“YOU LIE”

Vahe H. Apelian

Google-ի Հայերէն թարգմանութիւնը կցուած է։

 

On September 9, 2009, during President Obama’s (Democrat) STATE OF THE UNION address, Joe Wilson (Republican) shouted "You lie!". Millions of viewers naturally heard him.

I quote the following from CNN.

“The outburst came when Obama denied that proposed health care legislation would provide free health coverage for illegal immigrants. Immediately, Wilson shouted, "You lie!". “The outburst caused Obama to stop and look toward the heckler. "That's not true," the president responded - House Speaker Nancy Pelosi appeared shocked and turned toward the outburst as Vice President Joe Biden looked down and shook his head. Loud boos echoed through the chamber immediately after the outburst.”

What did the South Carolina Rep. Joe Wilson do afterwards? I quote:

“After the speech, South Carolina Rep. Joe Wilson issued a statement apologizing for his outburst. This evening, I let my emotions get the best of me when listening to the president's remarks regarding the coverage of illegal immigrants in the health care bill," the statement said. "While I disagree with the president's statement, my comments were inappropriate and regrettable. I extend sincere apologies to the president for this lack of civility. - Wilson also called the White House to apologize and spoke with Obama's Chief of Staff Rahm Emanuel, who accepted the apology on the president's behalf, according to a senior administration official. We can disagree without being disagreeable," Emanuel said to Wilson, according to the official.” 

Why do I bring to the reader’s attention this episode?

It is true that the minority in the governance has understandable constraints. It does not have the leverage the majority has in having its say for governing the country. But the minority, often addressed as the opposition, has one leverage that the majority or the government does not have, nor can it have. Simply said, the minority or the opposition, more than the majority or the government, sets the tone for public discourse and upholds the democratic institution by its conduct. Against all arguments for the conduct of the majority or the government, it is the opposition that, either way, sets the mood and the nature of public discourse and not the government.

Regrettably the opposition is failing the republic of Armenia by the manner of its conducts and consequently undermining the position of the government as it faces inordinate pressure. The opposition is undermining the negotiating position of the government not by its opposition but, along its manner, by its absence in the country’s hall of power, the National Assembly hall, when deliberations are undergoing, especially at this existential crossroad for Armenia. Do not get me wrong. I am not implying that the opposition should embrace the government’s position, but it should not undermine the democratic process in its quest for opposition.

The image that comes across from Armenia does not portray a country divided politically over the nature and the principles of the negotiations the government is currently conducting with Turkey and Azerbaijan. The image portrays Armenia as a socially deeply divided country, a hallmark of a failing society.

Republican Representative Joe Wilson’s conduct during the Democrat President Obama’s State of the Union address was inappropriate. Imagine the members of the Congress were to act that way. A veritable chaos would ensue. But his conduct after the incident is a vivid example for an opposition member coming to terms in upholding the democratic process and its institutions.

                                                    *****

2009 թվականի սեպտեմբերի 9-ին նախագահ Օբամայի (դեմոկրատական) ՄԻՈՒԹՅԱՆ ՎԻՃԱԿԸ ելույթի ժամանակ Ջո Ուիլսոնը (հանրապետական) բղավեց «Դու ստում ես»: Միլիոնավոր հեռուստադիտողներ, բնականաբար, լսել են նրան:

CNN-ից մեջբերում եմ հետեւյալը.

«Պոռթկումը տեղի ունեցավ այն ժամանակ, երբ Օբաման հերքեց, որ առաջարկվող առողջապահական օրենսդրությունը անվճար առողջապահական ծածկույթ կապահովի անօրինական ներգաղթյալների համար: Անմիջապես Վիլսոնը բղավեց. «Դու ստում ես»: «Պոռթկումը ստիպեց Օբամային կանգ առնել և հայացքը հառաչողին: «Դա ճիշտ չէ», - պատասխանեց նախագահը. Ներկայացուցիչների պալատի խոսնակ Նենսի Փելոսին ցնցված երևաց և շրջվեց դեպի պոռթկումը, երբ փոխնախագահ Ջո Բայդենը նայեց ներքև և օրորեց գլուխը: Պոռթկումից անմիջապես հետո սենյակի միջով բարձր ձայներ հնչեցին»։

Ի՞նչ արեց Հարավային Կարոլինայի պատգամավոր Ջո Ուիլսոնը հետո: մեջբերում եմ.

