UPPING THE BAR

Vahe H. Apelian

Google-ի Հայերէն թարգմանութիւնը կցոած է ներքեւը։

 

There is no need to go over when and in what context did the PM Nikol Pashinyan talk about “lowering the bar” regarding the negotiations over the status of Artsakh.

His statement became the tinder box that set forth the turn of events that led to the opposition organizing the demonstration that took place on May 1, on Labor Day, which is one of the official holidays of Armenia, a non-workday. The government offices may be closed on Monday given the holiday was on Sunday.

The opposition’s stand can be summed up using the slogan the proponents of the opposition in Los Angeles highlighted in their call for a car rally in support of the opposition in Armenia: “SAVE ARTSAKH. PROTECT ARMENIA. REMOVE NIKOL”.

Three decades of failed leadership culminated in the second Artsakh war on September 27, 2020, that resulted in the killing of some four thousand young men and maiming thousands of others. Sentimental slogans, accusatory nationalism - "I being more nationalistic than thou" - will get Armenia and Armenians nowhere. The stakes are high, and Armenia is caught between Azerbaijani hammer and Turkish anvil with no course other than to resolve the status of Artsakh by themselves.

After three decades of struggle, and after some 10,000 killed, between two Artsakh wars and many casualties in between, the options for Armenia are limited to one and that is what the present government of Armenia I believe is striving to achieve, a special status for Artsakh be it in Azerbaijan. Let us face it, there is no Kosovo like settlement for Artsakh. There is no Ossetia and Abkhazia type settlement for the former Soviet Nakorno Karabagh oblast either. There is no unification of Artsakh with Armenia. And yes, Artsakh is not part of the Russian Federation, nor will it be. There remains the only option for the Armenians, pool their resources to secure a special status for Artsakh in Azerbaijan, which will be an uphill struggle.

In opposing the Nikol Pachinyan’s government’s call for lowering the bar, what does the opposition offer? In opting to upper the bar, the opposition does not offer a road map. In fact, it offers nothing else other the slogan that the car rally in Los Angeles used as a rallying banner: “SAVE ARTSAKH.PROTECT ARMENIA. REMOVE NIKOL”. The Opposition intends to achieve the latter by extreme methods of civil disobedience that boarders to anarchy. In the case of the former two, all it offers are sentimental war cries.

Armenians are known to be indivualistic. They have scored remarkable achievements as individuals but have done poorly in collective working. It may be the time for the Armenians to forgo Mr. so and so, and dwell instead on the Armenian indivualism. Let each one of us ask for ourselves: How high would I have raised the bar for my countrymen that they could overcome? What policy would I have pursued had I been the PM of Armenia? What resources would I have offered to my countrymen to successfully thread along the road map I would offer them to secure the rights of our compatriots on their own ancient land? 

Finally let us brace ourselves for the uphill battle looming in front of us in the coming days and months and if not years. 

May God be with us.

 

 

Google translation:  

Պետք չէ անդրադառնալ, թե երբ և ինչ համատեքստում է վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը խոսել Արցախի կարգավիճակի շուրջ բանակցությունների «նիշն իջեցնելու» մասին։

Նրա հայտարարությունը դարձավ այն արկղը, որը ցույց տվեց իրադարձությունների շրջադարձը, որը հանգեցրեց նրան, որ ընդդիմությունը կազմակերպեց ցույցը մայիսի 1-ին՝ Աշխատանքի օրը, որը Հայաստանի պաշտոնական տոներից մեկն է՝ ոչ աշխատանքային։ Կառավարության գրասենյակները կարող են փակվել երկուշաբթի օրը, քանի որ արձակուրդը կիրակի էր:

Ընդդիմության դիրքորոշումը կարելի է ամփոփել՝ օգտագործելով Լոս Անջելեսում ընդդիմության ջատագովների՝ ի պաշտպանություն ընդդիմության ավտոերթի իրենց կոչում ընդգծված կարգախոսը. «ՓՐԿԵՔ ԱՐՑԱԽԸ. ՊԱՇՏՊԱՆԵՔ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ. ՀԱՆԵՔ ՆԻԿՈԼԻՆ»:

Երեք տասնամյակների ձախողված ղեկավարությունը հանգեցրեց 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին արցախյան երկրորդ պատերազմին, որի արդյունքում սպանվեցին մոտ չորս հազար երիտասարդներ և հաշմանդամ դարձան հազարավոր ուրիշներ։ Սենտիմենտալ կարգախոսները մեղադրական ազգայնականություն, ես ավելի ազգայնամոլ լինելով, քան դու, Հայաստանին ու հայերին ոչ մի տեղ չեն հասցնի։ Խաղադրույքները մեծ են, և Հայաստանը հայտնվել է ադրբեջանական մուրճի և թուրքական կոճի արանքում՝ Արցախի կարգավիճակը ինքնուրույն լուծելուց բացի այլ ճանապարհով։ 

