապ):

 Այս բաները միայն արեւմտահայ իրականւթեան մէջ կրնային պատահիլ:

 

 

My Mother’s First Employment Contract

Vahe H. Apelian

Attached is a copy of my mother’ first employment contract as a teacher in the newly established Ehramjian school in Nor Amanos district of Dora, a suburb of Beirut. The contract is dated October 19, 1954.

What is remarkable about the contract is not only the expectation of high job performance from her but also the provision that her further employment is contingent upon her satisfactory job performance.  There is no inducement or appeal to her patriotism that she will be engaged in educating the young and upcoming Armenian students given that her pay will me a meager 75 Lebanese Liras per month and only for 9 months. 

This contract was presented, thirty-nine (39) years after the genocide as the Armenian community in Lebanon was structuring and organizing itself with their meager means. But but there is no false pretense in the contract. What mattered is that she performed her job satisfactorily and lived up to the expectations of the opportunity given to her. 

Attached is my translation of the contract. 

“October 1954

Gracious Mrs. Zvart Apelian

Note

Respected Madam

Having taken into consideration your application for employment, the Council extends an invitation to you as a teacher in the National Ehramjian (kindergarten and elementary) School in Nor Amanos, Dora.

You will be paid monthly 75 Lebanese Liras. The payment will be done for 9 (nine) months. That is to say, 675 – six hundred and seventy-five Lebanese Liras per year.

This opportunity is being offered to you with the hoբe that your teaching performance satisfies us. In time we will evaluate your performance for renewing your employment contract.  

Respectfully

On behalf of the Holy Trinity Board of Truteers

Secretary G.N. Afarian

Chairman Movses Ayntablian.”

In 1954, my mother was 30 years old young mother with two sons. She had already taught for several years in Keurkune and in Kessab Armenian Evangelical Schools. She continued teaching Armenian language, literature for the next fifty years or so, mostly in Armenian Evangelical community affiliated schools, without interruption and remarkably without a missing a single day.  In her own words it was a love affair. She wrote. “I and the teaching met each other in tender age, and we loved each other.”

 Thanks to the foresightedness of Zaven Khanjian, the Executive Director/ CEO of the AMAA, her portrait, painted by her niece Annie Hoglind, has now a place of honor in the Khoren and Shooshanig Avedisian School in the Malatia-Sebastia District of Yerevan, Armenia, along with copies of her two books.