«Ելույթից հետո Հարավային Կարոլինայի պատգամավոր Ջո Ուիլսոնը հայտարարություն է տարածել՝ ներողություն խնդրելով իր պոռթկումի համար: Այսօր երեկոյան ես թույլ տվեցի, որ իմ զգացմունքներն առավելագույնս տիրեն՝ լսելով նախագահի խոսքերը առողջապահության օրինագծում անօրինական ներգաղթյալների լուսաբանման վերաբերյալ»,- ասվում է հայտարարության մեջ։ . Ես անկեղծորեն ներողություն եմ խնդրում նախագահից այս քաղաքավարության պակասի համար: - Վիլսոնը նաև զանգահարել է Սպիտակ տուն՝ ներողություն խնդրելու և զրուցել Օբամայի աշխատակազմի ղեկավար Ռահմ Էմանուելի հետ, ով ընդունել է ներողությունը նախագահի անունից, ըստ վարչակազմի բարձրաստիճան պաշտոնյայի: Մենք կարող ենք չհամաձայնվել՝ չհամաձայնվելով»,- ըստ պաշտոնյայի՝ Վիլսոնին ասել է Էմանուելը։ 

Ինչո՞ւ եմ ընթերցողի ուշադրությանը ներկայացնում այս դրվագը:

Ճիշտ է, կառավարման փոքրամասնությունը հասկանալի սահմանափակումներ ունի։ Այն չունի այն լծակները, որոնք ունի մեծամասնությունը երկրի կառավարման հարցում իր խոսքն ասելու համար: Բայց փոքրամասնությունը, որին հաճախ դիմում են ընդդիմություն, ունի մեկ լծակ, որը չունի մեծամասնությունը կամ իշխանությունը, ոչ էլ կարող է ունենալ։ Պարզ ասած, փոքրամասնությունը կամ ընդդիմությունը, ավելի շատ, քան մեծամասնությունը կամ իշխանությունը, ստեղծում է հանրային դիսկուրսի տոնայնությունը և իր վարքագծով պաշտպանում է ժողովրդավարական ինստիտուտը: Ի հեճուկս մեծամասնության կամ իշխանության վարքագծի բոլոր փաստարկների՝ ընդդիմությունն է, որ ցանկացած դեպքում որոշում է հանրային դիսկուրսի տրամադրությունն ու բնույթը, և ոչ թե իշխանությունը:

Ցավոք, ընդդիմությունն իր վարքագծով տապալում է Հայաստանի Հանրապետությունը և, հետևաբար, խարխլում է իշխանության դիրքերը, քանի որ նա ենթարկվում է չափազանց մեծ ճնշման։ Ընդդիմությունը խարխլում է իշխանության բանակցային դիրքը ոչ թե իր ընդդիմության, այլ իր ձևով երկրի իշխանության դահլիճում՝ Ազգային ժողովի դահլիճում նրա բացակայությամբ, երբ քննարկումներ են ընթանում, հատկապես Հայաստանի համար այս էքզիստենցիալ խաչմերուկում։ Ինձ սխալ մի հասկացիր. Ես նկատի չունեմ, որ ընդդիմությունը պետք է ընդունի իշխանության դիրքորոշումը, բայց այն չպետք է խաթարի դեմոկրատական ​​գործընթացը՝ ընդդիմություն փնտրելու հարցում:

Հայաստանի պատկերը չի ներկայացնում մի երկիր, որը քաղաքականապես բաժանված է Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ բանակցությունների բնույթի և սկզբունքների շուրջ: Պատկերը ներկայացնում է Հայաստանը որպես սոցիալապես խորապես պառակտված երկիր, ձախողված հասարակության բնորոշ նշան:

Հանրապետական ​​ներկայացուցիչ Ջո Ուիլսոնի վարքագիծը դեմոկրատ նախագահ Օբամայի «Երկրի վիճակի մասին» ելույթի ժամանակ տեղին չէր: Պատկերացրեք, որ Կոնգրեսի անդամներն այդպես վարվեին։ Իրական քաոս է առաջանալու։ Սակայն միջադեպից հետո նրա վարքագիծը վառ օրինակ է ընդդիմադիր գործչի համար, որը համակերպվում է ժողովրդավարական գործընթացի և դրա ինստիտուտների պահպանման հարցում:

 

 

 

 

 

.