Երեք տասնամյակների պայքարից և մոտ 10000 սպանվելուց հետո, արցախյան երկու պատերազմների և միջանկյալ բազմաթիվ զոհերի միջև, Հայաստանի տարբերակները սահմանափակվում են մեկով, և հենց դրան է ձգտում հասնել Հայաստանի ներկայիս իշխանությունը՝ Արցախին հատուկ կարգավիճակ ստանալը։ Ադրբեջան. Եկեք ընդունենք, որ Արցախի համար Կոսովոյի նման կարգավորում չկա։ Նախկին խորհրդային Լեռնային Ղարաբաղի մարզի համար նույնպես Օսիայի և Աբխազիայի տիպի բնակավայր չկա։ Արցախը Հայաստանի հետ միավորում չկա. Եվ այո, Արցախը Ռուսաստանի Դաշնության մաս չէ, և չի էլ լինի։ Հայերի համար մնում է միակ տարբերակը՝ համախմբելով իրենց ռեսուրսները՝ Արցախի համար հատուկ կարգավիճակ ապահովելու համար Ադրբեջանում, ինչը դժվարին պայքար է լինելու։

Ընդդիմությունը, ընդդիմանալով նշաձողն իջեցնելու Նիկոլ Փաշինյանի կառավարության կոչին, ի՞նչ է առաջարկում. Ընտրելով վերին նշաձողը, ընդդիմությունը ճանապարհային քարտեզ չի առաջարկում: Փաստորեն, այն այլ բան չի առաջարկում այն ​​կարգախոսը, որը Լոս Անջելեսում ավտոերթի ժամանակ օգտագործվեց որպես հանրահավաքի պաստառ. ՓՐԿԵՔ ԱՐՑԱԽԸ. ՊԱՇՏՊԱՆԵՔ ՀԱՅԱՍՏԱՆԸ. ՀԱՆԵՔ ՆԻԿՈԼԻՆ»: Ընդդիմությունը մտադիր է վերջինիս հասնել քաղաքացիական անհնազանդության ծայրահեղ մեթոդներով, որոնք սահմանակից են անարխիային։ Նախկին երկուսի դեպքում այն ​​ամենը, ինչ առաջարկում է, սենտիմենտալ պատերազմական աղաղակներ են:

Հայերը հայտնի են որպես անհատապաշտ. Նրանք ուշագրավ ձեռքբերումներ են գրանցել որպես անհատ, բայց վատ են հանդես եկել կոլեկտիվ աշխատանքում: Միգուցե ժամանակն է, որ հայերը հրաժարվեն պարոն այսինչից և դրա փոխարեն կանգ առնեն հայկական անհատականության վրա։ Մեզանից յուրաքանչյուրը թող ինքն իրեն հարցնի՝ ես որքան բարձր կբարձրացնեի իմ հայրենակիցների համար այն նշաձողը, որ նրանք կարողանային հաղթահարել: Ի՞նչ քաղաքականություն կվարեի, եթե լինեի Հայաստանի վարչապետ. Ի՞նչ ռեսուրսներ կառաջարկեի իմ հայրենակիցներին, որպեսզի հաջողությամբ անցնեի այն ճանապարհը, որը ես կառաջարկեի ապահովելու մեր հայրենակիցների իրավունքները սեփական հինավուրց հողի վրա: 

Վերջապես եկեք պատրաստվենք առաջիկա օրերին մեր առջև սպասվող դժվարին ճակատամարտին: 

Աստված մեզ հետ լինի։

 

Our House in Canada

I dedicate my translation of the late Rev. Hovhannes Sarmazian's story of their house in Canada to Ara Mekhsian for his superb translation of  Hovhannes Toumanian's poem "The Finest House" (attached).Vahe H. Apelian.

Our House in Canada

"After long family discussions and arguments, last October finally we also got a house in Canada. Our house now has its owner, its own address and its unique telephone number. Our children are very happy as if they achieved a victory. They also seem to be a bit proud of their new house. Enthused they call friends a little bit everywhere and herald to them the news of their new house and invite them to come and see their new residence.

Buying a house had become an issue of contention lately in our family and cause for frequent arguments. My elder son who has an aptitude for mathematics had always tried to convince me of the benefits of buying a house citing figures and letting me know how beneficial purchasing a house can be over renting one.

- “Instead of wasting your money paying rent, you can allocate the same amount towards a mortgage and years later the house will be yours.”  My son used to tell me confidently. His sister and brother would join to confirm his saying. I, on the other hand, with my Middle Eastern mentality, used to ask myself,

- “Am I going to go in hundreds of thousands debt? That is not possible. In a situation like that I would lose my sleep during the nights. No, that’s impossible. It is not possible to buy a house when there is no available money for it”, would be my conclusion.

After all this commotion, I would look forward sitting in front of our television during the weekends and enjoy the Armenian “New Horizon” program. During airing of the program, a spokesperson from an agency that deals with buying and selling properties would invariably appear announcing in support of my children.

- “Are you tired of paying rent? Do you know how easy it is to become the owner of your own house? To know how we can be of help to you, call us”.

And then their business address and their telephone number would appear on the screen.

- “Let us take Dad to the office of the real estate agency, and ask him to stay there until evening so that he will come to realize how beneficial is buying a house instead of renting one”, used to say my daughter to her two brothers.

It is fair that I confess that as a student I also have been pretty good in the subject of mathematics. However, I have not been “open-eyed” when it came to matters of buying and selling. That is why I have always felt that people can easily take advantage of me and thus be able to sell me something they have set at a higher price than it is actually worth.