Anna the Bride

 

Today I read that George Kevork Apelian’s “Anna the Bride” has been translated into Italian. The book was also translated into Arabic and English (by Annie Hoglind). 

Anna was George Kevork Apelian's paternal grandmother. The book is about Anna, refusing to marry the prospective groom her parents had her engaged, she sneaked out of her parent’s house in the middle of the night and walked alone, all the way from her coastal village Kaladouran to her lover Kerop’s parental house in the village of Keurkune. Although elopements were not uncommon in Kessab, but never a girl had walked on her own to her lover’s house before. Her elopement and the subsequent feud between the families became part of the folklore of Kessab and a tune was continued to be sung about the event during marriage festivities for long, well after Anna, Kerop were no more. 

The young couple fathered two sons, Kerop and James, the author’s father. But her husband left for the U.S. to join his two brothers and have his pregnant wife and son join him after he settled. Anna and her children left Iskenderun on ship to Marseille France to continue their journey to the U.S. But she was not permitted to immigrate. Forced to return to Keurkune, she was deported with her in-laws and sister-in-law on their genocidal march where she, her elder son, her in-laws succumbed to the ordeal. Only her younger son James and her sister-in-law Karoun, my maternal grandmother, survived. She became James' guardian angel.

“Anna the Bride” is the story of Anna Tititian. A true story and the staff of which movies are made.

Anna hailed from the Titizian family. Shahe' Kasparian wrote this poem in the memory of Anna who was his wife Sylva’s and his brother-in-laws: John and Garbis Titizian’s paternal grandfather’s sister.

 

Anna The Bride

 

A striking pearl necklace adorning her neck,

she was so stunning with hazel almond eyes,

a gorgeous complexion with no speck,

glowing beauty in the midnight moonrise.

 

Long silky black hair, braided to her waist,

she shined, the moon paling in comparison,

a daunting and arduous journey she faced

in a lacy traditional shawl delightfully crimson.

 

In the middle of the night, shivering  and cold

with a scant foot sandal, walked over rocks

amidst the howling of coyotes so bold,

never to look back, strolled  so many blocks.

 

She was engaged to one not of her choosing,

she denied her father's & mother's strong wish

and in spite of their will, not a minute losing

she embarked on a voyage of uncertain finish.

 

No one so pretty like her had dared elope

alone in the dark she carried on and on,

frightened and confused down the slope,

determined to get to her lover before dawn.

 

Sobbing at times but surely always smiling

she longed for the encounter and anticipated

the last step in her new passage and yearning,

new beginning, new chapter, to be created.

 

And so, she was united at last with her lover,

betrothed to each other for all eternity

conceived their first child under heavy cover

only to be separated from her community.

 

He travelled far away to the Land of the Free

sent word for her to name their second child

possibilities for a family reunion never to be

but she never lost hope and always complied.

 

Sad circumstances looming over the horizon,

once again she was forced against all her wishes

time to walk the march of death with no reason

like her million and a half sisters and  brothers.

 

Evil Ottoman empire schemed to annihilate,

eradicate any trace of Armenian descendants

but their plans were destined to a different fate

children scattered in the world of remnants.

 

She and her firstborn went through carnage

succumbed to an untimely and tragic death

her angelic life curtailed like her marriage

only to leave a legacy of precious breath.

 

Anna  Bride  will always be remembered

even though she has no grave or tombstone

she lives on in the ten million strong bred

her indomitable spirit surely infinitely grown.