Finally, being left on my own in my viewpoint, I accepted my defeat and gave in enabling us to get a house for our own. Admittedly our new house is a pretty house with an appealing front yard laden with flowers and a fenced backyard filled with newly planted fruit bearing trees. With its garage and neatly arranged rooms, it is a very livable house. Everything pertaining to the house has been thoughtfully planned.

The previous owner was a former villager from Portugal who is now engaged in construction. What struck me odd is the following: after living in the house for the previous five years and with his own efforts planting the flowers and fruit bearing trees, with total ease and a little bit happy and without showing the slightest sentiments, handed us the keys of the house and walked down the streets during the sunset hours. For a brief moment I wondered if I was deceived this time around too. Why would the man look so happy for having sold his house?

Why should I lie, lest I sin? For some time my old car remained idle on the street as it was not operational any more. Three months ago, abiding to the order of the municipality, I called a special agency to tow it away. When they came and tied our old car to their special truck and started hauling it away like the carcass of a dead domestic animal, for a brief moment I followed them and then suddenly an overwhelming sadness overtook me. That iron thing without a soul had been my companion for many years and had served me well. How was it that the Portuguese villager could let go of the house he had tended with his own hands and without slightest emotion hand us the keys and walk away without even taking one last glance?

                                                            ***

Rev. Hovhannes Sarmazian is the retired (2019) Pastor of the Armenian Evangelical Church in Cambridge, Canada, where he pastored since 1990. Formerly he was a teacher and a pastor of the Armenian Evangelical Church in Anjar. He was also the principle of the Kessab Educational Association’s evening school in Lebanon during his study for ministry in the Near East School of Theology (NEST). The attached piece is from his book “Can The Land Be Sold?” (Հողը կը Ծախուի՞)  published in 2006). 

( http://vhapelian.blogspot.com/search?q=rev+sarmazian )

***

We are already in our new house. My children are happy and negotiate among themselves as who would occupy which room. Household utensils, furniture, personal items are being placed in their proper spots.

Everyone in the family appears to be happy and enthusiastic. I also am happy to a certain extent. But the source of my happiness is not the house but the result of my children’s happiness. I have to confess that our new house in Canada does not lift my spirits. I do not know why I do not feel at home in the beautiful and comfortable house. It is not because I have accumulated debt that will take years to pay. Some inexplicable, mysterious and mystifying feeling keeps me from embracing without reservation our new house. I liken myself to the young village migrant in the big city who after leaving his first love back in the village, marries maybe a more beautiful but nonetheless a strange city girl.

Why is it that everything appears to be artificial and illusory to me in this remote land? These thoughts take me to a distant place, at the northwestern corner of Syria, to Kessab where, at the foot of the Seldran mountain, there is a small Armenian village called Baghjaghaz and to a small house in that village. That small house is our ancestral house. It is modest but entirely and really ours. My grandfather had built it with his hands.

In 1909, during the Adana Massacres, marauding Turkish mobs sacked and torched also Kessab and its surrounding villages. My grandfather returned to his demolished ancestral home once more, and with a renewed faith and with an Armenian stubbornness, had cut the huge pine tree in its yard and from whose trunk and thick branches he had fashioned logs and wood panels to build our house anew.

My father tended the house every fall and did the repairs so that its earth-covered roof and its thick stone-walls would stand the fury of winter rain and snow. I remember the blue stone quarry not far from our village. We called the blue stones Kuyruk. Every autumn the able-bodied men of the village would go to the quarry and bring the blue stones and lay them over the roofs and then go over them with large stone-rollers to crush and pack them on the rooftop against the rain.

Our Bagjaghaz house had history as to who was the carpenter who made the wooden windows and its shutters and who was the master mason who had laid down its thick wall and layered it with kirej - a special cementing material the villagers prepared. My father would tell us such things about the house with supreme patience.

The wooden logs supporting the roof extended approximately a foot or so beyond the walls. Over the extension stones were placed to contain the blue crushed stones on the rooftops. At times the stones from the perimeter of our roof would fall casting the image of an old person some of whose front teeth are missing. Below these stones, along one of the walls, three chicken coops were placed for the hens to lay their eggs. It was so pleasant to hear the hens vocalizing after laying their eggs and expecting my mother to offer them extra feed.

It is not possible not to remember the mulberry tree in our courtyard. In the evenings Uncle Elesha would come and lean against the trunk of the tree while holding his pipe and waiting for my father to step out of the house to chat under the moonlight of bygone days.

Our house consisted of two rooms. One was at ground level and was used as the stable. The other room was over the stable. On a June day I was born in a corner of its wooden floor without the assistance of a nurse or a medical doctor. Our unschooled but expert midwife Hannoush Nanar (grandma) had helped my mother give birth.

My mother would tell of the episode as if it was a fairly tale. “It was in late June; the fruits of the apricot tree in our yard had barely started ripening. It was harvest time and all of us had gone to the fields. I started feeling not well. I came home early and had people summon Hannoush Nanar. That evening, before sunset, you were born.”

Our ancestral home in the village, where I have first opened my eyes and uttered my first cry has anchored an unbreakable bond in me. I maintain a spiritual connection with its stones, wooden logs, and its cozy hearth however inanimate objects they are. I realize that the residence that resonates the most sentiments in the person is one’s ancestral home where the person is born and raised.