  

Shahe' Kasparian 2-14-14

Note: Posted with his Permission

After the Breakage - Կոտրելէն Ետքը

Krikor Zohrab

Translated by Vahe H. Apelian

Certainly, the cup sitting on its saucer was made of superbly crafted crystal when he gave it to me as a gift.

He was a friend to whom I had rendered a small service.  He had said it wasn't much of a thing he had given. After he left, I glanced over it casually. He had picked the cup so I would remember him as I sipped my coffee.

The transparent crystal made it obvious that it was the finest of its kind. It had the logo of a famous producer of crystal goods. The logo, imprinted in a red ring, read 1844.

For a long time, the cup sat in a corner of my office gathering dust. As an appreciator of finer things, I had initially been content with the idea of having it in my office.  After a while I had forgotten it. One day it occurred to me that it was ludicrous to have it sitting in my office without being used. I thought it was best that I took the cup home and drank my coffee from it.

There also the fortunes of the cup did not fare any better. Things resemble people a bit. They have their own fate. No one paid any attention to the poor cup, although it was one of a kind.

We placed it somewhere as decoration. More than once it was shuffled from one place to another. I saw one of my children playing with it. One day it fell from her hands and broke into many shards.

*****

The other day I came across its saucer. I scrutinized its delicate and intricate drawings. Indeed, they were wonders of art. Two intertwined letters with imperial markings caught my attention. Right across the ring I also noticed the same imperial coat-of-arms and the same letters.

The letters were L and P. I realized that the letters were the initials of Louis Philippe. The coffee saucer had belonged to him. Next to the logo of the famous manufacturer said Fontainebleau Palace. It is now that I was noticing. Yes, there was no doubt. It had belonged to King Louis Philippe of France. The masterful decoration should have made it amply evident to a connoisseur that it could not have  belonged to an ordinary mortal.

Now its cup was broken into pieces. I had not recognized its value. It had stayed with me for years, within easy reach. How much did I now regret what I had done to it. I reprimanded myself for not having given the attention it had deserved and for not having taken better care of such a valuable item.

*****

The small incident gave way to thoughts. Those reading these sentences surely would have similar thoughts.

It is commonplace not to appreciate those who live with us for a long time. Death and loss trigger the living to render an impartial and a just verdict of the deceased. The void that the cemetery brings is necessary to discern the delicate and beautiful features of the faces of those who have passed away. The impossibility of their return is required to have our blind eyes opened to the truth and humble ourselves to proclaim their virtues we could not bring ourselves to appreciate openly, unknowingly maybe, while they were alive.

I think that friendships are like that too. Often no one gives the slightest consideration to the hearts that eagerly and faithfully wait for the person. It is required that these hearts be broken to feel and measure the depth and the magnitude of the loss.

That is what happened to my coffee cup as well. I recognized its value... after its breakage.

 

 

Հարկաւ ազնիւ յախճապակի էր այս սուրճի սկահակը իր պզտիկ պնակին մէջ, երբոր նուէր բերին ինծի օր մը:

Տուողը, բարեկամներէս մէկը, որուն պզտիկ ծառայութիւն մը մատուցեր էի, ըսաւ թէ չնչին բան մըն էր տուածը:Ասիկա զատեր էր, որպէսզի սուրճը անոր մէջէն խմեմ եւ միշտ յիշեմ զինք այս առթիւ:

Պարզ զարդի համար տեղ մը դրինք: Քանի մը օր վերջը հոս ու հոն նետուեր էր. անգամ մը պզտիկ զաւկիս ձեռքը տեսայ. հետը կը խաղար ու ժամանակ կ'անցընէր: Օրին մէկն ալ ձեռքէն վար ինկաւ, հազար կտոր եղաւ:

Անցած օր անոր պզտիկ պնակը ձեռքս անցաւ. սրտի նեղութեան մէկ վայրկեանիս, նուրբ գծագրութիւններն ու գունագեղ կիտուածները կը զննէի: Ստուգիւ գեղեցիկ արուեստի մը հրաշակերտ էր: Յանկարծ, իրարու ՝փաթթուած երկու տառեր նշմարեցի՝ վրան արքայական զինանշանով: Ճիշդ դիմացի կողմը շրջանակին՝ միեւնոյն զինանշանը ու միեւնոյն սկզբնատառերը:

Այս տառերը ֆրանսերէն Լ եւ Ֆ տառերն էին. եւ ահա լոյսը ծագեցաւ միտքիս մէջ: Լուի Ֆիլիփի կը վերաբէր այդ սուրճի սկահակը իր պնակով:

Ա՛լ տարակոյս չկար, Ֆրանսիայի թագաւորինն էր անիկա. զարդարուն ու նրբակերտ շինուածքը բաւելու էր արդէն մէկ նայուածքով ճշդելու թէ ան սովորական մահկանացուի յատուկ բան մը չէր կրնար ըլլալ:

Եւ հիմա որ կտրած, փշրուած էր այդ խեղճ սկահակը, որուն արժէքը չէի կրցած ըմբռնել, երբոր տարիներ մնացեր էր քովս, ձեռքիս տակ, հիմա որքան կը զղջայի ըրածիս վրայ, որչափ կը կշտամբէի ինքզինքս՝ քիչ մը հոգ եւ ուշադրութիւն չտանելուս համար թանկագին բան մը հասկնալու եւ պահպանելու:

Բարեկամութիւններն ալ ատանկ են շատ անգամ. ամենադոյզն արժէք մը չենք տար այն սրտերուն, որոնք յօժար ու լուռ հաւատարմութեամբ մը մեզի կը սպասեն, եւ հարկ է որ այդ սրտերը խորտակուին, որպէսզի կորուստին մեծութիւնը կարենանք զգալ ու չափել:

Այսպէս պատահեցաւ իմ սուրճի սկահակիս համար ալ: Ճանչցայ... կոտրելէն ետքը:

Գրիգոր Զօհրապ

 

Thanking the Readers of my Blogs

Vahe H. Apelian

 Bog, Blogging and blogger:

Merriam Webster dictionary defines blog as “a regular feature appearing as part of an online publication that typically relates to a particular topic and consists of articles and personal commentary by one or more authors”. Blog is used both as a noun and as a verb. As a verb blog means,” to write a blog”. That makes “blogging” the act and the person who wrote the blog, a “blogger”. 

The word blog is a relative newcomer into the English language lexicon. According to Wikipedia the term ‘blog” was first used as a noun and as a verb in April or May 1999. I became a blogger on March 4, 2017, when I posted my first article in my personal blog site I initiated on the same date. Little did I know then that my blog site would also tell me how many read a blog I posted and from where and how many times my blogs were read in total. 

This new word as a noun and as a verb is liberating for me because the blogger, in this instance I, do not need to be measured by a writer’s yardstick. I am a blogger and not a writer as we understand being a writer; nor my blogging should be measured against a scholarly work. They are not researched articles; they are merely blogs.

Many publishers have aspired to be masters of their voice, but a few had achieved until we stepped into this New Brave World. Simon Simonian and Antranig Zarougian had achieved the ultimate a journalist aspired. They were masters of the journals they published. They were the editors and the publishers of their weekly journals, “Spurk” and “Nayiri” respectively. Both were independent minded and would not have thrived in an organization.  Fortunately, new technology has enabled anyone to have his or her own journal, we call blog. 

As of today, I have posted 475 blogs and they have been read in total 217,005 times by readers from Armenia to America and thence to Australia and in many other countries in between.  I should note that the site does not assure that the blogs are read. It merely notes there have been so many “page-views”, over 217,000, as I noted above. I assume a reader viewing a blog implies reading the blog. 

I thank all those who have opted to read my blogs instead of doing something else at that moment. Hopefully they found something there that made reading my blogs worthwhile.!