I liken myself to the restless lad in the poem who ventured out of their modest home at the foot of the hill, next to a creek in search of better accommodation. He went onto the world and saw many large and beautiful houses but in each one of them he found something amiss and longingly returned to his modest home at the foot of the hill, next to the creek.

And now in our new and beautiful house in Canada, I do not know why, I feel a stranger. I wonder why my joy is not genuine and unbound? Why is that, things on these Western shores appear alien to me? When? Why? And how is that I lost my ability to acculturate anew?

I direct my thoughts to our ancestral home in the village and wonder; what is that it is so magnetic and so profound that continues to attract me to it even half a century later? Small memories from my ancestral home continue to stir emotions in me and I revert to that little child I was who recited the poem proclaiming the sweetness of his home.  " 

*****

The Finest House

By Hovhanness Toumanian

(Translated by Ara Mekhsian)

Where the winds frolic and toy

And the waters roar and froth

Lived a very restless boy

With his mother kind and fond,

In a drab hovel,

In an old hovel,

Along the river,

Beneath the trees.

One day said the restless boy,

“My kind, loving mother dear,

This place affords me no joy,

I must go away from here -

This drab hovel,

This old hovel,

Along the river,

Beneath the trees.”

“Let me roam from place to place.

When I've found the finest home,

I Will return, and with haste

We will escape away from

This drab hovel,

This old hovel,

Along the river,

Beneath the trees.’’

He saw many a fine dwelling

In the course his long voyage,

But the hovel kept on calling,

So, he returned to his village,

To the drab hovel,

To the old hovel,

Along the river,

Beneath the trees.

“Did you find it?” asked the mother,

Happily beholding her son.

“I saw houses filled with wonder,

But the most enchanting one is

This drab hovel,

This old hove,

Along the river,

Beneath the trees.”

ԱՄեՆԻՑ ԼԱՎ ՏՈՒՆԸ

Յովհաննէս Թումանեան

Էնտեղ, ուր հովը խաղում է ազատ

Ու ջուրն աղմըկում, անվերջ փըրփըրում,

Էնտեղ իր բարի, իր սիրող մօր հետ

Մի շատ անհանգիստ տղայ էր ապրում,

Մի գորշ խըրճիթում,

Մի հին խըրճիթում,

Գետի եզերքին,

Ծառերի տակին։

Մի օր էլ եկաւ անհանգիստ տըղան,

Կանգնեց իր բարի, իր սիրող մօր դէմ.

«Մայրիկ, էստեղից պէտք է հեռանամ.

Միակ ձանձրալի տեղը, որ գիտեմ,

Էս գորշ խըրճիթն է,

Էս հին խըրճիթն է,

Գետի եզերքին,

Ծառերի տակին։

Թո՛ղ գընամ շըրջեմ աշխարհից աշխարհ,

Ճամբորդեմ լաւ-լաւ տըներ տեսնելու,

Ամենից լաւը ընտրեմ մեզ համար,

Գամ քեզ էլ առնեմ ու փախչենք հեռու

Էս գորշ խըրճիթից,

Էս հին խըրճիթից,

Գետի եզերքին,

Ծառերի տակին»։

Ու գնաց, երկար թափառեց տըղան,

Մեծ ու հոյակապ շատ տըներ տեսաւ,

Բայց միշտ, ամէն տեղ պակաս Էր մի բան...

Ու հառաչելով ետ վերադարձաւ

Էն գորշ խըրճիթը

Էն հին խըրճիթը,

Գետի եզերքին,

Ծառերի տակին։

«Գըտա՞ր, զաւա՛կըս», հարցըրեց մայրը,

Ուրախ, նայելով իր տըղի վըրայ։

«Ման եկայ, մայրի՛կ, աշխարհից աշխարհ,

Ամենից սիրուն, լաւ տունը, որ կայ,

Էս գորշ խըրճիթն է,

Էս հին խըրճիթն Է,

Գետի եզերքին,

Ծառերի տակին»։

MY TAKE ON "CARTSAKH" - ԻՄ ՄԵԿՆԱԲԱՆՈՒԹԻՒՆՍ

Vahe H. Apelian – Վահէ Յովհաննէսի Աբէլեան

 

It is unnatural for anyone who follows on the social media the events taking place in the world that is  Armenia, not to have thoughts of his or her own. Naturally, I also have my own thoughts or interpretation of the unfolding of the events over the past more than a quarter of a century. But I would not have touched upon on them, let alone shared them,  if I had not read the announcement that a “Cartsakh” will take place on Saturday, April 30, 2022 in Los Angeles. The participants of the rally will show their solidarity for “Support Artsakh. Protect Armenia. Remove Nikol” in a caravan of cars that will pass by the Consulate of Armenia, and the Consulates of Azerbaijan and Turkey.

As a nation, we are caught between the Azerbaijani hammer and the Turkish anvil.

During the past at least quarter of century years, the blows of that hammer had served more of a warning than for shaping the iron. The Azeris with regularity continued to gun down Armenian soldiers guarding the boarder, while negotiations, that were mostly kept secret and were not brought to the attention of the people, went on. The inevitable happened on September 27, 2020. There is no need to dwell upon  as what kind and in what capacity that well planned, well executed hammer blow was. It is only through the tenacity of the formidable Armenian combatants that Artsakh endured.

The military and political developments during the past quarter of a century, indicate the following for me:

A. Unfortunately, there is no Kosovo  like solution for Artsakh. That is to say a sovereignty. The world had made it clear since the beginning of the Artsakh conflict that that will not be a possibility.

B. The succeeding governments lead by presidents Leven Der Bedrossian, Robert Kocharian (2 terms), Serzh Sargsyan (2 terms) and subsequently PM Nikol Pachinyan (since 2018) could not annex Artsakh and make it part of Armenia. Artsakh remained with its own status. In the beginning as the Republic of Mountainous Karabagh and subsequently as the Republic of Artsakh. But Armenia did not formally recognize the republic.

C. A situation like Ossetia or Abkhazia does not exist for Artsakh either. It’s obvious that the Russians had all along agreed to dismember The Mountainous Karabagh Oblast, that the Soviet Russia carved, and offer its impregnable city Shoushi on a platter to the Azeris.

D.  It is highly unlikely that Artsakh can opt to be part of the Russian Federation (RT). I doubt that Russia will accept Artsakh in the Russian Federation, thus making the Artsakh issue a Russian issue in the Caucaus, the RT will have to contend with. The Russians are there to guarantee "peace" between Azerbaijan and Armenia over the Artsakh issue.

Armenia and Artsakh are on their own to come to terms with Azerbaijan to carve for Artakh a special self-governing status within Azerbaijani boarder. Therein is the lowering of the bar. However, Azerbaijan continues to claim that after the second Artsakh war, there is no more an Artsakh issue to have a special status. 

The struggle to have a self-governing special status for Artsakh in Azerbaijan will need the pooling of all the resources Armenia and Diaspora can muster for Artsakh. The Diaspora communities can influence their governments to support carving a self-governing special status for Artsakh on its own ancients lands. Even if such a status is achieved, there is no guarantee that it will stand the test of time as Azeris will subject the inhabitants of Artsakh to inordinate pressures. To have Artsakh remain on it ancient lands will need round the clock vigilance of the Armenians. Diaspora will have to assist to sustain the economic viability of the Artsakh Armenians to withstand the inevitable economic discrimination.

  I wish it were not so, that Armenia  and Armenians did not have to struggle to preserve what rightfully is theirs, on their ancient lands. Such is the real world. Need I recite what our eminent poet Siamanto wrote? “Oh, human justice. Let me spit at your face.” But it is, what it is.

Should we secure a special self-governing status for Artsakh in Azerbaijan, it will be subjected to numerous and repeated pressures that will threaten its existence. Russians have not made any commitment to remain in the Caucaus after their five years. This is where the Diaspora has its job cut up for it, to do all it can to ensure the physical existence of Artsakh and the people of Artsakh and the preservation of the Armenian identity of Artsakh and the people of Artsakh. There will be a great need for support and hard work to ensure the very existence of every family in Artsakh and its economic stability with the support of the Diaspora.

The Artsakh policy the government of Armenia is pursuing is out of pragmatic considerations, if not out of necessity. The opposition has not laid down any other alternative other stating that it is against the government for “having lowered the bar”. It has not spelled the policy it will pursue, other than demanding the toppling of the PM not by mobilizing the rest of the delegates in the National Assembly for their cause, but by resorting to the street.

Yes, indeed I find “CArtsakh” not only absurd but also  demeaning to the Artsakh Armenians who face an existential threat, a matter of to be or not to be. Sitting in air-conditioned cars and parading on the streets of Los Angeles to “Support Artsakh. Protect Armenia, Remove Nikol” is not the way to go, saying the least.  

*****

 

ԻՄ ՄԵԿՆԱԲԱՆՈՒԹԵԱՄԲՍ՝ Անբնական է որեւէ մէկու համար որ հայ աշխարհի իրադարձութիւններուն կը հետեւի կարդալով լուրեր, յայտարարութիւններ, յօդուածներ որոնք կը տեղադրուին ընկերային ցանցերուն վրայ, որ իր համոզումը գոյացուցած չըլլայ։ 

Բնականաբար ես ալ ունիմ իմ համոզումներս։ Բայց պիտի չանդրադառնայի անոնց եթէ կարդացած չըլլայի վարը կցուած անիմաստ ձեռնարկին  յայտարարութիւնը՝ Լոս անճէլոս քաղաքին մէջ ինքնաշարժերու շրջագայութեամբ զօրակիգ կանգնիլ  Արցախի ազատագրութեան, Հայաստանի հողային անձռմխելիութեան, եւ տակաւին երկիրը սահմանադրական քաոսի մը վերածելու վճռակամութեամբ՝ երկրին Վարչապետը վար առնել արտախորհդարանական եւ արտասահմանակդրական միջոցներով։

Ազգովին կը գտնուինք Ազրպէյճանի մուրճին եւ Թուրքիոյ սալին մէջեւ։

Անցնող երեսուն տարիներուն այդ մուրճին հարուածները մեղմ եղած են եւ մեզ զգաստութեան բերող այդ հարուածները գողարկուած  եւ ծածուկ մնացած եղած են մեզմէ՝ Հայ հասարակութիւնէն կամ հանրութիւնէն մինչեւ հասաւ շիկացած երկաթը ծեծելու պահը՝ Աեպտեմբեր 27, 2020-ին։ Կրկնելու պէտք չկայ որ ինչ տեսակի եւ ինչ տարողութեամբ պատրաստուած եւ ծրագրուած մուրճի հարուածն մըն էր այդ մէկը որուն ընդիմացաււլ հայ քաջարի մարտիկը դիմադրելով անոր ահռելի հարուածները քառասուն եւ չորս օրեր։