Զարմանալի Հայ - Astonishing Armenian

Translated by  Vahe H. Apelian

~Գևորգ Էմին~ Զարմանալի՛ հայ Պապդ թուրքահայ, Հայրդ ռուսահայ, Դու ֆրանսահայ, Զարմանալի հա՜յ... Սասունում ծնուած, Պեյրութում ապրած, Էջմիածնում մեռած... Զարմանալի՜ հայ։ Տղադ Սևանում, Թոռդ Միլանում, Ծոռդ Թեհրանում։ Քո սերմը վաղու՜ց քեզ չի հասկանում... Առանց պապ ու տատ, Հայրենական հող, Մայրենի լեզու՛, Առանց հայր ու մայր։ Զարմանալի հա՜յ... Որ որպես հիւր է իրտունը գալիս,                 Որպես տուրիստ իր տանմեջ ման գալիս, Եւ ետ գնում տու՛ն, Որ Նիս է կոչվում, Հալեպ կամ Շանհա՜յ։ Զարմանալի՜ հայ, Զարմանալի հա՜յ...

Kevork Emin   Astonishing Armenian   Your grandfather is aTurkish Armenian, Your father is a Russian Armenian, You are a French Armenian, Astonishing Armenian...   Hailed from Sassoun, Lived in Beirut, Died in Etchmiadzin. Astonishing Armenian...    Your son is in Sevan, Your grandchild is in Milan, Your great grandchild is in Tehran. Your genes  have long ceased to understand you… Without Tatik and Mamik, Without ancestral land, Without mother tongue, Without dad and mom. Astonishing Armenian….     As a guest comes to his home, As a tourist, in his house he roams, and returns home, that is called Niece, Aleppo or Chennai. Astonishing՜ Armenian Astonishing Armenian՜

"By this everyone will know that you are my disciples, if you love one another.” John 13:35"

I came across this letter from Rev. Jirari Ghazarian in my files. I post it as a reflection of appreciation of  Rev. Jirair Ghazarian's ministry in Kessab in trying times, after Rev. Savag Trashian was called to serve as the pastor of the Armenian Evangelical Emmanuel Church in greater Beirut.

Vahe H. Apelian

"Thirteen months later, on Sunday July 12, 2015, the renovated and refurbished Armenian Evangelical Church of Keurkune  was formally reopened and Sunday service was held there. Rev. Selimian welcomed Rev. Jirair Ghazarian, the newly-appointed pastor for the Armenian Evangelical Churches in Kessab. After the service a reception was held in the church’s courtyard." Vahe H. Apelian

Thank You for Your Support

By this everyone will know that you are my disciples, if you love one another.” John 13:35

FUND REPORT!

 Rev. Jirair Ghazarian

Keorkuneh Church Update Fall/Winter 2015-2016


A Humble report of your donation

Gratias Tibi

Dear Mr. Vahe Apelian,
I am Pastor Jirair Ghazarian, the newly appointed pastor (March 2105) of

the Armenian Evangelical Churches of Kessab and its regions.
It is a pleasure for me to write and thank a person who has given so much to his beloved village and yet to his beloved Church.

In the name of the Armenian Evangelical Church Committee, we would like to thank you for your continuous support and specially for the support that give through your morals, finances and care...

We received the money with great joy... We received it with a deep joy that turned our black walls into white ones, our dim faces into jolly ones. Furthermore, we didn’t stop there; we worked so hard to make what we have the best, the most appropriate and a comfortable place for the present and the future.

The funds that you sent were used for two fundamental projects.

A. The renovation of the place Keorkunetsiz call “Srahig” into a nice decent church office....

B. The church bought a Yamaha Clavinova clp-370 electric piano. ( it has great features i.e. updates sounds from the net, records good music...)

Hence, I also wanted you to see the images and “the before after” comparison.
 


Thank you again, for your love, care and support for Kessab !! Sincerely in Christ.

Jirair Ghazarian

and

Keghi, Beautiful Khoups, and Aram Toros Arvanigian

 Attached is my translations about Keghi, its beautiful village Khoups and Aram Arvanigian a Khoupsetsi.

1. Keghi's Beautiful Village Khoups:

 http://vhapelian.blogspot.com/2017/03/keghis-beautiful-khoups-village.html

*****

2, Khoups its Heroic Last Stand:

http://vhapelian.blogspot.com/2017/03/khoups-its-heroic-last-stand.html

*****

3. Lest We Forget: Aram Toros Arvanigian

http://vhapelian.blogspot.com/2017/03/lest-we-forget-aram-toros-arvanigian.html