Անցնող երեսուն տարինեը հետեւեալները կը պարզեն ինծի համար ՝

Ա. Արցախին համար դժբախտաբար Kosovo մը չկայ՝ այսինքն ինքնաւարութիւն առանց որեէ մէկու հպատակութեան։

Բ. Անցնող երեսուն տարիներուն ընթացքին հայ իշխանութիւնները՝ գլխաւորուած ԼՏՊ, Քոչարեան, Սարգսյան, Փաշինյան չկրցան Արցախը Հայաստանի կցելու կարելիութիւնը տեսնալ։ Արցախը մնաց Հայաստանացած կարգաւիճակով՝ ըլլայ որպէս անձագիր, դրամական միջոցառում եւն, բայց անկախ Հայաստանէն որուն անկախութիւնը Հայաստանի իրարայաջորդ իշխանութիւնները չկրցան ճանչնալ այլ եւ այլ պատճառներով։

Գ. Արցախի համար Օսէթեայ կամ Ապխազեա-յի դրութիւնը չկայ։ Պարզ է չէ,՞ որ Ռուսերը Արցախը անդամահատելու, չըսելու համար գլխատելու, համաձայնութիւնը կնքած եղած են վաղուց՝ զոհելու Շուշին Ազրպէյճանին։

Դ. Ամէն երեւոյթ ցոյց կուտայ որ Արցախի համար Ռուսական Դաշնակցութեան մաս կազմելու հաւանականութիւն չկայ։ Կը կասկածիմ որ ՌԴ-ը ընթացք տայ որ Արցախը ՌԴ-եան մաս կազմէ, այսպէս դարձնելով Արցախի հարցը ՌԴ-եան հարց։ Ռուսերը հոն են Ազրպէյճանի եւ Հայաստանի միջեւ Արցախի համար «խաղաղութիւն» երաշխաւորելու եւ ոչ թէ կողմնակցութիւն ընելու։

Մնացանք եք մենք մեզի՝ Հայաստանը Արցախով կարգաւորելու համար Արցախի գոյութիւնը եւ անոր հայապահպանումը մասնաւոր ինքնաւար կարգավիճակ ստեղծելով Արցախին համար։ Ամենայն հաւանութեամբ ըլլայ Ազրպէյճանի մէջ բայց Ռուսական հովանաւորութեամբ։

Երանի այդպէս չըլլար եւ մենք ունենայինք Ազատ եւ Անկախ Արցախը։ Եւ երանի որ բացառձակապէս սխալած եմ իմ մենկնաբանութեանս մէջ։

Բայց Արցախի կարգավիճակը կայուն պիտի չըլլայ, եթէ կարենանք այդ դժուար կարգաւիճակը ձեռք ձգել հաւաքական պայքարով։ Ան ենդակայ պիտի ըլլայ բազմաթիւ եւ բազմիցս ճնշումներու։ Ահաւասիկ հոն է որ աշխարաձրիւ սփիւռքը իր ընելիք ունի՝ ապահովել Արցախի եւ Արցախցիին ֆիզիքական գոյավիճակը եւ Արցախին եւ Արցախցիին Հայապահպանումը։ Աջակցութեան, զորաւիք ըլլալու աշխատանքի ահռելի կարիքը պիտի ըլլայ այդ իսկ պարագային ապահովերլու համար Արցախցի իւրաքանչիւր ընտանիքին գոյութիւնը եւ անոր տնտեսական կայութիւնը սփիւռքի աջակցութեամբ։

Այո, ինքնաշարժերով շարջագայութիւն Արցախի աազագագրութեան համար եւ Հայաստանի անձռմխելիութեան համար պարզապէս անհեթէթ է, չափազանցօրէն նօսր է  եւ անտեղի՝ մանաւանդ որ կիզակէտ ունի Հայաստանի ժողովրդական կարգերով ընտրուած վարչապետը՝ ոչ ժողովրդական կարգերով վար առնել։

 

Is Opposition & Velvet Revolution One and the Same?

Vahe H. Apelian

Google-ի Թարգմանութիւնը կցուած է ներքեւը

I read comments alleging that street protests brought Nikol Pachynian as the PM of Armenia and that street protests will topple him and hence his government.  Is this analogy justifiable?

Before I make my case against the opposition claim, I would like to give a synopsis of the turn of events and the mechanics that first brought Nikol Pachinyan to power. 

The 2017 parliamentary election in Armenia resulted in a 105-seat National Assembly.

The Republican Party of Armenia held most of the seats (58) and  became the party that would run the government, having a decisive majority. The Armenian Revolutionary Federation, which had 7 seats, opted to join the Republican Party in the governance of Armenia. Tsarukian alliance held the majority seats of the opposition (31), while Nikol. Pachinyan led Yelk Party held 9 seats.

On April 17, 2018, the National Assembly elected Serzh Sargsyan as the first PM of the now parliamentary republic. His election was widely protested as Nikol Pachinyan led “My Step” movement, that had taken its “first step” on March 31, 2018 from Gyumri, had already arrived to Yerevan and demanded Serzh Sargsyan’s resignation and the election of a new PM, ostensibly, Nikol Pachynian, the leader of what he termed as the “Velvet Revolution”. Surely, that movement was a grass root movement and had wide support nationwide.

A whirlwind of events followed Serzh Sargsyan election as the PM. On April 22, 2018, Serzh Sargsyan agreed to meet Nikol Pachinyan (NP) in the Marriott Hotel. Many reporters were also invited to attend to the public meeting, which appeared to have been orchestrated by the Nikol Pachynian movement. The disagreement between the two was obvious. Serzh Sargsyan left the meeting after a brief encounter. 

The next day, on April 23, 2018, the new elected PM Serzh Sargsyan tended his resignation from office. His tenure as PM thus lasted from April 17, 2018, to April 23, 2018.

The constitution, I believe, mandated that the National Assembly elect the next PM within the following seven days, in a snap parliamentary election, which took place on May 1, 2018, during which Nikol Pachinyan presented his candidacy and elaborated on his vision should he be elected. He could count on Tsarukian Alliance’s 31 votes, Yelk Party’s 9 votes, and also on the votes of the Armenian Revolutionary Federation, as its parliamentary leader Arsen Hamapartzouyan (Արսէն Համբարձումյան) had already announced that the party will cast its votes in favor of Nikol Pachinyan. His solid support seemed to total 47 votes. Others had to cast their votes in his favor, if he was to be elected as the PM. However, the tally indicated a total of 45 votes only. 53 votes would have constituted the majority of the 105 seat National Assembly.  The country ended up with no PM at its helm

Consequently, Nikol Pachynian was not elected on May 1 but was elected on the next constitutionally mandated snap parliamentary session, on May 8, 2018, when he received a total of 58 votes (according to other sources 59 votes)  constituting the majority of the 105 seat National Assembly. 

The “Velvet Revolution” lasted from March 31, 2018, to May 8, 2018, for a total of 38/39 days, inclusive the two dates. The change in the leadership came about constitutionally, through snap parliamentary - National Assembly - election.

 The opposition, resorting to street protests, have been ongoing with varying intensity since November 10, 2021, right after the disastrous second Artsakh war. The opposition has announced that it will be resolute this time around and will continue its street protests demanding the removal of NP from office. The ongoing demonstrations on the streets will continue disrupting life, especially in Yerevan. But that is an inconvenience to what may ensue, as the opposition has not presented to the public how the country will cope with the constitutional crisis that will surely arise as the opposition will not accept the present Civil Contract party dominated National Assembly to elect a new PM from their ranks. 

Without the ARF casting its 7 votes in favor of Nikol Pachinyan, NP would not have been elected as the PM. Paradoxically for ARF that had broken rank with Republican Party and cast its votes in favor of Nikol Pachinyan's during the parliamentary snap election, now sides with the Republican Party and the rest of the opposition resorting to topple the PM out of parliamentary means, by street protests, thus contributing to the undermining the democratic process of the fledgling Republic of Armenia.   

                                             *****

Ես կարդացի մեկնաբանություններ, որոնցում ասվում էր, որ փողոցային բողոքի ակցիաները բերել են Նիկոլ Պաչինյանին Հայաստանի վարչապետի պաշտոնում, և որ փողոցային բողոքի ակցիան տապալելու է նրան և, հետևաբար, կառավարությանը: Արդյո՞ք այս անալոգիան արդարացվա՞ծ է:

Մինչ ընդդիմության հայցադիմումս ներկայացնելը, ես կցանկանայի մի փոքրիկ ակնարկ տալ իրադարձությունների զարգացմանը և այն մեխանիզմներին, որոնք առաջին անգամ իշխանության բերեցին Նիկոլ Պաչինյանին: 

2017 թվականի խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքում Հայաստանի Ազգային ժողովը 105 մանդատ ունի։

Հայաստանի հանրապետական ​​կուսակցությունն ինքնին զբաղեցրեց մանդատների մեծ մասը (58) և դե դարձավ կառավարությունը, որը կղեկավարի կառավարությունը՝ ունենալով որոշիչ մեծամասնություն։ Հայ Յեղափոխական Դաշնակցությունը, որն ուներ 7 մանդատ, ընտրեց Հայաստանի կառավարման մեջ միանալ Հանրապետական ​​կուսակցությանը։ Ընդդիմության մեծամասնությունը (31) զբաղեցրել է Ծառուկյան դաշինքը, իսկ Նիկոլը. Փաշինյանի գլխավորած «Ելք» կուսակցությունը 9 մանդատ է ունեցել.

2018 թվականի ապրիլի 17-ին Ազգային ժողովը Սերժ Սարգսյանին ընտրեց այժմ խորհրդարանական հանրապետության առաջին վարչապետ։ Նրա ընտրությունը բուռն բողոքի ալիք բարձրացավ, քանի որ Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորած «Իմ քայլը» շարժումը, որն իր «առաջին քայլն» էր արել 2018 թվականի մարտի 31-ին Գյումրիից, արդեն ժամանել էր Երևան և պահանջում էր Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը և իբրևէ նոր վարչապետի ընտրություն։ «Թավշյա հեղափոխության» առաջնորդ Նիկոլ Պաչինյանը. Անշուշտ, այդ շարժումը լայնածավալ շարժում էր և ուներ համազգային լայն աջակցություն։

Սերժ Սարգսյանի վարչապետ ընտրվելուն հաջորդել է իրադարձությունների պտտահողմ. 2018 թվականի ապրիլի 22-ին Սերժ Սարգսյանը համաձայնել է հանդիպել Նիկոլ Փաշինյանին Մարիոթ հյուրանոցի բակում։ Բազմաթիվ լրագրողներ նույնպես հրավիրվել էին մասնակցելու հանրային հանդիպմանը, որը, ըստ երևույթին, կազմակերպվել էր Նիկոլ Պաչինյան շարժման կողմից: Երկուսի տարաձայնությունն ակնհայտ էր. Սերժ Սարգսյանը կարճատև հանդիպումից հետո լքել է հանդիպումը. 

Հաջորդ օրը՝ 2018 թվականի ապրիլի 23-ին, նորընտիր վարչապետ Սերժ Սարգսյանը հրաժարական տվեց։ Այսպիսով, վարչապետի պաշտոնում նրա պաշտոնավարումը տևեց 2018 թվականի ապրիլի 17-ից մինչև 2018 թվականի ապրիլի 23-ը։

Սահմանադրությունը, կարծում եմ, հանձնարարել է, որ հաջորդ յոթ օրվա ընթացքում Ազգային ժողովը ընտրի հաջորդ վարչապետին, կարծում եմ՝ արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններում, որը տեղի ունեցավ 2018 թվականի մայիսի 1-ին, որի ժամանակ Նիկոլ Փաշինյանը ներկայացրեց իր թեկնածությունը և մանրամասնեց իր թեկնածությունը։ տեսլականը, եթե նա ընտրվի: Նա կարող էր հույս դնել «Ծառուկյան» դաշինքի 31 և «Ելք» կուսակցության 9 ձայների, ինչպես նաև ՀՅԴ-ի ձայների վրա՝ որպես խորհրդարանական առաջնորդ Արսեն Համապարձույան ( Արսէն Համբարձումյան) արդեն հայտարարել էր, որ կուսակցությունն իր ձայնը տալու է Նիկոլ Փաշինյանի օգտին։ Նրա ամուր աջակցությունը թվաց ընդհանուր 47 ձայն: Մյուսները պետք է իրենց ձայնը տային նրա օգտին, եթե նա ընտրվեր վարչապետ։ Այդուհանդերձ, հաշվարկը ցույց տվեց ընդամենը 45 ձայն: 53 ձայնը կկազմի 105 մանդատ ունեցող Ազգային ժողովի մեծամասնությունը։ Երկիրն ավարտվեց առանց վարչապետի իր ղեկին

Հետևաբար, Նիկոլ Փաչինյանը չի ընտրվել մայիսի 1-ին, այլ ընտրվել է 2018 թվականի մայիսի 8-ին կայանալիք ԱԺ հաջորդ արտահերթ նստաշրջանում, երբ ստացել է ընդհանուր 58 ձայն (այլ աղբիւրների համաձայն 59 ձայն)։

«Թավշյա հեղափոխությունը» տևեց 2018 թվականի մարտի 31-ից մինչև 2018 թվականի մայիսի 8-ը երկու ամսաթվերը ներառյալ՝ ընդհանուր առմամբ 40 օր։ Ղեկավարության փոփոխությունը տեղի ունեցավ սահմանադրորեն՝ արտահերթ խորհրդարանական-ԱԺ- ընտրությունների միջոցով։

 Ընդդիմությունը, դիմելով փողոցային բողոքի ցույցերին, տարբեր ինտենսիվությամբ շարունակվում է ավելի քան մեկ տարի: Ընդդիմությունը հայտարարել է, որ այս անգամ վճռական է լինելու և շարունակելու է փողոցային բողոքի ցույցերը՝ պահանջելով հեռացնել ՆՊ-ին պաշտոնից։ Փողոցներում շարունակվող ցույցերը կշարունակեն խաթարել կյանքը հատկապես Երևանում։ Բայց դա անհարմարություն է դրանից, քանի որ ընդդիմությունը հանրությանը չի ներկայացրել, թե ինչպես է երկիրը հաղթահարելու սահմանադրական ճգնաժամը, որն անպայման կծագի, քանի որ ընդդիմությունը չի ընդունի ներկայիս Քաղաքացիական պայմանագիր կուսակցության գերիշխող Ազգային ժողովը՝ ընտրելու նոր վարչապետ իրենց շարքերից.

ռանց ՀՅԴ-ի 7 ձայնը Նիկոլ Փաշինյանի օգտին ԱԺ-ն չէր ընտրվի վարչապետ. Պարադոքսալ է, որ ՀՅԴ-ն, որը խզել էր Հանրապետական ​​կուսակցության շարքերը և իր ձայները տվել Նիկոլ Փաշինյանի օգտին ԱԺ արտահերթ ընտրությունների ժամանակ, այժմ կողմ է ՀՀԿ-ին և ընդդիմության մնացած հատվածին, որոնք դիմում են վարչապետին տապալելու խորհրդարանական միջոցներից՝ փողոցային բողոքի ակցիաներով։ , դրանով իսկ նպաստելով նորաստեղծ Հայաստանի Հանրապետության ժողովրդավարական գործընթացի խարխլմանը։

(Թարգմանութիւն Google-ի)